De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 7

[p. 461]

Rubens' derde eeuwfeest.
Antwerpen, 18 tot 28 Augusti, 1877. (Vervolg).

V. - Het Kunstcongres.

Dit Congres, waarvan wij in ons vorig N^r een beknopt verslag mededeelden, mag niet worden verward met het ‘Congrès de littérateurs Belges’ dat daags vóór de feesten in den Cercle artistique werd geopend en insgelijks op het Rubens programma voorkomt. Dit laatste was eigentlijk bestemd tot viering der 25^e verjaring van den Cercle. Overigens is het zonderling besluit der heeren inrichters, om alleen de Fransche taal voor de werkzaamheden van dat Congres toe te laten, oorzaak geweest dat de meeste Nederlandsch schrijvende Belgen zich daarvan hebben onthouden. En daar ook ik tot dit getal behoor, weet ik niet wat daar zooal over de ‘middelen om in België de nationale litteratuur te bevorderen,’ werd gezegd. Alleen weet ik, dat een aantal Franco-Belgische schrijvers er over tooneel- en letterkundige belangen het woord hebben gevoerd, en dat de heer professor Van Bemmel, bestuurder der Patria Belgica, het voorzitterschap waarnam.

Meer algemeen belangwekkend is het groot internationaal Kunst-Congres. Den zaterdag avond had de offici eele ontvangst op het stadhuis plaats. Op een hartelijken welkomsgroet van den heer Burgemeester de Wael, aan de buitenlandsche deelnemers, werd namens Noord-Nederland geantwoord door de heeren de Jonge van Ellemeet en Springer. Beiden brachten hulde aan de stad Antwerpen voor de schitterende wijze, waarop zij den roemrijksten harer zonen, den onsterflijken hoofdman der Vlaamsche schilderschool, vereeren wil.

Zooals te voorzien was, hebben een groot getal beroemdheden uit de kunstwereld aan het internationaal Rubenscongres deelgenomen. Er waren er van meestal de landen van Europa, en zelfs uit andere werelddeelen. Uit Frankrijk, onder anderen: Garnier, de architect van het Grand-Opéra, Ch. Blanc, Thomas en Perrin, leden van het Institut, de componist de Rillé; Alf. Stevens, Cabanel en Meissonnier, schilders; Laurens-Guedon, beeldhouwer; de burggraaf Laborde, secretaris der Académie des beaux-arts, enz. - Uit Duitschland: Franz Reber, directeur der Academie van Muchen; F. Hiller, componist, enz. - Uit Oostenrijk: J. Stock, afgevaardigde van het Landsbestuur; prof. Meyer, Prof. Woltmann, de bekende schilder Mackart, enz. - Uit Engeland: Eaton, secretaris der Royal Academy; Leighton, Wood, architekt; Howley Palmer; Lord Armitage, enz. - Uit Holland: Herman Ten Kate, de Jonghe van Ellemeet, Hasebroeck, Dr J. Ten Brink, Johan

[p. 462]

Gram, Dr Schaepman; verder afgevaardigden van 't Nut van 't Algemeen, de Maatschappij voor Fraaie Kunsten en Amicitia van Amsterdam, en andere vereenigingen.

VI. - De Iniernationale Zangwedstrijd.

Het groot Concoers voor Samenzang, door den Cercle Grisar ingericht, was niet alleen ten aanzien der talrijke mededingende vereenigingen, maar ook om de verdiensten der verschillige uitvoeringen, in hooge mate belangwekkend. - Dit geldt vooral den wedstrijd voor den uitgeloofden Eereprijs (Prix d'Honneur). Het gemeenschappelijk koor, gewoonlijk choeur imposé genaamd, was door Benoit gecomponeerd, op woorden van Frans De Cort. Dit gelegenheidsvers, dat ons niet op de hoogte van De Cort's dichterlijk talent schijnt, heeft de Vlaamsche maëstro tot eene prachtige reusachtige zang-symphonie verwerkt. Moeilijk ja, zeer moeilijk zelfs, maar eigenaardig en wonderschoon. Overigens; à vaincre sans péril on triomphe sans gloire: - Onze zangers hebben zich door eenige technische hinderpalen niet laten afschrikken. Brussel en Gent hebbeu duchtig slag geleverd, maar - aan Vlaanderen's hoofdstad is de zegepraal gebleven.

Met elf stemmen tegen zeven (deze laatsten aan de Union chorale van Brussel) heeft de Jury den Eereprijs (2500 frs. en een gouden medalie) toegewezen aan de Koninklijke Maatschappij De Melomanen van Gent. - Eer aan de Gentenaars, vooral aan hun wakkeren bestuurder Nevejans!

De Melomanen zongen het koor in den oorspronkelijken Nederlaudschen tekst, terwijl de Chorale de fransche vertaling had gekozen.

Voor de afdeelingen waren de opgelegde koren: De Oogst, van Jan Van den Eeden; Op de Kermis, van J. Blockx, en Ode à Rubens, van Callaerts, drie nieuwe gewrochten, die, vooral de twee eersten, door de kenners ten zeerste worden geroemd.

_**_*

VII. - Onthulling van Rubens' borstbeeld.

Op den tweeden dag onzer Rubensfeesten werd, in 't Museum, het nieuw marmeren borstbeeld ingehuldigd, dat op last van het stadsbestuur door den Antwerpschen beeldhouwer Julius Pécher werd gebeiteld. Niet alleen had deze plechtigheid een belangwekkend karakter door een aantal beroemdheden uit de Europeesche kunstwereld, die de onthulling met hunne tegenwoordigheid vereerden; maar evenzeer om het schoone kunstgewrocht, dat ons de edele trekken van den geliefden Rubens zoo bezield en karaktervol weergeeft, 't Is een schoon monument, in elk

[p. 463]

opzicht den man waardig, tot welks verheerlijking het werd opgericht. En dit zegt alles!

Na afloop dier academische kunstbetooging, heeft de voorzitter van den Cercle de voornaamste buitenlandsche afgevaardigden op een feestmaal vergaderd, waar natuurlijk weer ferm werd verbroederd. De Fransche délégué's vooral schenen onuitputtelijk in hunnen lof voor België en voor Antwerpen ‘cette noble ville d'Anvers, qui peut prendre rang parmi les grandes capitales, comme si elle aussi comptait par millions ses habitants.’

Alles goed en wel! Maar wat ons in de redevoering des heeren Perrin, ‘membre de l'Institut de France’, minder beviel, is dat hij de Fransche taal zoo maar bepaald als de taal van gansch België wil doen doorgaan: ‘La Belgique et la France, soeurs par le langage, par le coeur...’

Was het toeval? Was het voorbedachtheid? Ook de Vicomte de Laborde, lid der Fransche Academie, schijnt zich, nog meer bepaald, in dien zin te hebben uitgedrukt: ‘Notre langue française, qui est aussi la vótre... etc.’

En zóó iets komt men vertellen in onze Rubensstad, die, ondanks allen verfranschenden invloed, steeds zoo Vlaamsch van taal als Vlaamsch van hart gebleven is.

La nôtre?!... - Is 't misschien dààrom, vraagt de Zweep terecht, dat de duizenden opschriften, spreuken en gedichten, waarmee Rubens in de straten van Antwerpen werd vereerd, allen in het Nederlandsch waren opgesteld? Er ontbreekt niets anders meer aan dan ons Antwerpen une ville Française te noemen.

Die geestige Franschen!... Toujours les mêmes!

A.J.C.