Vrij Nederland. Boekenbijlage 1981

Van moeder tot suikertante
Uit het grote mensen leven

Marjo van Soest, tekening Fiel van der Veen

Steeds maar weer verhuisd ben ik de laatste tijd, ik geloof dat ik de tel ben kwijtgeraakt. Eens kijken: een keer of vier binnen een jaar, geloof ik. Weg van huis, weer terug naar huis, weer weg voor een paar weken, een paar maanden in een gehuurde kamer, een tijdje logeren bij iemand - en dan nu eindelijk een plek waar ik wat langer kan blijven, en waar het wat meer op een eigen huis moet gaan lijken. Ik hoop dat jij je er ook thuis gaat voelen. Of het lukt? Je woont tenslotte bij je vader, zo wilde je het zelf. Daar heb je je eigen kamertje, met al je vertrouwde spullen om je heen. Je eigen platen en pick-up, de vele boeken die ik voor je meebracht en waar ik je meestal voor je ging slapen uit voorlas. Van de Kleine Beerboekjes toen je drie was tot en met Guus Kuijer en Roald Dahl, op je twaalfde. Daarna hoefde je niet meer voorgelezen te worden, je voelde je te oud. Gelijk heb je, ik moet er alleen juist nu zo vaak aan terugdenken. Er was één passage uit Kuifje die ik wel honderd keer moest overlezen, en elke keer lag je weer te schudden van het lachen, vooral als ik het op een bepaalde manier deed. (Ik weet nog welke: in De Zaak Zonnebloem gaat op kritieke momenten steeds de telefoon, met een bestelling voor slagerij Van Kampen. Als kapitein Haddock opneemt tijdens een onweer roept hij getergd uit, vlak voor hij door de bliksem getroffen wordt: Koteletten? Nee mevrouw, u spreekt niet met slagerij Van Kampen. En dan volgt dus die blikseminslag).

Gek dat ik juist nu steeds aan dit soort dingen moet denken.

Toen ik de eerste keer verhuisd was, kwam je me nu en dan opzoeken. Soms zag ik je weken niet. Dat was wel wat anders dan bij je wonen. Wat heb ik daaraan moeten wennen! In het begin vond ik het vreselijk. Mijn dochter die net zo bij me hoorde als mijn eigen handen en voeten was opeens bezoek geworden. Alles wat we thuis vanzelfsprekend deelden, moesten we opnieuw uitvinden. Elke ruzie bleef zwaar in de lucht hangen, ieder hard woord was meteen onvergeeflijk. Ik vond in die tijd veel te veel goed, uit angst dat je anders weg zou blijven.

Meestal kwam je binnen met een plastic tasje met wat kle-

Vervolg op pag. 44

[p. 44]

Vervolg op pag. 43

ren om uit te wassen, een tandenborstel en een tramkaart. Die spullen roken altijd zo naar ons oude huis dat ik er wee van werd. Soms slingerden er wel eens wat velletjes huiswerk tussen je spullen of briefjes die jullie in de klas doorgaven. Als je niet keek las ik ze gretig. Je had immers opeens een leven waar ik niets vanaf wist en ik moest op een of andere manier te weten komen hoe je je voelde. Want daar liet je niets over los. Je deed wel vreselijk stoer. Het was in die tijd dat je begon te roken.

Als je bij me binnenstapte slingerde je je jas op het bed, ging op het puntje van de stoel zitten en keek me aan met een gezicht van: wat nu. En ik maar als een gek leuke dingen bedenken. Ik begon er meestal mee je lievelingseten klaar te maken. Vaak gingen we naar de film, of naar het zwembad, of we deden aan de lopende band spelletjes: badminton in de kamer, of verstoppertje.

Tegen dat je weer wegging was ik doodmoe, nog te moe om me verdrietig te voelen over je vertrek, dat kwam pas een paar uur later. Je nam heel vaak een vriendje of vriendinnetje mee en ik wist maar al te goed waarom: je kon er niet goed tegen met mij alleen te zijn in die vreemde kamer. Wat was het moeilijk, wat voelden wij ons allebei rot! En maar spelletjes doen, en maar ijsjes eten, en maar naar de film, en maar patat halen. Je vader was je vader gebleven, en ik was een soort suikertante geworden. Iemand bij wie je aanbelt, de koektrommel leegeet, uren strips ligt te lezen zonder iets te zeggen en dan ten slotte de deur uitstapt met de woorden: de mazzel hè. Aan die tijd denk ik liever niet meer terug.

Nu gaat het beter, we voelen ons in elk geval weer vertrouwd met elkaar. Je woont niet echt bij me, maar we zien elkaar heel veel. Meestal is het gezellig, soms maken we knalharde ruzie. Net als vroeger toen we nog in één huis woonden. Ik vraag niet meer aan je of je de spullen van je eigen kamer thuis niet naar mij toe wilt verhuizen. En als je met je plastic tasje met pyjama en tandenborstel bij me weggaat, zeg ik niet steeds bij de deur, met m'n keel half dichtgeschroefd van spanning: wanneer zie ik je weer? Ik weet dat het gauw is en dan doet een dag vroeger of later er ook niet zoveel toe.

Je zult je in m'n nieuwe huis ook wel thuis gaan voelen, want we zijn weer maatjes geworden.