De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 4

Boekbeoordeeling.

Dit zijn Zonnestralen. Gedichten voor onze Vlaamsche Jeugd, door J.-A. Van Droogenbroeck. 1873.

Eene aangename, zielstreelende verpozing aan de prozaïsche levenszorgen mag het heeten, zich in verbeelding eenige stonden tot de dagen onzer eerste jeugd teruggetooverd te voelen, tot dien tijd van kommerloos genoegen, waarop de wereld in den gouden glans der eerste zonnestralen des levens, als een bloemenparadijs voor onze blikken verschijnt. - Welnu, het zoet genot dier herinnering heeft ons van Droogenbroeck's bovengenoemden bundel kinderpoëzie in ruime mate geschonken.

Meer dan een onzer nationale dichters - o.a. Prudens Van Duyse, Mevr. Courtmans, André Van Hasselt, enz. - hebben vroeger in dit vak, hunne krachten beproefd. Velen hebben daarin een aantal stukjes geschreven, die onder louter literarisch opzicht, b.v. enkel als dicdactische poëzie beschouwd, wel voor goedgelukte proeven kunnen doorgaan, doch hun eigentlijk doel missen, dewijl zij veelal niet naïef, niet eenvoudig genoeg, en dus minder voor het kinderhart vatbaar zijn. Om op het gemoed dier kleinen indruk te maken is een zedeprekende toon niet in 't minst geschikt. ‘Een kinderdichter-zegt een uitmuntende Noordnederlandsche specialist M.L. Leopold, in een opstel getiteld ‘Kinderpoëzie’, waarin hij de verschijning dezer Zonnestralen, een merkwaardig feit noemt - ‘een kinderdichter is kind met de kinderen, hij geeft stem en klank en kleur aan de poëzie die omgaat in de kinderharten, machteloos als het kind zelf is om de poëzie zijns harten in daarvoor passende vormen te gieten.’ Welnu, een dergelijk dichter is de heer Van Droogenbroeck, wiensjongste werk wij

[p. 99]

als het beste beschouwen dat onze Vlaamsche poëzie op dat gebied heeft voortgebracht.

Geen zweem van pedantism noch gemaaktheid is in die reeks met nuttige ‘Lesjes’ afgewisselde ‘Liederen’ en ‘Stukjes’ op te merken; maar integendeel, eene frissche opvatting en ongekunstelde vertolking van wat de dichter om zich heen in de kinderwereld hoorde en zag. - Van Droogenbroeck schildert met de pen: stukjes zooals ‘De Molen’, ‘De Lamp’, ‘De Muis’, ‘De Rozelaar’, ‘Het zieke Broerken’ enz. zijn lieve kleurvolle tafereeltjes, met alle mogelijke aanschouwelijkheid voorgesteld. Die in verhalenden trant zijn niet minder goed gelukt; enkelen daarvan b.v. ‘Vischjes vangen’, ‘De Bron’, ‘De Brand’, ‘Minnekepoes en Baron’ zijn opperbest voor declamatie geschikt. - De dichtvorm herinnert wel eens aan Jan Ferguut's keurige makamen-poëzie.

Onder de ‘Liederen’ bevielen ons het best ‘In den Herfst’ en ‘Regenlied’, twee echte pereltjes van kinderlijken schrijftrant.

Dat ook de taal onberispelijk is hoeft van een schrijver als M. Van Droogenbroek nauwelijks te worden gezegd; hier en daar een kleine onnauwkeurigheid moge dan ook alleen op rekening van den letterzetter te recht komen.

Op fraai velijn papier gedrukt, is het boek met een aantal lieve vignetten opgeluisterd, die eene kundige hand verraden.

In een voorafgaande versje. ‘Aan zijne Leerlingen’ zegt de schrijver der Zonnestralen:

Ik heb voor u, mijn jongens,
Geschreven menig dicht,
En als het u behaagde
Dat zag ik op 't gezicht;
Dan kwam er op uw wezen
Een lach van gul onthaal;
Dan blonk er uit uwe oogen
Een vreugdezonnestraal.

Welnu, wij gelooven vast dat de dichter-kindervriend niet zelden het genoegen smaken mag, het gelaat der kleinen met zulk een zonnestraal van kinderlijke vreugde verhelderd te zien.

A.J. Cosyn.