Vlissings redens lust-hof, beplant met seer schoone en bequame oeffeningen
(1642)–Anoniem Vlissings Redens lust-hof–
Auteursrechtvrij
[Folio M1r]
| |
Op de Vrage: Wat oeff'ningh is elck best, en nodighst voor 't gemeen?
LIef-hebbers van de Const ick moet u hier in prijsen,
Dat ghy door uwe vraegh de Geesten doet verrijsen:
Wat oeff'ningh hier sy een yder mensche best,
En nodighst voor 't ghemeen, dat poogh ick te bewijsen,
Ick seg' dat in een Landt de ondeught is een pest,
En dat sy als een vyer seer licht ontsteeckt de rest,
Gelijckt in Sodoms Landt genoechsaem is ghebleecken,
Hoe boos bleef al dat volck jae tot op t'alderlest,
De ondeucht by een Pest mach seer wel sijn geleecken,
In haer schijnt meerder cracht om Menschen te ontsteecken,
Dat in d'oprechte deucht, die ick nae mijn verstant,
Den besten hoeck-steen acht, die noyt en is besweecken.
Een yder voor hem selfs neemt deucht doch by der hant,
Maer sy bestaet int werck, dan ist een seker pant,
Dat nimmer en vergaet maer blijft tot aller uyren,
Door oeff'ning' der deucht bestaet den mensch en t'Landt,
Want door de deucht alleen bouwt Godt op onse muyren.
Waer in de deught bestaet dat dienen wy te weten,
Op dat wy eerst voor al noyt God den Heer vergheten,
En onsen naesten oock beminnen t'aller tijdt,
Als yder doet hem selfs, hoe hoogh wy sijn gheseten,
Hoe wel dat yders vleesch hier meest in teghen-strijdt,
Godsaligheydt nochtans ons van het quaet bevrijdt:
Soo laet ons die voor al hier dan te wercke stellen
En weeren van ons af den haet en swarten nijdt,
En maecken dat ons noyt die quade Beesten quellen,
Hoe maeger dat sy sijn, siet dat aen haere vellen,
Maer 'tschijnt dat haeren beet aen ons noch niet geneest,
Men can haer oude werck noch vinden ende tellen,
Hoe wel sy van t'begin ter werelt sijn gheweest,
Gelijckmen in de Schrift dat wel van Caim leest,
Die eerst uyt nijt de Doodt sijn Broeder dee besuyren,
En hem ter neder sloegh met t'Kaecks-been van een Beest,
Want door de deucht alleen bouwt Godt op onse muyren.
| |
[Folio M1v]
| |
't Was al uyt haet en nijdt dat Iosephs Broeders vrochten,
Waer door sy hem daer naer gelijck het bleeck vercochten.
De Ioden oock uyt nijt beschuldichden den Heer,
Ia eygentlijck daer door sy hem te dooden sochten,
En gingen met bedrogh en valscheyt hem te keer,
En maeckten soo verdacht oock sijn ghesonde leer.
't Is noch al haedt en nijdt die ons int herte knaeghen,
En die ons op het lest noch werpen in de neer,
Ach! wouden wy doch maer die Slangen eens verjaegen,
Iae die wy noch van oudts in onsen boesem draeghen;
Maer t'scijnt dat yder is verhaert ghelijck een steen,
En dat hy nae Godts woort int minste niet wil vraegen,
Wy segghen onder ons dit spreeck-woort int gemeen:
Gelijck den Ouden song' soo pijpt het Iong' en t' cleen,
Wy sijn te boos van aert, en boos oock van natuyren,
En niemant onder ons en maeckt daer door gheween,
Want door de deucht alleen bouwt Godt op onse muyren.
Wy sien wel wat de deucht ter Weerelt can verrichten,
Ia die can wel den Mensch tot in den Hemel lichten,
Want daer de deucht in woont dat is een helder huys,
Verlicht van God den Heer en daer hy op wil stichten,
En daer de felle wint can maecken gheen gedruys,
Geen schaed en can hem doen het Duyvlesche ghespuys,
Soo laet ons nae de deucht tot allen tijden trachten,
Maer met oprecht gheloof dan isser gheen abuys,
Sy wil doch by den Mensch ghewillichlijck vernachten,
Als wy tot Godt den Heer opstijgen ons ghedachten,
Sy sal ons wesen dan ghelijck een seker pant,
Wie heeft doch van de deucht gehoort oyt swaere clachten?
Maer door haer teghendeel, door ondeucht beeft een landt,
Niet vast bestaet een Huys gebouwt maer op het sant,
Als daer plasch-regen valt soo cant niet langhe duyren
Het moet beswijcken dan en vallen aen een cant,
Want door de deucht alleen bouwt God op onse muyren.
C. Udemans. |
|