Vlissings redens lust-hof, beplant met seer schoone en bequame oeffeningen
(1642)–Anoniem Vlissings Redens lust-hof–
Auteursrechtvrij
[Folio M2r]
| |
Op de Vrage: Wat oeff'ningh is elck best, en nodighst voor 't ghemeen?
DE Mensch vol sonden boos gestaeghlijck is ghenegen
Te volghen eygen sin, en Duyvels quade weghen,
Soo hy sigh niet bekeert, geen welvaert krijghen kan,
Want Godt treckt van die Mensch sijn Goddelijcken zegen,
Maer welvaert, heyl en vreught krijcht huys, stadt, landt, en man,
Die Godt van herten vreest, dus wijcket nimmervan
d' Heylighe vreese Godts, want waerlijck sy alleene
Is deughdens heylge born: jae daer uyt spruyten dan
De deughden al gelijck, een welvaert voor 't ghemeene,
Die in Godts vreese leeft, die lieft sijn naesten reene,
Stantvastelijck hy blijft in Liefd altijdt ghetrou:
Waer vintmen ergens een Huys, Stadt of Dorpen cleene,
Die sonder Godes vrees stont op een vast ghebou.
Quam Sodoma, elays! Niet in een grooten rou,
Vermidts de vreese Godts was buyten haer gaen treden,
Dus oeffent Godes vrees dat bidt ick Man of Vrou,
Want Godes vrees gewis bout Huysen, Landt en Steden.
O Mensche doet het goet de vrede steedts na jaeget,
Het quade laet doch na, het gheene Godt behaghet,
Laet Godes heyl'ge vrees in al u wercken sien,
Soo sullen wijcken wech van ons het geen ons plaget.
Dus oeffent Godes vrees, 't sal Godt en ons verblien,
Laet ons in Godes vrees neer buyghen hert en knien,
En oeffent het Gebedt tot onsen Godt en Heere;
Als 't by de Mannen Godts altijdt plach te gheschien.
Op dat ons Huys en Landt ghestaeghelijck vermeeren,
ô Wel geluckich landt daer sulcke lien verkeere.
De Steden werden groot, de mueren die staen vast,
Godt is haer Schilt en Scherm, ja niemant can haer deeren.
Alwaer d'Hel-honden al op malkander getast,
Dus oeffent Godes vrees al schijnt een swaere last,
Laet u licht lichten soo aen ander menschen meden
Op dat sy prijsen Godt u selven niet verrast,
Want Godes vrees gewis bout Huysen, Landt en Steden
| |
[Folio M2v]
| |
Help die vreesde Godt en voer in 's Hemels waghen,
Abram die vreesde Godt steedts ginck hy nae hem vragen,
Isaac vreesde Godt, Christus quam van sijn bloet,
Iacob die vreesde Godt verhoorde steedts sijn klaghen,
Hy seghende sijn saet sijn Vee in overvloet,
Mose die vreesde Godt Henoch kreegh 't Hemels soet:
David die vreesde Godt een Man van hem verkooren,
Doen Saelmon vreesde Godt wert wijs rijck kloeck en vroet;
Iskia vreesde Godt hy wert ghelijck erbooren,
Ten tijden Ionas ginck Ninive niet verlooren,
Vermidts de vreese Godts haer doen int herte stondt:
't Scheen Samaria sou van honger laes versmooren,
Maer Heskia vreest Godt en dacht aen sijn verbondt,
Dus bid ick u o Heer opent mijn doch den Mondt,
Op dat ick in u vrees ghebruycke wijsheydts reden,
Die Godt heeft tot sijn hulp vraeght niet na sweerelts ront,
Want Godes vrees gewis bout Huysen, Landt en Steden.
Dus wert het landt om die ghesegent tallen stonden,
Die wandelt in sijn vrees soo David gaet verconden,
De liefde Godts die Man gheduerelijck verselt,
Sonder de vreese Godts tis tallen tijdt bevonden,
Soo stondt ons Vaderlandt elaes in bloedich Veldt.
Oeffent u in Godts vrees ghy wert een kloecken Heldt,
De vreese Godts die doet den Mensche vrolijck Iuygen,
Die Godt van herten vreest soo de Schriftuer vertelt,
Sal salich sijn die Man die gaet dees tepels suygen,
Geen deughden tsy hoe groot sy moeten neder buygen,
Want het maer stralen sijn 'tgeen spruyt uyt dees Fonteyn
Gesegent sult ghy sijn Godts woort gaet het ghetuygen,
Daer Godes heyl'ge vrees woont in een herte reyn,
Dus oeffent Godes vrees hier in dees weerelts pleyn,
Soo salt gemeene Landt geduerich hebben vreede,
Hier op soo staet gegront het Fondament alleyn,
Want Godes vrees gewis bout Huysen, Landt en Steden.
Cornelis Tessinck. In reynder jongste groeyende. |
|