Vervolg van pagina 51
LTS. Vorig jaar heeft hij een krantewijk moeten nemen omdat hij zo zielsgraag met de klas mee wilde naar Parijs. Ik had het geld niet, toen is hij twee maanden lang 's ochtends om half zes opgestaan, en dat voor een jongen van dertien. Ik vind het ronduit idioot dat schoolgaande kinderen een baantje moeten nemen om de schoolreis te bekostigen.’ Het is laat geworden op die ouderavond, iedereen had weer een andere mening over het schoolreisje.
Een paar dagen later stond er een groot artikel in het weekblad van het Nederlands Genootschap van Leraren. Dat blad had aan negentig scholen een stel vragen opgestuurd over hun schoolreizen. Bijna vijftig scholen beantwoordden de vragen. (De lagere scholen werden overgeslagen.) Een van de conclusies die je uit de antwoorden mag trekken is dat het voor steeds meer ouders een probleem wordt om de dure schoolreisjes te betalen. Op havo-VWO-scholen kost een schoolreisje al gemiddeld meer dan vierhonderd gulden. Bij scholen voor LBO is dat tweehonderdtwintig en op mavo's honderdzeventig. Er zijn zelfs scholen - een atheneum in Heerlen - waar de leerlingen een wereldtrip maken: naar Kenia en Nepal. Kosten achttienhonderd gulden per persoon - in twee à drie jaar tijds door zeventig procent van de leerlingen grotendeels zelf bij elkaar verdiend / of gespaard, aldus een van de organiserende leraren.
Nu is dit een grote uitzondering, maar het zegt wel iets over de kant die het uitgaat met schoolreisjes. Steeds verder en duurder. De uitslag van de enquête maakte ook duidelijk dat leerlingen de schoolreis echt leuk vinden en niet willen missen. Maar als de scholen doorgaan met verre en dure reizen te organiseren dan is het straks: geen uitjes meer, geen leuke kleren of grammofoonplaten, alleen maar sparen en kromliggen om de schoolreis te kunnen betalen. Dat kan toch ook niet de bedoeling zijn.
■
Auteursrechtelijk beschermd