De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 9

[p. 275]

Het Concert-Waelput te Gent.

De plechtige uitvoering der werken van onzen gevierden toondichter Hendrik Waelput, in zijne geboortestad, is voor de Vlaamsche Kunstbeweging een feit, dat wij niet onbesproken mogen voorbijgaan. - Daar wij echter niet in de mogelijkheid zijn geweest dat belangwekkend kunstfeest te gaan bijwonen, zoo deelen wij met genoegen daarover onzen lezers het oordeel der Gentsche pers mede. Dit oordeel is over 't algemeen zeer gunstig; al de critici zijn het eens om den jongen maëstro, die op het vlaamsch kunstgebied zoo waardig de schreden van Benoit volgt, hulde te brengen. Zoo ontleenen wij aan het Volksbelang de volgende beoordeeling:

‘Verleden Zondag had, in de groote zaal van het Casino alhier, de uitvoering plaats der muzikale gewrochten van onzen stadsgenoot H. Waelput. Niets dan zijne werken stonden op het programma, dat nochtans zeer afgewisseld mag heeten; het bestond uit eene feestouverture, eenige liederen, een paar arias uit het onuitgegeven lyrisch drama Berken de Diamantslijper, eene romanza voor hoorn, een symphoniek concerto voor fluit, een fragment uit eene groote symphonie, een praeludium en eene marsch...

De heer Waelput werd bij het openen van het Concerto, toen hij zich vóór den lessenaar van den orkestmeester kwam plaatsen, met luide toejuichingen begroet, eene welverdiende hulde aan den jongen man, vol wilskracht en taaie aanhoudendheid, die, zooals men weet, met zooveel tegenkantingen en moeilijkheden te kampen heeft.

De Feestouverture voor dubbel orkest was het eerste nummer van het Concert. Dit belangrijk stuk verraadt bij den componist eene sterke persoonlijkheid; het is vreemd en eigenaardig, dreunend en woest van klanken; nu en dan komen er trommelgeroffel en trompetgeschal treffend in voor, en alles ademt er eenen zwier, die medeslepend is; daar zit

[p. 276]

crânerie in, zooals de Franschen zeggen. Op eigenaardige wijze heeft de heer Waelput er als slot het bekende Waar kan men beter zijn van Grétry ingeweven.

Daarop volgden drie liederen, getoonzet op woorden van den dichter Eug. Van Oye, die op eene verrukkende wijze door Mevr. De Give-Ledelier werden gezongen. Te Gent heeft men haar zelden gehoord en voor velen der aanwezigen was het genot dubbel, daar het als eene verrassing was. De gevierde Antwerpsche zangeres, de talentvolle vrouw, die aan het Vlaamsch Conservatorium der Scheldestad en op al de nationale muziekfeesten zulke schitterende plaats inneemt, zingt met eene methode, eene eerlijkheid en eene innigheid van gevoel, die zelden aangetroffen worden. Zij begrijpt juist en diep wat zij zingt; zij zingt het zooals de toonzetter het geschreven heeft. en wil niet weten van al de kleine ficelles, die schier alle zangeressen gebruiken om aan het publiek handgeklap af te troggelen. Maar ook, zulke middeltjes heeft zij niet noodig om succes te behalen. De uitbundige toejuichingen en terugroepingen van verleden zondag zijn er een nieuw bewijs van.

Van de drie liederen Stabat Mater, 'k Heb gedroomd en Jeugd en Liefde, beviel ons het laatste het best; het is vol ongekunsteld gevoel, diep en rein.

De Romanza in F voor hoorn werd door den heer Merck, leeraar bij het Koninklijk Conservatorium van Brussel, op hoogst verdienstelijke wijze vertolkt. Dat stuk is zeer frisch en eigenaardig; vooral de lange weèrgalm pianissimo waarmede het sluit, maakte veel indruk en werd door den solist onberispelijk smaakvol uitgevoerd.

Daarna kwam het Cantabile uit de Symphonie N^o 5 in E moll, dat echt verrukkend mag heeten. Het onderscheidt zich door zijne droomerigheid en zijne mildheid, die nochtans met diepte en breedheid gepaard gaat. Nergens wordt het door den minsten zweem van jacht of effekt ontsierd. Ons dunkt was het 't beste nummer van het gansche programma, en het orkest vertolkte het uitstekend.

Met een drietal liederen, weeral op gedichten van Eug.

[p. 277]

Van Oye getoonzet, De zonne blonk, Bloemen bloeien en In de duinen, werd het eerste gedeelte van het Concert besloten. Het eerste dier liederen kwam ons eenigszins zwak voor, evenals 'k Heb gedroomd, dat hooger op het programma voorkwam; doch eigenaardig en vreemd medeslepend is Bloemen bloeien; en de melodie In de duinen heeft, ons dunkens buitengewone verdiensten. Het slot ervan, dat aan eene feest marsch gelijkt, is breed en schoon. Weeral werden deze drie liederen door Mevr. De Give prachtig gezongen.

In het tweede deel hadden wij eerst een uitgebreid Symphoniek in E duo voor fluit, dat door den heer Anthoni werd uitgevoerd. Wij denken, dat het de eerste maal is, dat deze uitmuntende solist zich te Gent laat hooren, doch hopen wel, dat het de laatste maal niet zijn zal. Zijn optreden was eene echte triomf en tot tweemaal toe werd hij teruggeroepen. Dit stuk is vol karakter en maakte eenen diepen indruk, niet alleen om het buitengewoon talent van den vertolker, maar vooral om zijne ernstige innerlijke waarde.

Als slot van dit merkwaardig Concert kwamen nu vier brokstukken uit het lyrisch drama Berken de Diamantslijper, waarvoor de heer K. Versnaeyen het libretto geschreven heeft. Het Praeludium scheen ons wat lang, doch het eindigt op eene breede aangrijpende wijze. Het aria van Berken schittert uit door eene forsche eigenaardigheid; het is verpletterend voor den zanger en werd nochtans door den tenor Maes, een geboren Gentenaar, dien wij niet kenden, met veel brio vertolkt. Het schoon aria van Donaas werd door den heer Blauwaert, leeraar bij de muziekschool van Bergen, met die volheid van intonatie en dien fijnen smaak gezongen, die van hem onzen uitstekendsten Nederlandschen zanger maken. Eindelijk werd de prachtige marsch van Berken de Diamantslijper door het orkest van con amore uitgevoerd.

Geestdriftig is ons overzicht van het Concert, omdat wij instemmen met het talrijk publiek, dat zich van den beginne af warm en opgetogen toonde. Met één woord, dit muziekfeest is een groot succes geweest voor den heer Hendrik Waelput, die in onze nationale muziekbeweging vooral de

[p. 278]

symphonische zijde vertegenwoordigt en meer en meer blijkt een waardige zoon der stad Gent te zijn, die Karel Lodewijk Hanssens aan de toonkunst heeft geschonken.’