De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 2

[p. 118]

Letterkundige Rariteiten.
3de Artikel⁽¹⁾.

Ziehier, ten aanzien van letterkundige eigenaardigheden, er nog eene heel kleine, die echter nog al zonderling is.

Elke schrijver, om het even van welken aard, heef gewoonlijk zoo het een of ander woord, de eene of andere uitdrukking, die hem eigen is, en waaraan hij boven alle andere den voorkeur geeft. Vergeefs ook zou hij pogen ervan afstand te doen: zonder dat willen hem de woorden als het ware niet uit de pen. Dit vocabel valt hem als van natuurswege in, en alle oogenblikken glibbert het op 't papier, sneller dan al de andere. De schrijver wordt er metdertijd aan verkleefd, gelijk men metdertijd aan alles verkleefd geraakt, aan eene arme bloem, een eenvoudig blad uit don hof.

Dit uitverkoren lievelingswoordje, werpt hij op 't papier, ik durf niet zeggen bij elken regel, bij elken volzin, bij elke bladzijde, neen, het ware de zaak overdrijven; - maar toch, hij maakt er dikwijls, zeer dikwijls, en somwijlen al te dikwijls gebruik van. Wat er van zij, over 't algemeen wordt niet zelden aldus, door eene onbepaalbare nuanceering, het gedacht inniger en duidelijker vertolkt. Derhalve maakt die eigenaardige zegwijze meesttijds goed figuur in den stijl. Het vormt een soort van merkteeken, waaraan men zonder moeite den eigen' schrijftrant, en al dadelijk den schrijver zelven herkent.

Wat ik daar zooëven zegde, kan aan sommigen misschien eenigszins zonderbaar voorkomen; een paradox is het echter in geenen deele. Inderdaad, ik mag u verzekeren, beste lezer, dat ge niet lang zult hoeven te zoeken om den lievelingsterm van gelijk welken letterkundige te

(1) Zie 1^ste jaargang van de Vlaamsche Kunstbo de.

[p. 119]

vinden. Sla om het even welk boekdeel open; neem bijvoorbeeld een werk van 'nen hedendaagschen romanschrijver, dien ge gaarne leest, - ofwel dien ge niet gaarne leest, 't komt overeen uit - den eersten den besten, onder honderd; lees met eenige aandacht het eerste hoofdstuk, en, zoo waar als ik leef, voor dat ge aan 't einde van 't kapittel komt, hebt ge 't al opgemerkt. Indien er een voorwoord aan het werk is - en waar zijn de boeken die geen voorwoord hebben! - dan moogt ge zeker zijn dààrin reeds die geliefkoosde uitdrukking van den auteur aan te treffen. Hoe verder ge zult doorbladeren, hoe meer ge 't zult tegenkomen, dat zonderlinge woordje, dat ik niet weet hoe te noemen... Men weet wat de franschen ‘la tâche de beauté’ heeten, welnu, het eigenaardig merkje van den schrijfstijl, waarvan ik sprak, dat letterkundig ‘schoonheidvlekje’ zou men - indien er een echte begripsbepaling voor bestond - eveneens kunnen noemen: ‘la tâche de beauté littéraire.’

Dixmude.

G. de Breyne-Dubois.