De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 5

[p. 365]

Uit Bergen (Henegouwen).
Een woordje over Muziek.

Onlangs, bij gelegenheid der Kermis, gaf Huberti, de ijverige bestuurder onzer Muziekschool, alhier een concert, dat zich hierdoor vooral van andere dergelijke feesten onderscheidde, dat er enkel stukken van landgenooten uitgevoerd werden. Daarom, meen ik, verdient dit feit wel vermeld te worden in een tijdschrift, waarin de Vlaamsche Kunstbeweging door menigen begaafden voorstander zoo krachtdadig tegen dwaze aanvallen verdedigd wordt. Wonder genoeg, terwijl onze Vlaamsche toondichters in hun werken en streven door sommige hunner eigene kleingeestige, meestal verfranschte taalgenooten miskend en zelfs verguisd worden, valt hun bij de Walen algemeen de grootste bijval ten deel. Zulks was het geval met Vanden Eeden te Luik en met Huberti hier, en willen anderen het beproeven, ik ben verzekerd dat zij het zich niet zullen te beklagen hebben.

Behalve eene schoone Concert-ouverture van Fétis, die, als zijnde hier geboren, bij dit feest niet mocht ontbreken, en eene allerliefste symphonie van J. Denefve, den afgetreden bestuurder der Muziekschool, bevatte het programma stukken van Gevaert, Huberti, Benoit en Willem de Mol.

Het was niet zonder eene gespannen, licht te verklaren nieuwsgierigheid dat het talrijk opgekomen publiek het oogenblik te gemoet zag, waarop het Concerto voor piano en orkest door Huberti moest beginnen. Want had men zijne bekwaamheid in het vormen en leiden van een orkest kunnen waardeeren, de meesten hier hadden nog geen enkele noot van hem gehoord. Aangenaam is het voor mij te mogen vermelden dat de verwachting, die kenners en liefhebbers ten zijnen opzichte opgevat hadden, niet in het minste teleurgesteld werd. Hij heeft ten volle bewezen dat de toonkunde voor hem geene

[p. 366]

geheimen heeft. Maar gelijk bij sommige dichters on ook wel bij prozaschrijvers, ontwaart men bij hem slechts langzamerhand al de schoonheden der uitdrukking, al de schakeeringen van den stijl; men moet er diep in doordringen om er zich een klaar en helder begrip te kunnen van vormen.

De Philips van Artevelde van Gevaert, meesterlijk door Blauwaert gezongen, werd eenigszins in de schaduw gesteld door de Geest van Artevelde, een fragment uit de Schelde van Hiel en Benoit. Jammer dat men zich met dat fragment moest tevreden stellen; kon dat meesterstuk eens in zijn geheel hier uitgevoerd worden, het zou voor den Antwerpschen meester de schoonste zegepraal zijn, die een kunstenaar kan behalen.

Dezelfde hoedanigheden waardoor het gewrocht van Huberti uitmunt, kenschetsen insgelijks en in eenen nog hoogeren graad de symphonie de Oorlog van den betreurden Willem De Mol. Een buitengewone rijkdom van denkbeelden, eene treffende pracht van schitterende kleuren, doortinteld van gloed en kracht, eene melodie, dan eens liefelijk streelend en neuriënd, dan wederom schaterend, bruischend en donderend naar de vereischten van het ontwerp en het geheel met een weemoedig waas overtogen, maken eenen diepen indruk op den toehoorder en houden zijne aandacht van het begin tot het einde geboeid. Het publiek scheen met die heerlijke muziek hoogst ingenomen, doch velen konden niet begrijpen, dat eene zoo grootsche schepping, die alleen zou voldoende zijn om den naam eens kunstenaars voor vergetelheid te behoeden, nog slechts in handschrift bestaat en op eenen uitgever wacht.

Het zij mij hier vergund eene bemerking te maken. Wij hebben allen onzen penning gestort om het lijk van den dierbaren overledene uit Marseille naar het vaderland te laten overbrengen en in den Vlaamschen geboortegrond te bergen. Zoude het niet veel beter geweest zijn, zijn stedelijk heelsel, dat toch ter vernieling bestemd is, in het zonnige Zuiden, bij de blauwe baren der Middellandsche zee te laten rusten en het verzamelde geld aan het drukken en verspreiden zijner werken te besteden? Die bemerking komt te laat, ik weet het wel, doch het is nog tijd om de hand aan het werk te slaan,

[p. 367]

en zóo doende een in de lente des levens weggerukt vernuft, wiens naam de meesten hier niet eens kenden, een ander, verreweg duurzamer gedenkteeken op te richten dan eene zuil op eene plaats, waar nog na den dood ijdelheid en pronkzucht het oog der bezoekers trachten op zich te vestigen.

Bergen, Juni 1875.

J. Micheels.