Vlissings redens lust-hof, beplant met seer schoone en bequame oeffeningen

[fol. Y2r]

Alckmaer.

Op den Reegel. Geluckich is het land, daer sulcke volck'ren woonen?

't GRoenste van mijn jeucht, 't soetst van mijn Iaren,
Geluckich ginck verby, ick wist van geen beswaren,
Want onspoet hadde noyt mijn soete lust verdooft,
Ooc had mijn drijvent schip noch noyt Neptunus baren
Of siltich nat beseylt, oft Thetis rugh gheklooft,
'k Had maer tot noodts bescherm, noch binnen 's Landts geslooft:
Maer qua begeeringh quaem mijn onbekent verleyden,
Door ick en weet niet wat, sy mijn verstant berooft,
Sy roept en dwinght mijn uyt dit slecht ghedoen te scheyden,
Wilt tot een groote vaerd, seyd sy, u Schip bereyden,
Doet reeders last en macht u Schip voort wel bemant
Met kloecke gauwe Mmaets ras vaerdich sonder beyden,
Dit is u 't nodighst best, begeeft dees dorre strandt,
Seylt heen na Tagus vloed of Peru s' Goude rant,
So sal dan al het Volck met eer u hooft bekroonen,
Onsterflijck blijft u naem, elck spreeckt nae sijn verstandt,
Gheluckigh is het Landt, daer sulcke Volck'ren woonen.

Ick ongheoeffend was, in d'oeffeningh van reden,

Of kennis van mijn self (of haer) bedrieghlijckheden,
Gaf haer terstond Gehoor met onbedacht bestaen,
En sonder langh beraet mijn eyghen Ieuchts vryheden,
Ick daedlijck my ontslae, heb nae haer raet ghedaen,
Mijn Schip dan toegherust vingh ick de reyse aen,
Begaf 't bekende Landt met uytghespannen seylen,
Met wel gewenste koelt door-sneed ick d'Oceaen,
Raeck inde groote Zee daert die p'loot niet con peylen,
Doen wenst ick wel weer thuys, ick sach wat groote feylen:
Dat ick op sulcken reys al onderworpen was,
Ick woud' het Schippers ampt tersont doen wel verreylen,
Om mijn voorighe staedt, hier soeck ick door 't Compas
Het onbekende Landt, door sulcken grooten plas,
O vinder van dees Konst kost ick u doen beloonen,
Doch sal met dese eer u prijsen vaerdigh ras:
Gheluckigh is het Landt, daer sulcke Volck'ren woonen.

[fol. Y2v]

 

Had ick een goed Compas niet met mijn t Scheep genomen,

 

'k Was levendich noch niet Neptunus straf ontkomen,

 

Door Storm en groot onweer soo quam ick inden noot:

 

O Ysselijck gevaer wel waerdigh voor te schromen.

 

Daer men voor Oogen siet dickmaels de wreede Doodt,

 

Het ongheluck mijn treft, jae mijn van als ontbloot:

 

Schip breking ick byna noch nauwelijck kost ontvlieden,

 

Door hulp, doch vant Compas, ontquaem ick desen stoot,

 

Heel Zee-moet afgheslooft soo socht ick te bespieden

 

Een goe bequaeme ree, dat al 't Scheeps volck aen rieden,

 

't Landt dwers van ons af wy vonden ancker gront

 

Bequame havens mee den Stuer-man deed ghebieden,

 

't Schip te vertoyen wel twelck hy gheraden vont,

 

Sijn wijsselijck bevel volbrachten wy terstondt,

 

Die goe raet geeft in noot die moetmen eer bethoonen,

 

Tot danckbaerheyt sijns gonst dit teeld een vast verbond,

 

Geluckigh is het Landt, daer sulcke Volck'ren woonen.

 

 

 

Het Schip dan wel vertoyt lagh stil nu inde Haven,

 

Ick peurde op het Landt 'k had lust mijn hert te laven,

 

Met water soet en versch of soecken eenich fruyt,

 

Ick vand hier naerstigh 't Volck vast inden Lantbou slaven,

 

d' Een spitten 't Land' wat om, en d'ander socht 't onkruyt,

 

Te wieden uyt het goed, den ander 't Iongh ghespruyt,

 

't Geen hindert 't Oofts gewas wel naerstigh af gingh snoeyen,

 

De rijp ghewassen vrucht, den ander als een buydt,

 

Gaet voeren in de schuur, een ander weer de Koeyen,

 

En Schapen Mmelckt, en hoed, de Vroukens haer beboeyen,

 

Om maecken Boter, Kaes van Schaep en Koeyen nat,

 

Vernoeght deed elck sijn werck, dit deed' mijn In Ieught groeyen.

 

Dees haer oeffeningh dan mijn leerden 't rechte padt;

 

Hier heb ick 't nodighst best door reden uyt ghevat,

 

Hier leerden reden mijn den Mensch sijn doen verschoonen,

 

Die redens nut niet het als een Gout-rijcke schadt,

 

Geluckigh is het Landt, daer sulcke Volck'ren woonen.

In Ieught groeyende.

't Nodichst Ist Best.