Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 57

[p. 254]

Poëtisch bericht Samenstelling Stefan van den Bossche

Je danste als kind op het leistenen pad dat tussen de hoge snoeren
en bloeiende duizendschonen lag: een feest verwondering

in ochtendzon en vogelzang! Geboeid door het raadselachtig
reliëf, knielde je en tastte en het paste voorgoed in

die wereld van toen. Je noemde niet, wist niet waarom,
maar voelde al dat je anders zijn moest dan je was.

Je stapelde stilletjes vóór de nacht, het doorzichtige
wat de dag had gebracht. Vatte later dat je jaren

te worden lag. Nooit ging de ochtendtuin teloor -
En ook de engel bleef, leidde je een leven lang -

|ELISABETH KAPPNER|

Zaten weer op het laag muurtje, je Bonpa en jij, tussen
bramen, frambozen, aardbeien, aalbessen; pruimen, perziken

en morellen aan de bomen; de peren nog klein. Was je twaalf?
Dat hier vroeger een moeras... vertelde hij je,... altijd nog

vochtige grond; hoe hij hier het pad aanlegde met schelpen
erop... Ontspon zich decennia later uit bewaarde

fragmenten van die honderden malen zo een tijdspanne samen
wat die Bonpa in klederdracht van je, meeloodste in zich -

Verrast je in een stilte nog wel zijn markante schaduw
en nóg soms vind je een vrucht op het schelpenpad -

|ELISABETH KAPPNER|

Oude gevonden: je sleepte ze mee, legde ringsom een tuinpad,
twee bakstenen breed, bevallig slingerend om al het bestaande.

Baard van Mozes en mossen vulden de voegen en hier en daar
gaat het omhoog en omlaag want wortels van zeer oude bomen.

Nog loop je het dagelijks: de moerbei biedt schaduw en schut;
je loopt het met spade, snoeischaar of sproeislang, naar gelang

het seizoen: de magnolia wordt je als een dak; loopt het stilaan
behoedzamer toch: de taxus geknot, een stut voor de bocht naar

het midden van de hof: het lijsterbesbosje bij de bron, waar
de lichtharp je wiegt,... begeleid naar het diep - In de ochtend je wacht -

|ELISABETH KAPPNER|