Vertaald
Remise de peine van Patrick Modiano sluit aan bij een eerder werk, Livret de famille, een boek met autobiografische schetsen. Modiano probeert in Remise de peine ‘tastenderwijze’ de witte plekken op te vullen uit zijn eigen geschiedenis. ‘Het is of hij iedere keer weer verbijsterd staat tegenover het Grote Raadsel,’ schreef Mels de Jong over Verdaagd verdriet, dat nu bij uitgeverij De Arbeiderspers is verschenen in vertaling vam Edu Borger (108 p., f 26,90). Het verhaal is geschreven vanuit de belevingswereld van de tienjarige ‘Patoche’. Voor kinderen is het domein van de volwassenen heel geheimzinnig. Het is een wereld die zich buiten hen om voltrekt en waartoe zij, als buitenstaanders, geen toegang hebben. Zij begrijpen de taal niet die gesproken wordt en het feit dat zij naar bed gestuurd worden als er 's avonds gasten komen versterkt nog eens de indruk dat er dingen gebeuren die niet voor hen bestemd zijn en waar zij nooit het fijne van zullen weten. Daarom zijn alle signalen die komen uit deze wereld geladen met een betekenis die niet wordt doorgrond maar die de nieuwsgierigheid wel ten zeerste prikkelt. De geheimzinnigheid is in Verdaagd verdriet niet zomaar een kinderlijke constructie, er zijn inderdaad ernstige dingen aan de hand die in verband staan met het duistere, collaborerende verleden van Patoches vader. Mels de Jong vond Verdaagd verdriet een prachtige roman: ‘Modiano blijkt als geen ander in staat te zijn om de belevingswereld van het kind van binnenuit te beschrijven. Het komt misschien omdat hij deze wereld nooit ècht heeft verlaten. De wereld van de grote mensen, met al zijn intriges en duistere transacties blijft hem fascineren omdat hij zich buitenstaander weet.’
Auteursrechtelijk beschermd