Voetsporen van Wordsworth
De Britse eilanden vormen een ideaal wandelgebied, met een grote diversiteit aan landschappelijk schoon. Bovendien bestaat er een wandelcultuur met een lange traditie, die een hoogtepunt bereikte in het begin de negentiende eeuw. Willam Wordsworth en zijn zuster Dorothy, Samuel Coleridge en Thomas de Quincey gaven de voettocht een bijzondere glans. Sinds die dagen is het wandelen heel wat meer dan lopen van de ene plaats naar de andere. Voor de romantische dichters kreeg deze bezigheid door de wisselwerking tussen natuur en gemoed een metafysisch karakter: bespiegelingen over het landschap leidden al gauw tot religieuze, wijsgerige of esthetische beschouwingen. Dat hoeft natuurlijk helemaal niet: het is ook lekker om gewoon in Engeland rond te lopen.
Waarin schuilt de bijzondere bekoring van het Lake District, waaraan de dichters uit de romantiek hun naam verbonden hebben? Het meest opvallende van dit gevarieerde landschap is het evenwicht, de harmonie. Het Lake District heeft het ruige van Schotland, getemperd door de lieflijkheid van Kent. Meren en bergen, valleien en dalen vormen een afwisselend geheel, waarin het in elk jaargetijde goed wandelen is. Een van de kenners van dit gebied is Bob Allen, die al eerder On High Lakeland Fells publiceerde, en nu een fraai vormgegeven vervolg het licht doet zien: On Lower Lakeland Fells (Michael Joseph, Londen, 224 p., f 54,50). Hierin beschrijft hij vijftig glorieuze voettochten door dit fascinerende gebied. De wandelingen zijn vrij kort, zelden langer dan drie uur, en je komt doorgaans weer op het vertrekpunt uit. Dat maakt dit boek ook geschikt voor de minder routineuze wandelaar.
De kleurenfoto's zijn van een bijzondere kwaliteit. Wie het boek openslaat, krijgt meteen zin om zijn rugzakje te pakken. Voor mij zijn er twee wandelingen favoriet. De eerste is de meest klassieke: die rond Grasmere en Rydal Water, waar de voetsporen van Wordsworth als het waren nog in zijn zompige oevers zijn terug te vinden. De tweede voert langs Ullswater Lakeshore en is vooral leuk omdat het eerste gedeelte in een oude meerstomer (ik weet geen beter woord) wordt afgelegd. Daarna wandel je in drie uur terug naar de steiger waar de boot vertrok. Aan de oever van dit meer zag Wordsworth het veld narcissen, dat hem tot zijn vermaarde gedicht ‘The Daffodils’ inspireerde. Maar dat vertelt Bob Allen niet. Je mag er van hem ook wandelen als de namen van die dichters je niets zeggen. En voor de literair-historisch geïnteresseerde is er ter plekke een hoeveelheid documentatie voorhanden, waarmee de rugzakken van een hele wandelclub te vullen zouden zijn.
PvZ
Auteursrechtelijk beschermd