De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 9

Tentoonstelling in den ‘Cercle’
8 tot 14 Juni, 1879.

Oneindig gunstiger dan verleden maal is over 't algemeen de indruk geweest, dien wij thans van de maandelijksche tentoonstelling meêdroegen. Het aantal schilderijen, waarop het epitheton ‘merkwaardig’ in volle waarheid toepasselijk is, was voorzeker niet gering.

Enkele der verdienstelijkste leden onzer afdeeling van beeldende kunsten hadden hunne medewerking verleend. Vermelden wij in de eerste plaats onzen zoo gemoedelijken als talentvollen Bource die de vaderlandsche kunst reeds met zoo menige parel heeft verrijkt. Verder de uitstekende marinist L. Artan, wiens realistische richting meer en meer bijval vindt, en Van Luppen, die als landschapschilder een geheel anderen weg volgt. De schilderij van Van Luppen scheen ons echter niet geheel op de hoogte van den meester. - Onnoodig erbij te voegen dat wij overigens in 't geheel niet dweepen met zijn genre, welk gewoonlijk al te veel aan het conventionneele offert.

Hoeveel liever zien wij de landschapschildering opgevat b.v. in den trant van den jongen Verstraeten, al moge deze laatste zich natuurlijk als talent nog op verre na niet op de hoogte van een' meester als Van Luppen bevinden.

Verstraeten 's schilderij De Lente heeft weer op ons een zeer gunstigen indruk gemaakt. Niet dat wij daarin alles, wat opvatting betreft, evenzeer kunnen bewonderen; doch er zijn waarlijk uitstekende hoedanigheden in. Vooral eene verras-

[p. 279]

sende natuurwaarheid! Oh ja, dàt is wel de Lentenatuur - niet zooals sommige poëten die van àndere nazingen, maar zooals de Lente wezentlijk is. Men waant zich in volle werkelijkheid, te midden van die Vlaamsche boomgaarden, die ons hier zoo dichterlijk schoon in vollen bloesem worden voorgesteld. De rooskleurige tint van den appelbloei is meesterlijk getroffen. Bij zoo iets is de illusie compleet. Oprechtheid is het hoofdkenmerk zulker tafereelen. Zij zijn niet een louter spel der verbeelding, maar de echte afdruk van een persoonlijk ontvangen en met bezieling weergegeven indruk.

‘Naar buiten! daar spruiten gedachten zoo vrij!’

zegt Verstraeten met den dichter Hiel. En dààrom, in plaats van te doen gelijk zoovele landschapschilders, die te huis in hun atelier de natuur volgens herinnering ‘fantaseeren,’ trekt hij met zijn schilderstuig naar buiten, om dáár, in dien prachtigen tempel der natuur zelve, ons zoo getrouw mogelijk hare schoonheden op het doek te brengen.

Een drietal artisten, die onze jonge school insgelijks ter eer verstrekken, zijn P. Neuckens, E. Joors en P. Verraert.

De eerstgenoemde heeft, als portrettist, ditmaal waarlijk zich zelven overtroffen. Nooit misschien heeft Neuckens' krachtvol, echt Vlaamsch coloriet zich op zoo gunstige wijze voorgedaan. In sommige zijner vorige tafereelen bemerkten wij een zweem van overdrijving, in zekere donkere tonaliteiten, wat soms den esthetischen indruk meer of min schaadde. Thans niets van dat alles. Zijne portretten zijn even schoon als waar en gezond van kleur, terwijl ook de teekening ons ditmaal onberispelijk voorkomt. Proficiat! heer Neuckens, uw bijval is groot en wèlverdiend.

Zeer gunstig opgemerkt werden ook de portretten van den heer Joors, die met die van Neuckens tot het puik der Tentoonstelling behooren. Joors bezit reeds een hoogen graad van technische bekwaamheid; zijn penseel verraadt een soort van virtuositeit, die hij met zijnen vriend Jan Van Beers gemeen heeft!

Van P. Verhaert kregen we, in plaats van ééne of meer

[p. 280]

schilderijen, ditmaal iets van een gansch ànderen aard te zien: een dozijn flink geslaagde sterkwatergavuren. Dit kunstvak, dat ten onzent nog al werd verwaarloosd, doch nu meer en moer in de gunst onzer artisten komt, heeft in den jongen Verhaert een zeer veel belovenden beoefenaar gevonden. Wij verwachten nog meer zulke proeven van zijn talent.

De heer H. Houben, wiens eerste stappen wij in ons tijdschrift met een aanmoedigend woord hebben begroet, schijnt op baan des vooruitgangs te zijn. Wel is zijn genrestukje De vlugste van de drie niet vrij van gebreken, althans wat de stoffeering van het tafereel betreft; doch er zijn in die twee typen van boerenjongens, die eenen vlinder vervolgen, ernstige hoedanigheden. Het ontkiemend talent des heeren Houben schijnt ons voor eene degelijke ontwikkeling vatbaar.

Vermelden wij nog ten slotte een heerlijk Morgentafereel van Isidoor Meyers - nog een der jongeren, die van nu af zijne plaats onder de meesters aan 't veroveren is! - een paar andere goede marines van Hens en vooral van Musin, eene Doode natuur van Nauwens, drie maanlichteffekten van Moerenhout, alsook eene flinke studie van Stobbaerts, en daarmeê meenen wij het voornaamste te hebben ontmoet wat ditmaal op de tentoonstelling prijkte. Men ziet dat er stof genoeg voorhanden was, om den talrijken bezoekers van den Cercle weer een uurtje kunstgenot te verschaffen.

C.