De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 9

[p. 31]

Ernst Eckstein.

Daar ik in den vreemde leef, ver van vrienden en landgenooten, vond ik het zeer lief van wegen den geachten Opsteller, mij uit te noodigen tot eene bijdrage aan den door mij zeer graag gelezen Kunstbode. Dit was mij des te aangenamer daar ik weet hoeveel sympathie hij voor de Germaansche broeders heeft, en hoe uitmuntend hij onze Duitsche letterkunde beoordeelt.

Het is in onzen tijd van twisten en oorlogen wel goed zich bezig te houden met wat de beste zonen eens lands denken; men vergeet aldus al het droevige dat om ons heen gebeurt. Zoo zal de Redactie het mij niet ten kwade duiden als ik, in gebrekkelijk Nederlandsch, maar met liefde voor uwe taal en uwen landaard, met de lezers van den Bode een praatje maak over een duitschen dichter, die onlangs een echt humoristisch boekje liet verschijnen. Het begin van den ietwat langen maar eigenaardigen titel luidt als volgt: ‘Das Hohelied vom Deutschen Professor.’ Een zonderling ‘Hooglied’ inderdaad! De dichter schildert ons daarin, en parodieert op de alleraardigste wijze, een zeer beroemden hoogleeraar, den archeoloog Balthasar Schwennecke, met zijne meeningen, zijne wenschen, zijne ongerijmheden en dwalingen, alsook zijne eindelijke loutering door het vuur van een groote wetenschappelijke ontdekking.

Het zou mij onmogelijk zijn den lezer een duidelijk begrip te geven van al het geestig-kluchtige, dat onze dichter uit de tegenstelling zijner twee hoofdtypen, den professor en zijne brommige vrouw Thekla laat voortvloeien. Bepalen wij ons bij de zoo karakteristieke inhoudsopgave der verschillige hoofdstukken, er hier en daar een kleine aanhaling bijvoegend:

Professor Schwennecke zit in zijn kabinet en denkt aan Hellas. Hij wordt in zijne kunstverrukking gestoord: Thekla komt hem roepen voor de koffie. Domweg opent ze de deur, die oorverscheurend op hare hengsels krijscht: - ‘Thekla! doe er olie aan!’ zegt hij, ‘Hoe dikwijls heb ik u dat al

[p. 32]

gezegd!... En dan, ik heb van nectar gedroomd en gij komt met koffie!’ Toch gaat de goede man en drinkt drie kopjes met haar, - om te toonen dat hij een goed echtgenoot is.

Aurora musis amica. De professor staat vroeg op, en vrouw Thekla slaapt nog, zacht en kuisch. Meid en knecht zijn aan 't vrijen: Michel knijpt de meid erotisch in de wangen en... deze laat de melk vallen... ‘O liefdeheil der jonge jaren!’ zucht de professor. ‘En mijne schoone ligt nog in de veêren! De tijd der liefde is voorbij... hoor zij snorkt!’

De schoone bergen van Zwitserland bewonderend, zucht hij: ‘De wereld is jong gebleven, en mijne Thekla is verbloeid!... De boomen zijn zoo weelderig, en Thekla's lokken zijn gedund, - de kletskop in 't vers chiet!... Zoo schoon welft zich het eeuwig hemelsblauw, bij Thekla welft zich niets!’

Als zijne gade eene schilderij onzedelijk vindt, waarmêe hij zijne studiekamer versierd heeft, zegt hij: ‘De naaktheid is het heilig recht der kunst!... Zeuxis heeft men uit de schoonste vrouwen er vijflaten kiezen:... u Thekla, zou hij niet gekozen hebben... Neem gij het strijkijzer, mensch, en strijk de versch gewasschen hemden, het symbool van Duitsche deugd.’

In de afwezigheid van zijne wederhelft heeft Schwennecke een hupsch dienstmeisje genomen. Dat staat Thekla niet aan; zij wordt jaloersch, maar de man zegt: ‘Enkel als esthetieker deed ik die verstandige keuze.’

Als vrouw Thekla hem betrapte toen hij het ‘Mädchen für Alles’ in de wangen kneep, zegt hij: ‘De schijn is tegen mij, ja, maar schijn bedriegt. Het feit is waar, Thekla; maar zie, ik deed het als esthetieker: dag en nacht bestudeer ik de welgevormde kin der fiere Juno, en daar de kin van de meid aan de kin van Juno gelijkt, zoo past dat in mijne theorie... De wetenschap won erbij, en nu versta ik Juno.’

Als hij nevens zijn sopha eene Venus had opgehangen en ze zeer bewondert, wordt Thekla bezorgd en zij vraagt: waarom? - Het antwoord luidt: ‘Ik zal ditmaal geene vergelijking maken met de meid.’

Eens komt de hoogleeraar wat laat t'huis. Stil en zacht sluipt hij op de teenen naar binnen, opdat Thekla niet wak-

[p. 33]

ker worde,... want anders kreeg hij vast een standje! - Goddank! zij slaapt en blijft slapen...

Als vrouw Thekla, in afwezigheid van haren gemaal de meid haar congé gegeven heeft, is hij bedroefd, Dat lieve kind was zoo discreet en ze kookte zoo goed! Thekla zegt dat hij Treesje gekust heeft; doch, op zijn woord van eer, de professor heeft maar eventjes haar hoofdje teruggebogen, om door haren adem te weten of ze niet van zijnen wijn heeft gedronken...

Professor is misnoegd: de critiek heeft een van zijne werken over den hekel gehaald. Dus is hij zelf hekelig gestemd. Zoo vindt hij dat Thekla hem niet gauw genoeg de deur opent, dat zij hem niet handig genoeg den overrok uittrekt. Hij bromt; hij ergert zich over alles: er is te veel zout in de soep; de soep is te warm; het rundvleesch heeft hij al te dikwijls gehad: dat wordt chronisch; de boter vindt hij ransig, etc., etc. Vergeet zijne Thekla dan dat ze de vrouw is van 'nen professor!... Doch op eens wordt hij weer kalm en bedaard: hij wil philosoof zijn. Hij verzoent zich met Thekla en drinkt een glas schuimend bier op hare gezondheid.

Ten slotte komt Schwennecke's fameuze ontdekking op archeologisch gebied. Iets kolossaals!... Maar dàt laten we liever geheel voor den lezer.

Overigens, is het boekje van dien aard, dat eene ontleding daarvan niet goed mogelijk is. De taal is zóó schoon, en zóó nauw in verband met de verschillige toestanden, dat alleen de lezing daarvan in staat is het dichterlijk vernuft van den begaafden schrijver in het ware licht te stellen. Wij zijn overtuigd dat dit luimig dichtverhaaltje - welk ons een zóó aangename lektuur heeft verschaft, - voor elken lezer eene aansporing zal zijn om ook met 's dichters àndere pennevruchten kennis te maken.

De schrijver van dat geestige Hohelied is Ernst Eckstein, die een zeer eervollen rang in de Germaansche letterwereld bekleedt. - Eckstein is de hoofdredacteur der ‘Deutsche Dichterhalle’ die, meen ik, ook hier te lande wel reeds gunstig bekend is. - Eckstein heeft buiten zijn ‘Hohelied’ nog

[p. 34]

menige andere perel in zijne dichtkroon. Behalve zijn lossen, zwierigen, smaakvollen schrijftrant, bezit hij eene grondige kennis van wereld en menschen; hij kent het Duitsche studentenleven door zijn verblijf in Bonn en Berlijn, en dááraan danken wij zijn ‘Besuch im Carcer’, zijn ‘Initium fidelitates’, zijn ‘Exercitium Salomandris’, enz., allerliefste jeugdherinneringen. Hij kent Parijs, het moderne Babylon, dat hij ons in zijne Pariser Silhouetten zoo aantrekkelijk weergeeft. Hij kent de geheele beschaafde wereld, door zijne reizen in Italië, Zwitserland, Spanje, Frankrijk, de Nederlanden en Oostenrijk.

In de zoo vermaarde steden Rome, Florencië, Venetië, Madrid en Grenada hield hij zich op, en van elke dezer liet hij ons een aandenken. Van Rome, het begin van het satyrische epos ‘Venus Urania’, en van de overige de volgende gezangen, alsook romantische novellen.

Het zou ons te verre leiden hier alles aan te halen, wat onze nog jeugdige dichter - want Eckstein werd eerst in 1845 te Giessen geboren - reeds geschreven heeft. Wij willen alleen nog den begaafden schrijver onzen hartelijksten dank betuigen, dat hij ons door zijne gemoedelijke schriften in eene recht vroolijke stemming brengt.

De vrienden der Duitsche letterkunde verwachten van hem nog méér in dien aard.

Antwerpen.

Vict. Hanquet.