De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 7

[p. 324]

Tentoonstelling in den - ‘Cercle’.

Nooit misschien hadden onze Antwerpsche artisten in den Cercle Artistique eene zoo puike tentoonstelling, als die waarmêe dezer dagen de nieuwe expositiezaal werd ingehuldigd. Trouwens, al mochten onder de 80 tentoongestelde werken er ook een aantal voorkomen, die zich niet boven het middelmatige verhieven, toch waren er ook vele die den naam van kunstwerken ten volle wettigden. - Vooral onze jonge school heeft zich andermaal goed onderscheiden. De heer Fr. Van Kuyck stelt ons een sentimenteel wandelingje van twee gelieven voor, in de avondschemering onzer kempische Heide, die hij ons zoo echt dichterlijk voorstelt. Waarlijk wie zóó de natuur weet op het doek te tooveren is méer dichter dan menige maker van bundels ‘poëzie’. Van Kuyck's fantastisch stukje ‘Op weg naar den Broken’ boezemde ons minder belangstelling in. Dàt behoort eerder tot het genre Van Beers, en de heer Van Kuyck is als schilder der Heide oneindig beter in zijn element. - Van merkelijken vooruitgang spreekt de uitstekend getypeerde Bedelares van den heer Joors. Sinds langs hadden wij van dien veel belovenden artist niets meer te zien gekregen. Zijn stelregel schijnt te wezen: ‘weinig maar goed’. Vandaar ook dat het ons zoo aangenaam was met dit nieuw gewrocht kennis te maken. 't Zou stellig op een museüm niet misplaatst wezen. - Lof verdient ook de heer Anthonis. Nòg een van diegenen die de jonge school eer aandoen! Zijn geestig genrebeeld ‘De fondsen stijgen’ getuigt van ernstige karakterstudie en eene reeds flinke technische vaardigheid. Kleur en teekening zijn keurig. - ‘Klein, maar rein’ zijn een paar natuur-indrukken van den heer Em. Claus : ‘Slecht weder’ en ‘Rijp koren’. Uit beide blijkt eene prijzenswaarde gave van opmerking. De heer Claus ziet de natuur zooals zij is; hij behoort tot die kunstenaars welke de natuur op heeter daad weten te betrappen. Ook hij zal er wel komen. - De heer Meyers, die op eene vorige tentoonstelling zulk een schitterenden bijval genoot, heeft zich ditmaal maar weinig onderscheiden. Integendeel!

[p. 325]

betrekkelijk gesproken is zijn arbeid thans weinig beduidend. - In het humoristisch genre hadden wij een goed geslaagd stukje van den heer Boks: ‘Twee dienstmeiden die lachen om het portret hunner leelijke oude madam, die achter een paravent hun gesprek afluistert’. De uitdrukking in de beide lachsters is zóó goed getroffen dat de toeschouwer onwillekeurig meêlachen moet. - Een ander tooneeltje uit het dienst boden leven geeft ons de heer De Bruycker te aanschouwen, onder den titel ‘Mag ik mijne tante gaan bezoeken?’ Vooral de type van den ouden doove is vol natuur en waarheid. - De heer Beaufaix had een zeer verdienstelijk jongensportret. Als faktuur stond ons dat oneindig beter aan dan de meer of min weeke portretten van den heer Siberdt. Deze laatste was als genreschilder gelukkiger: zijne ‘Antwerpsche Antikiteit’ is een niet onaardig stukje. - Onder de beste schilderijen der Tentoonstelling rekenen wij de ‘Kleine Haringverkoopster’ van Henry Bource. Dat is goed opgevat en met kunst geschilderd! Het schalksche kopje van het meisje is meesterlijk geslaagd. De heer Bource is dan ook een meester, die zijn lang gevestigden kunstroem volkomen waardig blijft.

Een klein, maar bijzonder verdienstelijk doekje is dat van den heer Hirth-de Frênes: eene kloosternon op het besneeuw de graf harer medezuster; zeer indrukwekkend. - Onder de minst gelukte produkten rangschikken wij de quasi-romantische Moederlijke kus van Van Daele en een paar schilderijen van den beeldhouwer Ducaju. Heeft deze laatste geen ongelijk den beitel met het penseel te ruilen? - Over het Dronkemanstooneel, waarop ons de heer Moermans onthaalt, valt vóór en tegen te zeggen. De uitdrukking en de samenstelling zijn niet slecht, maar de toon is wat hard. Ook ontbreekt het zijnen figuren aan relief, en de teekening scheen ons niet onberispelijk. - Hendrik Schaefels is stellig een flinke schilder van oorlogschepen. Dat welk hij ons ditmaal te bewonderen geeft is volkomen op de hoogte van zijn algemeen gewaardeerd talent. - De heer Henry De Braeckeleer heeft, in zijne geel-bruin geverfde Herbergkamer, een tour de force van

[p. 326]

kleur willen leveren, en hij is, wat de uitvoering betreft, volkomen geslaagd. Inderdaad ‘c'est très fort!’ maar of de schilderij een aangenamen indruk maakt is wat anders! - Het Schilders-atelier van Neuhuys heeft hoedanigheden als coloriet.

Men begrijpt dat ons beperkt bestek ons niet toelaat èlke schilderij te bespreken; anders hadden wij met genoegen ook van de tafereelen der heeren Van Luppen, Vinck, Leemans, De Bergh, Verstraeten, enz., eene afzonderlijke melding gemaakt. Dit dus bij eene volgende gelegenheid. Zeggen wij nog ten slotte dat de Beeldhouwkunst in den Cercle door eenige niet onverdienstelijke fantaziestukjes der heeren Joris en Fabry was vertegenwoordigd, en de Architectuur door een drietal plans van de heeren De Groof en Vereecken.

A.J. Cosyn.