Vrij Nederland. Boekenbijlage 1982

Geen werk lozen, maar werk maken 2 Het Klussenkollektief

Marjo van Soest

Last van een lekkend dak? Een tuin die nodig gespit moet worden? Houtwerk dat schreeuwt om een lik verf? Wie in Utrecht woont en geen geld heeft om voor al deze werkjes een geschoold persoon in te schakelen, kan terecht bij het Klussenkollektief.

Het Klussenkollektief bestaat vanaf februari 1981. Er werken jongeren tussen de zestien en zevenentwintig jaar, die eerst werkloos waren. Doel: zinvol werk bieden, tegen een redelijk loon (150 à 200 gulden netto boven het minimum-jeugdloon). Voor vijf gulden per uur knappen de jongeren van het Klussenkollektief allerlei karweitjes op bij mensen met een smalle beurs. Ze vervangen gebroken ruiten, doen kleine repa-

Lees verder op pagina 64

[p. 64]

raties aan hang- en sluitwerk van deuren en ramen, ontstoppen putten en goten.

In drie grote wijken van Utrecht is er een klussenwerkplaats. De klussers gaan niet alleen op pad, maar krijgen in de centrale werkplaats in de Domstraat ook les in elektra, timmeren, tegelzetten, stucadoren, schilderen, behangen, enzovoort. Geen erkende opleiding, maar dat gaat veranderen. Er wordt bekeken of er met de streekscholen, waar je vier dagen bij een baas werkt en één dag vak-onderwijs krijgt, niet iets geregeld kan worden.

Het Klussenkollektief in Utrecht is een van de ruim veertig projecten voor werkloze jongeren waarover we ook vorige week schreven. Deze projecten krijgen subsidie van het ministerie van Sociale Zaken en ze bieden werk aan bijna 600 jongeren die anders van een uitkering zouden moeten leven.

Bedenkers van dit alles zijn jongeren uit de vakbond. Er is genoeg zinvol werk te doen waar veel mensen wat aan hebben, als er maar geld voor wordt vrijgemaakt, is hun redenering. Het ministerie had er wel oren naar en trok dertig miljoen gulden uit voor deze projecten. Vanaf volgend jaar wordt dat vijfendertig miljoen gulden.

Een van deze projecten is dus het Klussenkollektief in Utrecht. Ze vangen daar eigenlijk twee vliegen in één klap: ze zorgen dat er werk is voor jongeren die anders moeilijk aan de slag zouden komen, en ze verbeteren iets aan de woonsituatie van mensen met een minimuminkomen.

De jongeren uit het Klussenkollektief hebben meestal een afgebroken opleiding. Wie er gaat solliciteren, maakt precies het omgekeerde mee als op de gewone arbeidsmarkt. Hoe minder opleiding en ervaring, en hoe langer werkloos, hoe meer kans om aangenomen te worden. Er werken elf meisjes en elf jongens. ‘Dat is geen toeval, dat er evenveel meisjes als jongens werken. Wij vinden meisjes net zo geschikt voor de technische vakken,’ zegt coördinator Jan Ravensteyn.

‘In het begin hadden de jongens de neiging om tegen de meisjes te zeggen: dat kan ik veel beter. Dat is nu wel over. Een tijdje geleden gingen twee jongens ergens een lekkend dak repareren. Daarna lekte het nog harder. Toen zijn er twee meisjes op afgegaan en die maakten het prima in orde. Meisjes zijn in dit werk bescheidener en secuurder, ze durven ook eerder om raad te vragen. Terwijl de jongens gauwer geneigd zijn de boel in de soep te laten lopen als ze iets niet weten.’

Het Klussenkollektief is gehuisvest in een groot pand met twee

[Vervolg op pagina 65]