De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 9

[p. 355]

Poëzie.

I.
De strijd in het leven.⁽¹⁾

O, 't is zoo lang geleden,
Sinds ik dat liedje heb gezongen;
Dan was ik jong - een knappe jongen,
Met klare stem en forsche longen...

Maar 't is zoolang geleden!

Waarvan het harte vol is,
Wil overal de mond gewagen,
Dus spreek ik vaak met zielsbehagen
Van 't zoet genot dier liefdedagen,

Waarvan mijn hart nog vol is.

*_**

Thans blijft van heuren zoen
Geen enkel spoor meer over,
Maar mijn geest verbeeldt zich nog

Bij 't zoete mingetoover,

De plaats, het lentegroen,

Waar zij mij gaf den eersten zoen.

Heur eerste liefdewoord
Heeft als een lied geklonken;
O, mijn hart gedenkt het nog

Hoe ik weeldedronken

In 't zonnig Denderoord,

Dat lustig liêken heb gehoord.

Het klonk van ‘hou en trouw’
Van ik weet niet wat zich wanen;
Maar mijn harte wist dan niet

Hoevele bittre tranen

Ik later weenen zou,

De ziel gewond door smart en rouw,

(1) Vierde Recks Gedichten.

[p. 356]

 

*_**

 

 

 

Ik hoor weer zeggen: God zij dank,

 

De Lente is daar, wij gaan herleven;

 

Want ijs en rijp heeft stam en rank

 

Voor spruit en blaadjes reeds begeven.

 

 

 

De schepping hare pracht ontvouwt,

 

Het lied springt los, door God bevolen; -

 

Mijn harte toch blijft droef, het houdt

 

Een wrange bitterheid verholen.

 

 

 

Want trots de Lente, 't ondervindt

 

Dat alles klacht is, derven, wenschen,

 

Dat moeders weenen om haar kind,

 

Dat bloemen, pas ontstaan, verslensen.

 

 

 

Dat al wat zich met bloeisels tooit

 

Geen rijpe vrucht zal laten proeven;

 

Dat bloemen op een graf gestrooid,

 

De ziel niet troosten - maar bedroeven.

 

 

 

Dat alles spreekt van 't plekje daar

 

Waar men ze leì - de teerbeminde,

 

Tot zelfs de vogel die zoo klaar

 

Zijn liêken zingt in 't loof der linde.

 

 

 

Wen in het bosch thans alles lacht

 

Door mild en lentegloed beschenen;

 

Ik juich niet mêe - een sombre nacht

 

Beheerscht mij gansch, - 'k zou liever weenen...

 

 

 

Victorien Vande Weghe.

Bergen 1878.

II.
Neen!...

Ik vroeg of zij me minde... en ze zei: ‘neen!’ -
't Was winter, en het weder was zoo guur;
We zaten samen, voor het ronkend vuur
Dat flikkrend hare rozenwang bescheen.

[p. 357]

 

Het hoofd mij moedloos op den boezem viel;

 

Neen!... oh, dat woord is koud, niet waar?... is wreed? -

 

't Was of de wind mij door den boezem sneed

 

Of zij mij 't hart vertrapte met den hiel!

 

 

 

Ik hoorde hoe door 't ruim de storm schoot;

 

Ik zag de vlamme dansen... en ik zweeg,

 

Waarom heb ik, och arme, 't hart niet leeg?

 

Ik ruilde graag het leven voor den dood...

 

 

 

Ik zweeg... Bezag ze mij?... dat weet ik niet,

 

Maar zie daar zweven (nooit vergeten stond!)

 

Twee rozenlipjes op mijn sturen mond

 

En fleemend vraagt ze wat er mij verdriet.

 

 

 

Half weenend en half lachend, zeg ik: ‘Kind,

 

Gij mint me niet... heb ik dit ooit verdiend?’

 

- ‘Och! 'k zei maar “neen” met inzicht, goede vriend,

 

Alleen om eens te zien of gij me mint!’

 

 

 

*_**

 

 

 

De vogel beefde tusschen 't krakend rijs;

 

Voor mij was 't vlammend vuurke een hemelsch licht,

 

Zich spieglend in haar godlijk aangezicht; -

 

En 'k droomde mij met haar in 't paradijs.

 

 

 

Jos. Hamers.

Evere.

III.
Bertha.

Wanneer ik uw lachende blikken beschouw,
Waar innige blijdschap op doorstraalt, in zweeft,
Als dreigde geen enkele wolk in 't verschiet
Den helderen hemel, waarin gij thans leeft, -
Dan denk ik al zuchtend, hoe licht er een traan
Kan rijzen en zwellen in 't oogje dat lacht;
Hoe luttel er hoeft opdat 't meisje ondervindt
Hoe vreugd kan veranderen in wee en in klacht.

[p. 358]

 

Verbazing komt eerst en dan kommer welt op;

 

De Hoop bracht niet mêe wat zij 't al had beloofd;

 

De Liefde, - die zalige en godd'lijke droom -

 

Werd veel van heur zoet door de ontgooch'ling ontroofd.

 

Het maagdelijk hart, waar de droefheid aan knaagt,

 

Gelijkt de eerste sneeuw, hermelijnwit en teêr,

 

Waar regen op valt. Als die sneeuw, zoo verloor

 

't Zijn frischheid, - en ach, het herkrijgt ze niet meer!

 

 

 

Ad. Beernaert.

Alveringhem.

IV.
Levenslust.

O Levenslust! hoe bruist mijn harte

Bij uw verruklijk, hemelsch zoet!

Hoe sluit zich de afgrond van de smarte,

Stort gij uw dauw in mijn gemoed!

Ik stapte eens met het hoofd gebogen,

En met een doorn in mijne ziel;

Maar gij, gij zijt mij toegevlogen,

Terwijl uw licht me in de oogen viel.

O Levenslust! 'k dank u de vreugde,

Die op mijn mond haar glimlach spreidt:

Door uwe gunst, die mij verheugde,

Heb ik den rouw vaarwel gezeid!

Geen storm zendt nog zijn barre winden

Mijn lusthof in, waar 't koeltje zweeft

Door 't lachend loof van groene linden,

Wier zaad uw zorg gekoesterd heeft.

O Levenslust! 'k wijd u de klanken,

Ontvloeid aan mijn verblijde luit,

Om d'Eeuwge voor den schat te danken,

Die door uw macht uit bloesems spruit!

Gustaaf Rens.

Ledeberg (Gent), Juli 1879.

[p. 359]

V.
De grafroos.

(Vrij naar Victor Hugo.)

‘Wat doet gij, o roosje, - zoo sprak eens het graf -
Met traantjes, die d'ochtend zoo even u gaf?’
‘En gij,’ liet het roosje aldra hierop volgen,
‘Wat doet gij met die in uw aard zijn verzwolgen?’

‘Ik vorm,’ zei de roos, ‘dezen zieltjes een geur,
Die opstijgt als wierook en honing,’
‘En ik,’ zei het graf, ‘ik ontsluit hun de deur
Die leidt naar de hemelsche woning.’

A. Syrier.

Luik, 20 Mei 1879.