Veere.
Op den Regel.
GEsegent wert een landt alleen door goede lieden,
Die trachten door de deucht als voor het boos te vlieden
Ick segge dat een stadt, of landt door haer bestaet,
Want Godt die comt door haer sijn hant ons aen te bieden,
Ia sonder haer in 't eynd' een lant verlooren gaet,
Ghelijck Egypten eens door Iosephs goeden raet
Voor grooten dieren tijt noch wierde wel behouwen;
Ia Pharo selver oock, die bleef door hem in staet,
Gheseghent wier het volck, die quamen 't landt te bouwen,
En dat om Iosephs wil, om dat hy was vol trouwen;
Ghelijckt aen Potiphar oock van te vooren bleeck,
(Daer Ioseph niet ontstack door boosen lust der vrouwen,)
Gesegent wier sijn huys, den segen niet en weeck,
Want door sijn vrouwens praet noyt Ioseph en besweeck,
Hoe wel sy hem ghenoech quam boosen lust te toonen,
En stont op hem met 't oogh vol overspils en keeck.
Geluckich is het landt daer sulcke lieden woonen.
Soo langhe als oock Loth in Sod'ma quam te blijven,
(Doch wel dat hare sondt hem quaem van daer te dryven)
Soo wier de stadt en 't landt door hem alleen bewaert,
Hy was als een Pilaer, die haer doen quaem te stijven;
Maer dat hart-neckigh volck dat was te boos van aert
De sonde heeft haer selfs Godts vyanden verklaert,
Soo dat sy in de hel sijn levendig versoncken,
Haer boosheyt heeft aldaer die sware straf ghebaert,
Haer hebben ingeslickt d'ongrondige speloncken,
En moeten in dat vyer in eeuwicheyt nu voncken,
Dit heeft haer meest ghebracht in sulck een droeven stant,
Om dat sy op haer goet in hooghmoet gingen proncken,
En d'arme oock in 't minst noyt boden eens de hant,
Dat was den onderganck van haer en van haer lant;
Ghewaerschouwt hadde Loth noch sijne schoone Soonen,
Maer 't scheen hen spottelijck, en rochten oock van kant.
Geluckigh is het landt daer sulcke lieden woonen.
| |
Had Abram connen thien rechtveerdige bewijsen,
Godt hadde sijnen toorn soo hooch niet laeten rijsen,
Godt sou haer en haer landt noch hebben wel ghespaert,
Hoe wel sy hem als nu niet in der hellen prijsen,
Daer was geen beternis met haer doch op de aert;
Sy vonden noch in't minst haer hert niet eens beswaert
Doen 't mes stont op de keel, en doen 't begon te branden,
Doen wier Loth eerst van haer voor een Pilaer vermaert,
Soo datmen immers siet dat onse vaste panden
De goede sijn alleen, die bidden voor de landen,
Dit bleeck genoechsaem wel aen Loth noch metter daet,
Den Engel vatten hem noch selver by der handen,
Soo langh als hy daer was soo bleef het landt in staet,
Niet doen en conde hy, hy sprack haest met my gaet.
Want Sodoms boos gespuys quam 't goet met quaet te loonen,
Maer doen Loth van haer was, doen quam haer clacht te laet,
Gheluckigh is het landt daer sulcke lieden woonen.
Maer wy zijn oock al meest gelijck de Gadarenen
Die spraecken tot den Heer, gaet doch van ons gaet henen,
Veel liever hadden sy de swijnen in haer landt
Waer van dat eenen hoop was inde zee verdweenen,
Iae die de Duyvel selfs gheholpen had van cant.
Sy sochten niet in't minst dat costelijcke pant,
Dat haer aen ziel en lijf te passe conde comen,
En eeuwigh blijven sou in eenen vasten stant;
Maer laet ons doen in al ghelijck betaemt den vromen,
Soo sal van ons het heyl noyt werden wegh-genomen,
Want dat is eygentlijck den onbesweken steen
Die mach wel tegen wint, en zwaere water-stroomen;
De oeffeningh der deucht, die is oock voor 't gemeen,
En voor een yder best, hoe groot hy sy of cleen,
De quaede comt de Heer door goede te verschoonen,
Ick segg' een Stadt of Lant bestaet door haer alleen,
Geluckigh is het landt daer sulcke lieden woonen.
Cornelis Hendricksz. Udemans
|
|
Auteursrechtvrij