Vlissings redens lust-hof, beplant met seer schoone en bequame oeffeningen

[fol. Y1r]

Alckmaer.
't Groen Lauwerier,

Op den Reegel. Geluckich is het Landt daer suclke Volck'ren woonen?

AL dat het groot en wijd Wtspansel, houd beknepen;
En al dat 's Weereldts rond in d'omgangh heeft begrepen;
Iae alles datter is in Hemel, en in Aerd':
't Is alles op de toets van yverheydt' gheslepen.
Ick vind' in Genesis, het Eerste; dus verklaert:
God sach zijn Schepsels aen; 't was al seer goed: en waerd.
Die inden Hemel zijn, O! al de Heyl'ge Geesten!
Soo veelmael, als zy aen den Menschen zijn g'openbaert:
't Was met een yverheyd, in dienst van d'aldermeesten.
O! al de Schepsels! Iae d'onredelijcke Beesten,
En daer-en-boven, dat op d'Aerd' nau wesen heeft,
Toont yver: oock, 't ve'er-volck der Lucht, en in Foreesten;
De Visjes mee, die in de Zee-diept woont. Dit geeft,
Den redelijcken Mensch (soo langh, als hy hier leeft)
Een wenckje: dat elck moet hier waere yver thoonen.
Het recht yv're Volck, in onspoed zelden sneeft:
Gheluckigh is het landt, daer sulcke Volck'ren woonen.

Voor eerst de dienaer Godts, in d'Hemelsche gheboden;

Een ware yverheyd, die is haer hoogh van nooden,
Apokalipsi, drie; Och! waert ghy heet, of koud!
Maer, om u laeuwigheyd, soo sal ick u uytrooden.
Deur waren yver, is de Kercke Godts ghebout,
Van Christus, en zijn Volck. Den yver, is het Goud,
De paer'len, en 't Christal; die Godts Kerck doen vercieren.
Goe yver, in 't Geloof en Liefd', Godts Kerck behoud
In 't alderswaerst vervolgh: wat dolinghs datter swieren;
Een waren yver, doet de Leeraers 't Schip wel stieren:
Soo van hun selven: als haer Schaepjes, de gemeent.
Een waren yver, houd het Volck, in goe manieren,
In Gods-dienst, in 't Geloof, in Liefd', en Trouw, vereent.
Het ware yv're Volck, vaeck voor haer Sonde weent:
Hun deuchd' (dunckt haer) altijdt, is niet ghenoech voor 't loone.
Den yver, blinckt voor God; als kostelijcke ghesteent:
Geluckich is het Land daer sulcke Volck'ren woonen.

[fol. Y1v]

 

Soo d'yver in Natuur uytmunt, en in Godts Kercke:

 

Soo is hy oock het snoer, van al de Aerdsche wercken;

 

Want daer gheen yver is, daer gaet het al te niet.

 

Deur yver, bloeyt het Landt; het doet de Steden stercken.

 

Die recht yver heeft, heeft selden veel verdriet;

 

Want krijght hy teghenval: zijn goed bemerck, insiet

 

Dat het Gods Liefde is; die hem eens wil beproeven;

 

Sijn yver niet verslapt: maer d'onlust schoon uytwied;

 

Soo 't hert deur flaeute sluyt: den yver kan't opschroeven.

 

Den Bou-mans-yver, brengt ons immer al 't behoeven;

 

Want d'Huys-mans traghe hand, maeckt d'Ack'ren onvruchtbaer

 

En soo den Ambachts-man niet yvert; 't baert bedroeven.

 

In 't kort, waer yver mist, daer is 't wel haest gevaer;

 

't Geen dat geen leven heeft, dan kan't ons maken waer;

 

Want al dat stille staet (al waer het noch soo schoone:)

 

Bederft. Maer d'yver, houd het alles sterck en klaer:

 

Gheluckigh is het Landt, daer sulcke Volck'ren woonen.

 

 

 

Prince.

 

O Princ'lijck Akolai! Den yver moet ick prijsen,

 

Want 't is de Voester-vrou, van alle waere wijsen,

 

Van Reden, en Natuur, van liefde, en van Deuchd:

 

Gods Wet, houds inde ziel; het Lichaem doed zy spijsen:

 

Den Hemel-wegh, zy baent: het Hert baert zy gheneucht:

 

Den Ouden zy vermaeckt: eer bied zy aen de Ieughd:

 

Geleertheyd, vlechts' een krans; en al de Redens-bloemen;

 

Ons groene Lauwerier, deur yver seer verheucht.

 

Hoe veel deurluchtigh Volck, (die elck een waerdich noemen)

 

Het zy dan, door wat konst of werck, m' haer waerdy roemen;

 

't Was yver, die haer doen ter eer bracht, in dees tijdt'

 

Want traegheydt, sal 't verstandt, en konst, des mens' verdoemen:

 

Maer ware yverheyd, leeft langh; en d'eer, saemt wijd.

 

De Miere is 't voorbeeld, van d'yver; die verblijd

 

De Ziel en 't Lichaem: als sy yv'ren nae Godts Throonen;

 

De meningh is oprecht, al is daer Altijdt strijdt:

 

Gheluckigh is het Landt, daer sulcke Volck'ren woonen.

In Jeuchd Groeyende.

Vander Woude.