Watapana. Jaargang 3

[p. 15]

Naar de universele kleur...

aan F. Martinus Arion

uit het elementaire
van Lauffer in zee gesprongen
zwom ik langs het profetische eiland van
Nicolás Guillén en raakte verstrikt
in de levenstragiek van de Iberische Unamuno

ik hoor de tambú
- het bloed is opgedroogd -
nog naroffelen in het holst van Curaçao
de triomf verheft zich boven de rietvelden
in een Cubaanse son gewikkeld
maar twee maal twee is Europa in het kwadraat

mijn kleur in een sneeuwbal opgerold
ontvluchtte ik aan het ijzige gepraat over rassen
de Stockholmse blonde heb ik verlaten
en de nachtelijke sterren van Pigalle vaarwel gezegd
om de zon te laten grazen
langs de bronzen baaien van een moorse malagueña

ik vertroebel, word kleurloos,
door een verrekijker bekijk ik
de clair-obscure woorden van een wereld vol met waarden

ik droom nog van de blauwe schubben van de Caraïbe
de atoombom wissel ik af met de koran
onder mijn voeten trilt een Venezolaanse ‘joropo’
en mijn hart stuwt zijn bloed in de Afrikaanse rivieren
op mijn schouders - in plaats van mijn hoofd - laait Vietnam
op uit een wereldbol
tussen het stof en de puinhoop brokkelt de haat
het leven slingert zich naar de kosmos
uiteenvallend als een kaleidoskoop
in een kleuren-symphonie
de maan lacht
lichtgroen
toe....

HENRY HABIBE