De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 8

[p. 10]

Twee brieven.
- Uit Camille Lemonnier 's ‘Croquis d'Automne.’-

I.
Herfsthuwelijk.

Goede Vriendin,

Wat zijn we gelukkig! Ge kunt u niet verbeelden hoe aangenaam ons de herfst is, en hoe ons geluk, verscholen in het diepste van een oud kasteel, ons verrukt in de sombere omgeving waarin we leven. Het regent veel, en, terwijl u dat doet opspelen, heb ik den regen lief; 's morgens steek ik den neus buiten om te zien of het regent, en regent het niet dan wensch ik dat het gedurende den dag regenen zou. De wind, dien ik vroeger verfoeide omdat hij een zoo ruwe stem heeft, doet me nu zingen van genoegen en ik vind er gouden harmoniën in... Dat is de zaak toch misschien wat al te welwillend beoordeelen; want om de waarheid te zeggen, die groote duivels van winden huilen, gieren, schuifelen en lamenteeren hier zooals ik het nergens anders heb gehoord. Zij klampen zich aan de vensterluiken, slaan tegen de daken, breken in de gangen, stooten de deuren dicht, openen de vensters, en dat alles zonder zich te geneeren, net alsof zij van den huize waren... Welnu! ik ben dààrom toch niet boos op hen, ik, en 'k mag lijden dat ze nog vrijpostiger te werk gingen. Och lîeve, zoo gij wist! Daar zitten we dan, Charles en ik, zoo gemoedelijk bij den haard, mijn hoofd op zijnen schouder en zijne handen in de mijne. 't Is ongelooflijk hoe kinderachtig we geworden zijn. We zeggen schier niets meer. We bezien elkaar, en dat is alles. Dat duurt zoo dag en nacht. Wanneer de wind ons in ons nestje schudden komt, dan word ik, die niet zoo vreesachtig ben, op eens verschrikkelijk bang; hij gelooft dat en kust mij op het voorhoofd; hij noemt me glimlachend ‘bang ding!’; hij troetelt mij tegen zijne borst, en dan denk ik bij mij zelven: ‘Wind, storm maar op; ik heb u lief, o wind!’ En dàn is 't een genoegen zonder einde... Ach! kon

[p. 11]

maar de herfst voor ons beiden blijven duren, in 't diepste van dit kasteel, in dit soort van woudschemering, vol wind en storm! Men is zelve als een zon, die den nacht verwarmt en de schaduw aansteekt... Somtijds gaan wij uit, door regen en wind; hij houdt den paraplu vast die omwaait, en ik mijn rokken die opvliegen. Wij zien er heel en gansch boersch uit. Ik vergeet mijnen hoed en hij ploetert voort met klompen aan. Alle beî rood als pioenen, luidkeels lachend, boos en vergenoegd, met verwarde kleêren en loshangend haar, in stukken en brokken, zóó trekken we voorbij. Ziet ge dat drollig koppeltje daar gaan, onder 'nen grooten purperen regenscherm. Hoe slechter het weèr is, hoe prettiger; we zien er uit als twee hellegeesten; de boeren slaan een kruis als we voorbij trekken; de kinderen roepen: ‘'t Is die meneer en die madam’; de honden blaffen ons achter de hielen; enfin, 't is een tooneeltje van den Ambigu!...

En dan, als we dapper hebben tegen regen en wind gevochten, dat ik me goed aan zijnen arm heb gehangen, dat we hebben gelachen, gelachen tot dat 't genoeg is, dat wij al de fantastieke genoegens hebben uitgeput, dat wij geroepen, geschreeuwd, gegaan, geloopen, gesprongen en genoeg gemald hebben, dàn komen we 't huis, vermoeid, afgemat, gloedrood in 't gezicht, beslijkt tot aan de knieën, doorweekt tot op de huid, net als twee straatbengels die gefatst hebben, of als twee eenden die in den modder hebben geplonsd... En dan, wat een plezier, wanneer men zich goed heeft afgewreven, gewasschen, gekamd, geparfumeerd, in versche kleêren gestoken, wat een plezier zich dan, rooskleurig en frisch, als bloemen na den regen (lieve God! ik maak vergelijkingen!) bij een vroolijk flikkerend vuur terug te vinden, voor een lekkere tafel, waar men zich de brokskens van mond tot mond overgeeft...

Wij zijn niet altoos zoo wijs; ik laat wel eens de lip hangen, ik krab en krauw hem, ik zou hem opeten. Dat gebeurt à propos van niets en à propos van àlles; bij voorbeeld, Charles jaagt, en dat wil ik niet. Kunt gij dat verstaan? Welhoe! Zóó gelukkig zijn als wij, en arme diertjes gaan doodschieten die het misschien óok zijn. Ik bekijf hem dui-

[p. 12]

zend keeren, ja, maar bij slot van rekening moet ik het hem wel vergeven, en ge kunt wel denken dat ik niets beters vraag; want enfin, als men zich boos maakt dan is 't om zich daarna weêr te verzoenen. Wij zijn altoos bijeen; de éene is voor den ander zijne schaduw. Gaat hij rechts, ik ga ook rechts; ga ik links, hij volgt me toch ook. - 't Is als in Arcadië; er ontbreken alleen de schaapjes.

II.
Huwelijksherfst.

Vriendin,

Ik ken mij zelven niet meer: ik weet niet of iets in mij veranderd is, of zijn de dingen die mij omgeven dezelfde niet meer? Mij schijnt alles 't onderst boven gekeerd. De herfst waarvan ik zooveel hield, maakt me nu woedend, en ik ben er meer op gesteld hem te zien eindigen dan herbeginnen. Verleden jaar was ik gek; ik schreef u dan duizend dwaasheden, die niet waar waren of die het nu toch niet meer zijn. Wat heb u doorgezaagd over 't genoegen dat ik vond in den wind, in de regenbuien, in de groote koude! Wat moet ik u verveeld hebben met mijne vertelsels aan den huiselijken haard, dingen die mijn grootste geluk uitmaakten, zoo uitzinnig, ja, en nogtans zoo charmant! Verscheur die in de koorts geschreven bladzijden, en vergeet de droomerijen die ik u zegde voor de ernstige waarheden die ik nu te zeggen heb. Charles is op 't kasteel niet meer: hij jaagt den ganschen dag; met moeite zijn we nog 's avonds bijeen, hij bezig met het vuur te stooken, en ik met de boeken te doorbladeren die ik nooit doorlees. Ach! hoeveel beter waren de romans die wij getweeën, in elkanders oogen, met ons hart spelden! Nu zijn wij als twee beeren. Ik verveel mij doodelijk; 't is de nacht. Buiten huis bevriest men; geen enkele verstrooiing; niemand tot wie men spreken kan; geen enkel aanzicht dat behaagt. Wanneer men den neus voor 't venster steekt ziet men den notaris die op zijn paardje voorbij rijdt, of eenen voerman die

[p. 13]

zijn paard slaat. Zóó verre is het met mij gekomen dat ik des daags naar den avond verlang, en 's avonds den dag betreur.

En 't gekste van al is dat wij, ofschoon moê van het buitenverblijf, het nog niet kunnen verlaten. Wat zou de wereld wel zeggen? Men zou wel meenen dat onze boeren ons hebben weggejaagd! Ofwel, tot dezen burgelijken toestand gebracht, zou het eruit zien alsof mijn man slecht in zijne finances zat. Wij zijn hier vastgeankerd door de verplichting waarin men zich bevindt, wanneer men eigenaar van 't een of ander landgoedje is, daarop geheel zijnen zomer en schier ook den herfst door te brengen. Daar is nu - van dézen herfst - eene maand verloopen; nòg eene maand! Ik krijg grijs haar als ik eraan denk. Op mijne vingers tel ik de dagen die voorbij zijn en die welke nog overblijven; ziedaar nu mijn eenige gedachte, en die blijft me van den morgen tot den avond bij... Zie! laat mij u dat alles vertellen; 't is spijt en razernij; maar ik houd veel van u: gij moet me toch ook een weinig liefhebben voor hetgeen ik lijd; overigens, wanneer gij deze beuzelarijen zult gelezen hebben, maak er u papillotten van of werp ze maar in 't vuur... Ach, vriendin, ik ben ouder dan zoo ik honderd jaar was; ik ben gansch gerimpeld, gansch wit van ouderdom, gansch vermemeld, en er ontbreekt mij maar 'n snuifdoos om er zoo mummie-achtig uit te zien als de baronnes S... Ik durf mij in geen spiegel meer bezien: ik ken me te goed van buiten; 'k zal me moeten gaan beplaasteren en beschilderen gelijk een carnavalmasker. Ik ben bleek en om mijne oogen hebben zich zwartachtige kringen gevormd.

Ik ontvlucht mij zelven, ik haat mij, ik sla mij in 't gezicht, en dikwijls valt mijn toorn op de anderen. Ik ben boosaardig geworden. Verbeeld u dat hier 's avonds soms een troepje brave lui vergaderen, die de ingezetenen van den omtrek zijn: dat is aartsvaderlijk. De jongste, die de notaris is, telt vijftig jaar; de oudste is de pastoor; hoe oud die is, heb ik nooit den moed gehad na te gaan. De pastoor, die wat latijn kent, maakt mij het hof met brokken uit Ovidius. Weet gij hoe ik hem voor die oplettendheid beloon? Ik richt mij tegen hem op

[p. 14]

als een brandnetel, en ik schep er een boos vermaak in den armen man te plagen, dat hij niet meer weet waarheen zich te keeren. Maar ook, waarom draagt hij eene pruik?... Er is verder nog een edelman bij, die een veekoopman, en een dikke blozende boer die een markies is. Als zij aankomen komt een soort van straatgeur met hen binnen, en zij hebben honden, zoo groot als paarden, die zich op mijne knieën te slapen leggen. Charles is misnoegd over mijne koelheid jegens hen; maar enfin, omdat hèm die bezoeken aanstaan, moet zooiets daarom mij aanstaan? Dat wij dezelfde neigingen niet meer hebben is een uitgemaakt feit: waarom dus elkanlastig vallen? - Luister wèl. Ziehier het groote woord: er is inderdaad iets in ons veranderd, en dat is de liefde.

A.J. Cosyn.