Polen of Rome
Lizzy Sara May
Bevind mij aan de Italiaanse kust en zit daar in een buitenrestaurant aan een lange gedekte tafel tussen een aantal vrolijke gasten. Schuin tegenover mij is de keuken; de kok wordt juist gezegend door de paus, die voor de gelegenheid een witte bloempot op zijn hoofd heeft gezet. Dat zal me een goddelijke maaltijd worden. Even later neemt de paus tegenover mij plaats. Vanonder zijn bloempot werpt hij mij een argwanende blik toe en vraagt:
‘Waar komt ú vandaan?’
‘Olanda,’ zeg ik ad rem. ‘En ú?’
Meteen daarop word ik wakker. Had ik godverdegodver niet een seconde langer kunnen slapen!
Ik sta op, zet koffie en pak de krant. Daarin zoek ik berichten en artikelen op die mij wijzer moeten maken. Sinds lang sla ik berichten over die uit de koker van Reuter-Washington komen. Uit ervaring weet ik dat die binnen enkele dagen toch weer worden ontkend. Na mijn dagelijkse portie ellende tot mij te hebben genomen, luister ik ter bevestiging daarvan op gezette tijden naar de nieuwsberichten. Twee lichtpuntjes kunnen er zijn: het VOLK dat zich niet klein laat krijgen; het weerbericht.
Acht uur. TV met nieuws en commentaren, waarbij de wereld angstig klein wordt. Zuid-Afrika, Midden-Amerika wonen om de hoek en maken dat wat hier gebeurt tot de minimal music gaat behoren. Daar hebben we bij voorbeeld de Opa van de familie der glijwormen. Hij wordt geïnterviewd. Ontdaan van de uitsteeksels die hij nog wél had, lijkt hij nog glibberiger. Hij kijkt zijn ondervrager aan of het zijn biechtvader is: een oog vraagt constant om deernis, het andere is fietsen. Wat ik denk is obsceen genoeg voor een heel boek. Dus laat maar. Onderwijl zie ik op de achtergrond een gordijn bewegen. Daarachter, dat weet ik zeker, bevindt zich dat padvindertje, overblijvertje uit het vorig parlement dat het wegens betoonde hulp aan Opa tot staatssecretaris van Defensie heeft gebracht. Als je goed luistert, kun je hem horen applaudisseren.
Andere regeerders. Zij behoren tot de club der duikelaars: ‘Wij vallen om en staan weer op.’ De twee voornaamste, een kleine, dikke, kale en een kleine, dikke, zwart behaarde vallen de ene keer naar links, de andere keer naar rechts en komen in tegengestelde richting weer omhoog. Ook de dames die op een lager trapje mogen meedoen. Een wervelende show, dat wel. Maar het gebrek aan talent maakt mij treurig.
Komt de derde partij in beeld. De Herensoos. De aanvoerder is nog wel geen Opa, maar toch Vader die voor het slapen gaan zo aardig uit zijn indianenboek kan voorlezen. Desondanks is hij moeilijk van zijn collega's te onderscheiden omdat ze allemaal dezelfde stem hebben. Overgehouden uit hun studententijd, toen het leven bijna net zo goed was met een glas sherry, in plaats van whisky.
Het beste programma is natuurlijk het Forum. Al die quizmasters achter de tafel en het rafelige
Auteursrechtelijk beschermd