Der Vrouwen-peerle. Dryvoudighe Historie van Helena de Verduldighe, Griseldis de Saechtmoedighe, Florentine de ghetrouwe

[fol. C7v]

Hoe Alexander orlof nam aen Florentine om te reysen naer dat Heylich Landt.

FLorentina siende dat Alexander wilde vertrecken heeft hem onder ander kleederen gemaeckt een hemde vande alderbeste stoffe, daer op stellende een schoon root cruys, begheerende dat hy dit root teecken van ghetrouwicheyt wilde bewaeren. Alexander heeft het ghenomen met dus danige belofte, ende alles ghereet zijnde tot de reyse, hy heeft tot Florentina gheseyt.

Alexander.

Nu laet mijn wapen en harnas al,
Bereyden, ic wil rijden berch en dal
Ende eenen nacht niet rustende stille
Daer ick den anderen rusten wille,
Nu oorlof vrou sonder wederseggen
maer zijt u tot deugden begevende
Ick sal't u loonen keer ick levende

Florentina.

Heere mijn hert verschrickt al bevende,
Nu treckt, Godt sy u salicheyt gevende
Behouden reyse, gesontheyt van lijve,
Maer Godt weet in wat druck ic blijue.

Alexander.

Oorlof Vrouwe, hier en is gheen langher raden,
Bidt voor my hertelijc sonder versaden,
Oorlof lief ende blijft met Godt voort
Godts gratie zy u confoort.

Florentina

Adieu mijn uytvercoren Heere soet,
Dien ic beminden boven schat ende goet
Adieu mijn eenich troost nu levende
Adieu die my nu is beghevende.

Alexander

Oorlof vrouwe mijnder sinnen advocate
Oorlof die al wiste mijnder herten mate.
Oorlof mijn wterste lief getrouwe,
Oorlof die in my is een honichrate
Oorlof die alderliefste der vrouwen,
Oorlof die mijn herte doet verflouwen.
Oorlof lief het moet zijn nochtans
Oorlof ter werelt is gheen droever man.

Naer desen droeffelijcken oorlof zijn sy van malkanderen gescheyden met bedruckter herten ende met betraende ooghen, ende Alexander is wech gereyst na Venegien, ende van daer voorts over met goeder aventuren, ende is soo ghekomen in corter tijde ten lande van Syrien, daer hy een wijle tijts street teghen Godts vyanden, daer hy eer lanck vanden ongheloovighe honden Sarasijnen ghevangen wert, met seven andere Kerstenen, die al voorden Soudaen ende Coninck der Assyrien ende Moabiten ghebracht werden, die tot henlieen seyde: Gy zijt nu hier in mijn gewelt, maer want ghy nu kloecke mannen zijt ter wapenen, soo geve ick u te kiesen oft ghy wilt den ploech trecken, oft in het water te verdrincken.

Doen seyde Alexander: O Heere het leven is soet, elck begeert te leven: hierom hebben wy liever den ploech te trecken dan te sterven.

[fol. C8r]

Doen wert Alexander met sijnen medegesellen inde ploech gespannen, ende met groote geesselen dicwils gheslaghen, dat henlieden dat bloet vanden lijve liep, soo dat zy daer onmanierlijcke pijne leden, hoewel dat een yeghelijck zyn uyterste beste dede. In welcken arbeyt door sweet, reghen, oft overgoten bloet, en werdt zijn hemde, dat hij wech gaende van zijne huysvrouwe ontfinck, ende aendede, noyt vervuylt oft gheverft: welck hem yet goets dede vermoeden. In welcken lijden hy dickwils onsen Heere aen-riep, biddende, dat hy hem vertroosten wilde waert hem salich, ende hy badt oock Maria die Moeder ende Maghet om troost zijns levens, ende boven al om salicheyt zijnder zielen.