[De inval in Libanon]
Vervolg van pagina 41
Syriërs ook tegen de Palestijnen), en het valt niet mee om te zeggen wie het in deze kluwen bij het rechte eind heeft. Maar dat de Israëlische ministerpresident Begin ongelijk heeft, dat staat wel vast. Zelfs zijn beste vriend, de Amerikaanse president Reagan, heeft hem nu op de vingers getikt. Israël heeft een onafhankelijk buurland aangevallen. De aanleiding deugde al niet. Israël wilde wraak nemen voor de moordaanslag op de Israëlische ambassadeur in Londen, terwijl niet eens bewezen is dat de Palestijnse bevrijdingsorganisatie daarvoor verantwoordelijk was. Begin wil voor eens en altijd met de Palestijnse bevrijdingsorganisatie afrekenen, maar ook als tienduizenden Palestijnse guerrilla-strijders buiten gevecht gesteld worden kan dat de verbittering bij de Palestijnen alleen maar vergroten. En het kan toch niet de bedoeling zijn een heel volk uit te moorden? Verder is de kans groot dat ook andere Arabische landen in het conflict worden betrokken. Een regelrechte oorlog tussen Syrië en Israël behoort tot de mogelijkheden. Israël zou zo'n oorlog best kunnen winnen, maar daarmee alleen de basis leggen voor een vòlgende oorlog.
Voor een havik (zo noemt men iemand die oorlog wil, in tegenstelling tot een duif) zoals de Iraëlische premier Begin is dat misschien niet erg. Het is alleen erg voor de slachtoffers.
■
Auteursrechtelijk beschermd