Vooys. Jaargang 9

[p. 29]

Remco de Korte
Tekeningen
De kracht van de beperking

Tegenover een verlaten kermisterrein bij de Rotterdamse Maas ligt een groot rechthoekig gebouw. De ramen op de benedenverdieping zijn met wit laken bespannen en boven staan de vensterbanken vol met verfpotjes, kwastenhouders en lege frisdrankflessen. In dit gebouw met wel drieëntwintig ruime kamers en lokalen heeft Remco de Korte samen met twee andere kunstenaars zijn atelier gevestigd.

In juni van dit jaar richtte De Korte op de benedenverdieping van dit gebouw zijn eindexamententoonstelling voor de AKI (de kunstacademie van Enschede) in. Zijn werk bestaat uit schilderijen, objecten, meubels en tekeningen. Wat direct opvalt in met name de laatste twee categorieën is de speelsheid en de humor, het afwijken van conventionele vormen. De strakke, hoekige lijn zul je in de meubels van deze kunstenaar zelden tegenkomen, en als die er al is dan wordt die door een afwijkend element ondermijnd. Een prachtig voorbeeld hiervan is de ‘boekenkast’ (die ook een kamerscherm kan zijn). Een kast die vanuit gebruiksoogpunt rechte hoeken en horizontaal liggende planken nodig heeft, maar die door De Korte met een kromme zijkant en dientengevolge steeds schuiner aflopende planken wordt uitgerust (zie afbeelding pagina 36).

De meubeltekeningen die hier zijn afgebeeld zijn lang niet allemaal bedoeld geweest om ook werkelijk gemaakt te worden. De meeste zijn terloops ontstaan en slechts enkelen vormen de laatste fase voor de uiteindelijke realisering. Ze werden getekend op simpel schetspapier en, ter gelegenheid van de expositie, opgehangen in lijstjes van zwartgelakte gordijnrails. De tekeningen komen het best tot hun recht wanneer ze in de context van de andere tekeningen bekeken worden. Het effect van de tentoonstellingszaal met alle tekeningen op exact dezelfde hoogte en op exact dezelfde afstand van elkaar, was alsof je een prachtig zwart-wit stripboek binnenstapte. Alleen het verhaal moet je zelf verzinnen.

De Korte heeft er plezier en handigheid in om met goedkoop of toevallig beschikbaar materiaal te werken. Dit is niet alleen geboren uit financiële noodzaak, maar ook vanuit de opvatting dat je met minimale middelen hetzelfde effect kunt bereiken dat je met dure standaardmiddelen bereikt. Juist door zich in het arsenaal aan materialen en methoden dat hem als kunstenaar ter

[p. 30]

beschikking staat te beperken, ontdekt hij nieuwe mogelijkheden. Zo is het lampje op pagina 37 ontworpen vanuit het idee zo min mogelijk verschillende soorten materiaal te gebruiken. Resultaat: een lampje als een graspol, waarvoor alleen maar electriciteitssnoer is gebruikt.

De beperkingen die hij zich oplegt in zijn materiaal komen ook terug in zijn gebruik van constructie- en bewerkingsmethoden, vormen, maten en kleuren. Om deze elementaire zaken draait het in zijn werk. De toeschouwer moet zijn werk kunnen begrijpen zonder een academische vooropleiding achter de kiezen te hebben. Men zal dan ook zelden verwijzingen naar andere kunstwerken of referenties aan tradities en stromingen in zijn meubeltekeningen aantreffen.

Zijn terugkeer naar de basis hangt samen met zijn aversie tegen alles wat gestandaardiseerd is. Zowel in het dagelijks leven als in de kunst. Vooropgezette ideeën over hoe iets (een bed, een stoel) eruit moet zien of in elkaar moet zitten, wil hij het liefst omzeilen. Hij probeert oude problemen waarvoor al eeuwen dezelfde oplossingen gebruikt worden, op zijn eigen manier op te lossen. Juist zijn onkunde op timmermansgebied kan daarbij wel eens tot verrassende resultaten leiden. Al sinds jaar en dag worden er bij de produktie van bedden en stoelen specifieke houtconstructies gebruikt die uitblinken in duurzaamheid. De Korte ontwierp een constructie van steen, hout en leer, die waarschijnlijk in duurzaamheid de oude constructie benadert.

Het vinden van nieuwe oplossingen voor oude problemen is natuurlijk een ernstige taak, maar gelukkig wordt deze met veel gevoel voor humor en ironie ondernomen. Zijn ontwerpen zijn zelden gewoon of conventioneel. Zijn mening is dat de toeschouwer zich een oordeel moet kunnen vormen over wat hij ziet. Er zijn al genoeg ontwerpen die iedereen ‘wel mooi’ vindt, maar die door hun compromis-karakter de toeschouwer elk argument om dit oordeel te onderbouwen ontnemen. Aan dergelijke ontwerpen heeft De Korte geen boodschap. ‘Een gewone boekenkast’, aldus de kunstenaar, ‘zou je kunnen vergelijken met een gebruiksaanwijzing voor een keukenapparaat: functioneel en nuttig. Mijn ontwerpen, en daarmee bedoel ik niet alleen mijn tekeningen, moeten daarentegen iets te vertellen hebben. Je kunt ze vergelijken met een verhaal of essay. Je ziet al genoeg loze teksten om je heen.’

CHRISTINE BRACKMANN

[p. 31]

[p. 32]

[p. 33]

[p. 34]

[p. 35]

[p. 36]

[p. 37]