Yang. Jaargang 24

[p. 16]

Sunt lacrimae
Michel Bartosik

Voorzienigheid

De hand opvorderen van je vrouw, haar
in de jouwe houden, lang
vast houden. Voor het eerst
opkijken van de kloven
in die van je dochter.
Het onmogelijke Schoonpapa
verlangen uit de mond van
je schoondochter, zeg het
nu. Haar een volgend kind
opdragen. De hond bedenken met een
zakdoek. Papier bestellen, en
een potlood, om het wit mee te
laten. En uit het nachtkastje, een nummer
van Kultura, van het jaar nul - om nog je taal
terug te kunnen zien.

Vluchtig

je aan de kamer hebben
verglimlacht.

[p. 17]

 

Toen bleek dat je het washandje niet zelf

 

meer om kon draaien op je voorhoofd,

 

zag ik je grote oog zich vullen met het schandaal.

 

Hoe lang kan dit nog duren?

 

 

 

‘Niet lang meer’ en - geëffaceerd waakzame

 

wildvreemde jonge vrouw - als om je te dienen,

 

haar vraag naar enig futiel verlangen,

 

je laatste wens.

 

 

 

Mourir.

 

Er mag nog wat gevolgd zijn,

 

godweet, van pijn, een Pools Jezusmaria,

 

tonggeruchten, lucht die een weg

 

zoekt, je laatste woord, het was

 

gehoord, mijn trots en mijn sterkte,

 

dit misnoegde ongeduld,

 

een leven toe

[p. 18]

Kamers

De kamer waarin een dode toeft
is een soort débarras. Veeg
licht staat weggezet
in de hoek; iemand
is zelfs zijn dweil
vergeten...

Zo dicht tegen de muur aan
zou zich een bed met zijn verstijfde
kind kunnen vlijen, het wiegelied uit
gewerkt, Pakkeman met zijn nachtzoen
te veel slecht verstopt
in het behang...

Zie - één boog zich schikte
de handen lei ze nauw
keurig in elkander
zoek.

uit: Sunt lacrimae (ongepubliceerd)