De blauw geruite kiel
Zesde jaargang nummer 24
De inval in Libanon: over haviken en duiven
Piet Piryns
Het was weer een hele tijd geleden dat ik het nog ergens gelezen had: ‘Libanon wordt het Zwitserland van het Midden-Oosten genoemd. Vroeger was dat een heel gewone uitdrukking. Niet omdat er in Libanon koekoeksklokken gemaakt werden of omdat er alpenweiden waren waar je in de winter zo prachtig kon skiën, maar omdat Libanon een welvarend handelstand was, dat buiten het oorlogsgewoel bleef (Zoals Zwitserland tijdens de tweede wereldoorlog.)
Dat is nu wel anders. De afgelopen week viel het Israëlische leger Libanon binnen (een invasie heet zoiets), volkswijken in de hoofdstad Beiroet werden gebombardeerd, er werd huis aan huis gevochten. Geweld is in Libanon overigens al langer dagelijkse kost. In 1975 brak in Libanon een burgeroorlog uit. Sinds die tijd wordt er door wel honderd verschillende groeperingen op leven en dood strijd geleverd. Af en toe is er wel een bestand en er is in Libanon ook een internationale vredesmacht gelegerd (waar ook Nederlandse soldaten deel van uitmaken) om de vechtenden uit elkaar te houden, maar die is er nooit echt in geslaagd de vrede terug te brengen.
Een overzicht van de strijdende partijen is onbegonnen werk, maar ik zal proberen de voornaamste te noemen. Libanon is de basis van de PLO, de Palestijnse bevrijdingsorganisatie, geworden. Er zijn veel Palestijnse vluchtelingenkampen. De Palestijnen willen Palestina heroveren, dat is het land waar zij woonden voor er in 1948 de joodse staat Israël werd gesticht. Zij leven nu in een groot aantal landen, maar nadat zij in het begin van de jaren zeventig door koning Hoessein uit Jordanië werden verdreven, hebben zij zich vooral in Libanon teruggetrokken.
Begin, tekening: David Levine
De Palestijnen worden bestreden door de ‘rechtse’ christenen in Libanon. Ik zet dat woord tussen aanhalingstekens, omdat het zeker in Libanon niet meer duidelijk is wat de woorden rechts en links betekenen. Die rechtse christenen krijgen, vanzelfsprekend, de steun van Israël. Israël redeneert heel simpel: de vijanden van mijn vijanden zijn mijn vrienden.
De rechtse christenen hebben het weer aan de stok met de ‘linkse’ moslims of islamieten. En die krijgen op hun beurt de steun van Syrië. In Libanon is een zogenaamde ‘Arabische afschrikkingsmacht’ gestationeerd, bestaande uit dertigduizend Syrische militairen.
Zoals gezegd, het is allemaal nog veel ingewikkelder dan ik het hier even simpel samenvat (soms vechten de moslims en de
Vervolg op pagina 45
Auteursrechtelijk beschermd
