Zutphens liedboek

[p. 66]

[7. Auch sorge, ghy mutt besyden stann]^*

I^I
Aůch sorge, ghy můtt besyden stann,
ghy sintt zv̊v̊ fro gekomen.
die winter hefft vns led gedann,
des wil wy klagen denn sommer.

II^II
Hefft v die winter lett gedaen,
die gelle blomkens die en sprůtten.¹
aůch wie ain stedich bolken hefft,
die mach wal frolich singhenn.

⁺III^III
Ja, wie ain stedich bůlkenn hefft,
die heb sie lieff in maeten;
ja, wanners an ain scheiden gatt,
datt hie sie mach farren laetten.

IV^IV
Tis hůden lieff, tis morgens lett,
wie² los das ich sie finde.
sie thůtt gleich der wederhann,
die dreytt sich na den windenn.

V^V
Hie kertt sich ost, hie kertt sich west,
hie kertt sich sůden, norden;
die norden wintt die³ ist so fell,
wo seltten stett hie faste.

VI^VI
Ich⁴ meinde ich hadde ain bolkenn allein,
die freyde ich baeffen maetten;
mij donck, sie will ain ander hann,
ich will sie faren laettenn.

⁺VII^VII
Ich meinde, ich hadde ain bolken allein;
nv̊v̊ hefft sier mer dan ain halff důsienn.
aůch, altofel ist ongesontt,
dat heb ich hoeren saegen.

VIII^VIII
Die půtt die hefft ain so lossen gront,
darman datt waetter in moett dragen;
die selffte půtt enn pris ich nichtt,
die gronntt heft my bedragen.

IX^IX
Walhenn, datt ist wal er gschienn,
dar isser wal mer⁵ bedragen.

* (H. blz. 109-110)
Inhoud
Liefdesklacht. De minnaar is door zijn geliefde in de steek gelaten. Hij klaagt over de onbestendigheid van de vrouw. Die vergelijkt hij met de weerhaan.
In strofe IX zijn vermoedelijk twee regels weggevallen.

I 1-4 de minnaar richt zich tot het gepersonifieerde liefdesverdriet en zegt, dat het weg moet gaan. Hij klaagt bij de zomer de winter aan, die zo helemaal zonder de genoegens van de liefde is; 1 sorge; zorg, liefdesverdriet; 3 winter: een soort ‘Natureingang’.

II 5-8 als de winter u al leed gedaan heeft, welnu, ik, de zomer, ben er nu toch! De bloemen bloeien! Wie een trouw liefje heeft, heeft reden om vrolijk te zingen! 6 sprůtten; ontspruiten; stedich: trouw; bolken: lief.

1 H.: ontspringhen.

+ 6v

III de minnaar neemt van nu af het woord over; 10 in maeten: niet al te zeer; 11-12 dan kan hij ze laten gaan zonder er al te veel verdriet van te hebben; 12 farren: gaan.

IV 13 vandaag is het lief, morgen is het verdriet; 14 los: onbetrouwbaar, wispelturig; 15 wederhann: weerhaan.

2 id. hoe.

V 19 fel: krachtig, onstuimig; 20 wo: hoe.

3 ‘die’ later boven de beschreven regel toegevoegd.

VI 22 freyde: vrijde, beminde; baeffen maetten: bovenmate, erg veel; 23 donck: dunkte.

4 De regels 25 en 26 zijn door H. aan het einde van het gedicht opgenomen. Regel 27 is dan de eerste regel van zijn strofe VII.

+ 7r

VII 26 sier = sie er: ervan; důsienn: dozijn; 27 aůch: och.

VIII de dichter vergelijkt het hart van de vrouw met een put, die een losse bodem heeft; 29 půtt: put; los: doorlaatbaar; gront: bodem; 32 bedragen: bedrogen.

IX de minnaar vermant zich. Niet verder getreurd! 33 walhenn: welaan; gschienn: gebeurd.

5 H.: menich.

[p. 67]

Concordanties en melodieën

2. Souterl. nr. 57

3. Hs. Heidelb. Pal. 343 nr. 105; Ldhs. Manderscheid nr. 82

4. Frankf. Ldb. Ambras nr. 120

Literatuur en bundels

1. Fl. v. Duyse nr. 193; H.F. Wirth blz. 131

2. L. Uhland nr. 48B; Erk-Böhme nr. 395a