|
| |
| |
| |
| |
Op den Reghel: Geluckigh is het lant daer sulcke Volck'ren woonen?
Den Coninck Salomon, Die heeft tot Godt ghebeden
Om wijsheyt en verstant, op dat hy mocht altijdt
Inder gherechtigheyt, Godtsalighlijck voortreden
Sijn volck dat onder hem, seer verre ginck uytreden,
't Welck moste sijn bewaert, beschermt en bevrijdt,
Den selven Coninck ons, ront opentlijck belijdt,
Dat ware vreese Godts, is rechte wijheydt t' achten,
Die onsen Geest verheught, en ons ghemoet verblijdt
Wanneer wy daer met lust, begeerighlijck nae trachten.
Hoognoodigh is het dan, dat wy met gantscher krachten
Godt bidden dat ons, sijn vreese gheve siet,
Geen knechtelijcke vrees, maer houden in ghedachten,
Ons kinderlijcke plicht, sijn Vaderlijck ghebiedt,
Want sonder sijne hulp, vermochen wy gantsch niet,
Ten sy hy door sijn Gheest, ons herten komt bekroonen,
Dat elck uyt roepen moet, Heer wat ghy wilt gheschiet.
Gheluckigh is het Landt daer sulcke Volck'ren woonen.
Wie dat den Heere vreest heeft lust tot sijn Gheboden,
Wie dat den Heere vreest, sijn naesten liefdigh mindt,
Wie dat den Heere vreest, moet d'aertsche leden dooden,
En 's vleesch begheerten quaedt, steedts zoecken uyt te rooden,
En tot een yders hulp, en bystandt sijn ghesint,
Soo datmen ware liefd', door het Gheloove vindt,
Wtbreecken als de Son, die schijnt in elcks aenschouwen,
Over goede en quaed', over Vader en Kindt,
Haer stralen helder glans, kan niemandt wederhouwen:
Soo moet een Christen vroom, in 't goede niet verflouwen,
Maer door 't Gheloove deught, bewijsen yder een,
Inde deught wetenschap, en vorder altijdt bouwen,
Op Chritus 't Fondament, den kostelijcken Steen,
Daer elck vry onbevreest, vrymoedigh mach toe treen,
En vruchten des Gheloofs, door rechte liefde toonen,
Dat hier na wort gheerft, een Vreughde onghemeen,
Gheluckigh is het Landt, daer sulcke Volck'ren woonen.
| |
| |
Daer sijnder hedens daeghs, vele die haer beroemen,
Leven van Christi 't hooft en van sijn Kerck en Bruydt,
Maer alst wordt ondersocht, soo zijnt meest blauwe bloemen,
't Sijn hoorders uytterlijck, maer daders niet te noemen,
De wercken gheven veel, een ander teycken uyt:
Daerom Iacobus wel, stelt tot een vast besluyt,
Bewijst my u Gheloof, en dat door uwe wercken,
Ick sal u mijn Gheloof, betoonen dat het spruyt
Oprecht en ongheveynst, dat yder het kan mercken,
Soo moet een waer Gheloof, den Christen Mensche stercken,
En toonen 't Gheloofs vrucht dat Liefd' ist Fondament.
Het Blaysoen wit en Doel, voor Wijsen, Leecken, Klercken,
Dat Christi Schapen al, aen moeten sijn bekendt.
De broederlijcke Liefd', reyn suyver ongheschent
Daer toe ghemeene liefd', bewijsen als Godts Soonen,
Blymoedelijck wel doen, en dat tot levens endt,
Geluckigh is het Landt, daer sulcke Volck'ren woonen.
Ons alderhooghste plicht, die is hier in gheleghen,
Vreest Godt houdt sijn Ghebodt, en daer ist al vervaet,
Ghehoorsaemt mijne Wet, en wandelt in mijn weghen,
Soo sal ick u wel doen, en schencken mijnen zeghen
Spreeckt Godt al wat ghy doet, dat streckt tot uwer baet.
Gheseghent sult ghy sijn, waer dat ghy gaet of staet,
Gheseghent sult ghy sijn, in alle Uwe Steden,
Gheseghent wordt u Veldt, u Ackeren en Saet,
Gheseghent werdt de Vrucht, als dan van onse Leden.
Den seghen schenckt ons Godt, verhoort onse Ghebeden,
Wanneer wy tot hem gaen, en klaghen onsen noodt,
Al moeten wij somtijd's, den padt des droefheydts treden,
't Victorieuse Lam, toont ons sijn liefde groot,
Dat heeft voor ons ghekampt, verwonnen Hel en doodt,
En sal ons eyndelijck, brenghen in 's Hemels Troonen,
Daer wy met Lazaro, rusten in Abrams Schoot.
Gheluckigh is het Landt, daer sulcke Volck'ren woonen.
VVilt hooren 't VVoordt.
J. Boeckaert. De waerheyt boven.
| |
| |
| |
Hoorn.
Rood Angieren.
Op den Regel: Geluckigh is het land, daer sulcke volck'ren woonen?
Dat yder ware Deught tot in sijn Ziele boeyde,
En banden ydele waen onwaerdigh uyt het hert;
Doen was ons Vaders-landt, dat staegh eendrachtigh groeyde,
Noyt in het blinde met dees woeste eeuw' verwart:
Maer naeckte waerheydt blonck, in wijse doen, soo vert,
Dat haer doorluchte Geest een spoor gaf tot de Deughde.
't Gelucksaligh Volck dat be-yverde, met smart,
Om ons een vyer-baeck hier t'ontsteecken voor de Ieughde.
En vyer-baeck daer wy ons noch heden in vervreughden,
Mits Goddelijcke glans van die ons hert besit,
Die ons in't Goddelijck soet de ziele soo verheughde,
Dat wy beooghden recht het eeuwigh heylsaem wit:
Hoe rustigh ist ghemoet, die mach beleven dit.
Dat haer de Hoeders voor de Kudde trou vertoonen,
En stryen in den Gheest, tot in het laetste Lidt.
Geluckich is het Land daer sulcke Volck'ren woonen.
Als zeeghbaerheydt hier in ons overswack ghemoede
Haer gulde Zetel houdt, en soeckt ghestaegh te hoeden
Des toorns hittigheyt en toomeloosen loop,
Dan komt ons kloeck vernuft en stiert, ghelijck den vroeden,
Als Coningh onsen Geest, in liefd', gheloof en hoop.
Drie deughden ons ghewijt, wiens doen een Christen noop
En nau hoort nae te treen, als eyghen in dit leven,
Op dat het Godlijck soet ons ziele soo bekroop,
Dat wy met Saul ons in Godt ghevanghen gheven,
En laten 't Heyligh schilt ons herte soo omkleven,
En gorden met den bandt des waerheydts, dat de Heer,
Door Goddelijcke schick, ons hoet van veer te sneven.
Och! hoe gh'lucksligh souden wy dan immermeer
Besorghen het ghemeen, en eyghen Heyl, soo veer
Dat wy de Werelt hier een spieghel souden toonen.
Die ons tot danckbaerheydt dit Lof soud' geven weer:
Geluckich is het Land daer sulcke Volck'ren woonen.
| |
| |
Waer dat het recht stuer en spoor van Godes wetten
Hier in het groot ghebiedt de heerschappy komt setten,
En dat hy die regheert hem als een voorbeelt stelt,
Daer is een onderdaen ghehouden mee te letten
Dat hy 't ghebieden des Wet-gevers niet en schelt:
Maer hem soo voege om het overdwaels gheweld:
Van 't wangelaet ghemoet met sijn vervolgh te toomen,
Op dat hy daer door mocht het vry bevochten Veldt,
Van stille rust en vree, noch eyndelijck bekomen.
Waer toe ons oeffeningh dient noodigh waerghenomen
Dat in voorsichtigheydt al onse doen bestaet,
En dat ghetrouwe Liefd', in ons, ghelijck den Vromen,
Een stercke Borst-kleedt noch tot het ghemeen bevaet,
Dan soud' eendracht by ons ghestadigh vroegh en laet
Braveren tot een spijt van alle die ons hoonen.
O Werelt, daer de tucht soo is in hoogher graet,
Gheluckigh is het Landt, daer sulcke Volck'ren woonen.
Die hier bedocht den staet, waer in wy woelent swerven
En wachten dagh op dagh ons eeuwelijck bederven,
Of eyndeloose vreught, dat nae de bittere doodt
Ons openbaert, als hy de draet komt schielijck kerven,
Noyt soud' hy door de vrees van dese leyde noodt,
Ghelijck de Wijse-man ons daer van mee ontbloot,
Zijn tijdt hier Goddeloos of in onnut besteden,
Maer Liefde, Deught en Trou, sou hem met yver groot
Bestieren tot de tucht van Christelijcke zeden.
Gherechtigheyt soud' hem beswalleken de leden,
Geen woecker, haet of nijt, en brocht hem in gevaer,
Gheen vuyl bekommernis, hoe seer die hem bestrede,
Verleyde hem een schim of ooghenblick tot haer:
Maer Goddelijcke glans verlichtet hem soo klaer,
Dat hy ootmoedigh hem en ned'righ soude toonen.
Och! daer ghemeen rust soo heerscht, ick segh voorwaer,
Gheluckigh is het Landt, daer sulcke Volck'ren woonen.
VVilt hooren 't VVoordt.
J.F. Vijgh.
Kent u swackheyt.
|
|
Auteursrechtvrij