Gevoelige plekjes
Boeken als Dressing Smart. The Thinking Woman's Guide to Style (Doubleday, importeur Van Ditmar, f 28,15) speculeren op het nieuwjaars-, dan wel verhuizingsgevoel: dat je voortaan nooit meer iets onverstandigs zult doen noch aanschaffen. Natuurlijk is er een lijst met de ‘9 Biggest Money Wasters’ (tot die top-negen behoren een te goedkope zijden blouse die alsnog een fortuin kost bij de stomerij, en jurken die je alleen op een trouwerij kunt dragen), en natuurlijk beveelt Pamela Redmond Satran het soort degelijke deux-pièces aan ‘dat altijd in de mode blijft en zijn geld Echt Waard is’. Ze hamert er kortom op - precies zoals je moeder vroeger - dat goedkoop duurkoop is. De evidentie dat een paar schoenen van tweehonderd gulden dat je tweehonderd keer draagt goedkoper is dan een paar van twintig gulden dat je wegens slechte pasvorm na één keer dragen in de kast laat staan, is ook onverslaanbaar, zij het dat Dressing Smart verzwijgt dat het risico van een miskoop óók bestaat bij iets peperduurs. De instructies waar op te letten (zichtbaar stiksel bijvoorbeeld kan wijzen op goedkope afwerking, en manchetknopen die tot niets dienen horen beyond consideration te zijn) hebben enig nut - maar ze kunnen natuurlijk nooit de redding bieden voor de hulpelozen onder ons, voor wie kleren er zijn om je het hoofd te doen verliezen. In Dressing Smart heeft Satran duidelijk de ‘Corporate Woman’ voor ogen wier onberispelijke outfit berekend is op succes. Ze meldt dat de kledingetiquette ten opzichte van een jaar of wat geleden enigszins is geliberaliseerd. Het geeft wellicht enige verlichting te weten dat stropdas en aktentas nu definitief fout zijn, maar de eisen zijn tegelijkertijd verzwaard, te zien aan de titel van het hoofdstuk: How To Be Serious And Sexy.
Zijn kleren overigens wel een kwestie van verstand? Advertenties voor designer's labels en make-up verraden soms schaamteloos waar het om gaat: de concurrentie knock-out te slaan. Voor zulke diepe gevoelens komt Redmond Satran zelf niet uit, maar ze komen wel aan de orde in haar interviews met geslaagde zakenvrouwen, en in de psychologisch interessante hoofdstukken die ‘The Emotional Issue’ getiteld zijn. Zoals: lingerie, de laatste jaren begeerlijker dan ooit uitgestald in damesbladen. De gevoelige plek kan slechts worden aangestipt: dat expositie ervan aan de blikken van een begeerd persoon bijna alle vrouwen in een ingewikkeld emotioneel parket plaatst - ‘What am I supposed to do now that I have it on?’ Het hoofdstuk over maten behandelt eveneens een zeer emotionele issue: het verlangen van een vrouw met maat 42 naar ‘maatje 36’ kan zó overweldigend zijn, dat confectionairs uit verkooptechnische overwegingen aan bewuste misleiding doen, onder andere door angstaanjagende maten als ‘L’ en ‘XL’ te benoemen als ‘M-L’. Het moet heel diep zitten: er zijn vrouwen die - om niet te kunnen worden betrapt op een leugen - de maatvermelding in een zojuist verworven kledingstuk met de schaar te lijf gaan.
DS
Auteursrechtelijk beschermd