De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 2

Nederlandsch tooneel.

Een drietal weken afwezigheid buiten de stad heeft ons verhinderd de laatste vertooningen van het Antwerpsch Tooneelgeschap bij te wonen. Een onzer medewerkers, - gewone bezoeker van het Nationaal Tooneel - is echter zoo vriendelijk geweest ons, tot regelmatige voortzetting onzer Tooneeleritiek, daarover de onderstaande bemerkingen te doen toekomen:

‘De Martleaar der kunst’, door Bruylants, een der weinige oorspronkelijke stukken die wij dit jaar te zien kregen, is een drama

[p. 553]

dat, naast vele gebreken, goede hoedanigheden bezit. Zeker is het dat de schrijver uit verschillige zijner toestanden meer partij hadde kunnen trekken dan hij gedaan heeft. Men treft er nogthans eenige wel getypeerde en met zorg volgehoudene karakters in aan, eenige tooneelen die echt pathetiek mogen genoemd worden. Kortom: eene goede proeve van oorspronkelijke tooneellitteratuur. - De uitvoering liet nog al te wenschen: hij uitzondering van Mej. Beersmans en ook M. Fr. Bouwmeester, die zeer goede oogenblikken had, werden de rollen maar gebrekkig vertolkt. Mej. Tormyn die een der bijzonderste rollen te vervullen had, was geenszins op de hoogte harer taak, en de heer Blazer had weer zoo'n onnatuurlijke stembuigingen, overdreven gebaarden en vooral gelaatsuitdrukkingen dat zijn spel, in stede van ernstige aandoening, meermaals gelach bij den toeschouwer verwekte.

‘De manier, waarop het Wonderjaar (bewerkt naar Conscience's beroen den roman) werd heropgevoerd, heeft aan onze verwachting niet voldaan, ofschoon ee rol van Godmaert ditmaal door M. Blazer bijna zonder overdrijving, ja zelfs in zekere mate vrij natuurlijk werd gespeeld. De overige spelers schenen zich dien avond uitsluitelijk op den souffleur te betrouwen. Derhalve onsamenhangende vertooning en weinig indruk op 't publiek.

‘Een drietal blijspelen maakten de vertooning van Nieuwjaar uit: 1^o Hij is niet jaloersch, waarin Mej. Heilbron de rol van Cecilia onverbeterlijk weergaf; 2^o Alles is maar een gedacht (van Ducaju) dat nog al goed lachen deed, en 3^o De verwachte schoonzoon, een kluchtje dat zonder Mej. Heilbron, als Fortuneken, niet veel beteekenen zou.

‘'s Anderdaags speelde men Magdalena, reeds vroeger in de Vlaamsche Kunstbode besproken. - Beter ook beviel ons Marianna of de Vrouw uit de Volksklas een echt gemoedelijk drama, dat we onder de beste der oude fransche school rekenen. Het stuk bevat verscheidene aandoenlijke en meestal zeer natuurlijke scènes. - In Mej. Beersmans vinden wij de vrouw uit het volk, de echte Marianna, dat liefderijk gemoed, wiens moederliefde zoo diep wordt bedroefd. Voor hààr was dan ook de eer van den avond. De heeren Beems en Van den Einde voldeden ons weinig; M. Lenaerts integendeel was volmaakt was de rol van Remy.

[p. 554]

‘Het Gebed der Schipbreukelingen, een van de meesterrollen van Mej. Beersmans, heeft ook aan M. Bouwmeester gelegenheid verschaft om zich als DonCarlos te onderscheiden. Zijne tijpeering was voortreffelijk. Wat meer gematigdheid in zijn spel en hij zal een goed akteur zijn. - M. Blazer verzorge zijne kostumen; zijn uniform van kapitein de Lascours zag er vrij wat vergesleten uit. M. Lenaarts was een echt komieke Barrabas, en de jonge juffer Heilbron verrukte eenieder in hare lieve kinderrol.

‘Dertig jaren of het leven van een Dobbelaar, ten voordeele van van M. Beems opgevoerd, is een monsterdrama van de ergste soort: eene opeenstapeling van wreede, afschuwwekkende tafereelen die om den prijs der onwaarschijnlijkheid schijnen te dingen. Het stuk beviel weinig.