rijkere rol toebedeeld. Hij is opnieuw een abstract beeldhouwer, maar hij heeft nu een naam, Vladim. Boon komt nu niet meer voor als de ik-verteller, maar als Boin, dit is de Aalsterse uitspraak voor Boon. In de roman houdt de schrijver zich ook meer aan de echt gebeurde feiten. Hij houdt de inleiding bij de opening van een tentoonstelling van de beeldhouwer Vladim. Deze loopt dronken buiten en komt onder een auto terecht, waarbij hij beide benen gebroken heeft. In de eerste versie had Boon dit ongeval veel dramatischer gemaakt en liet hij de beeldhouwer zelfmoord plegen.
Luc Hoenraet heeft als kunstschilder steeds abstract gewerkt. Reeds vroeg gebruikt hij in zijn schilderijen, grafiek en tekeningen een eigen tekentaal. Al zijn werken bevatten een grafische schriftuur met steeds terugkerende motieven. Hierdoor is elk werk onmiddellijk herkenbaar als afkomstig van zijn hand. In heel zijn oeuvre komt een obsessioneel grafisch teken voor, waaraan men ook een symbolische waarde kan hechten. Soms komt het voor als een +, dan weer als een x. Enerzijds is er de positieve ingesteldheid tegenover het leven, die Hoenraet ertoe brengt een plusteken te gebruiken, anderzijds is er soms de negatieve gesteldheid, het pessimisme, dat hem een kruis over alles doet trekken als een totale afwijzing. De eeuwige twijfel aan alles laat de kunstenaar steeds heen en weer schommelen tussen de positieve en de negatieve pool. Maar uiteindelijk blijkt de positieve gesteldheid de overhand te halen, want de kunstenaar blijft onvermoeibaar verder bouwen aan een oeuvre, dat door de jaren heen een opvallende eenheid heeft bewaard en bovendien een hoge kwaliteit behoudt.
Het gedegen vakmanschap van de kunstenaar komt niet alleen tot uiting in de manier waarop hij zijn composities opbouwt, maar ook in de voorbereiding om een materiewerk te realiseren. Zowel het prepareren van het doek of het paneel als het samenstellen van de pasta zijn belangrijke stappen. Het uiteindelijke resultaat is een reliëfwerk waarvan constructie en materie evenwaardige componenten zijn.
■ De schrijftafel van Louis Paul Boon waaraan hij op 10 mei 1979 in zijn woning Isengrimus te Erembodegem overleed.
Na een maandenlange crisis is Luc Hoenraet in maart 2007 op verrassende wijze begonnen met figuratief werk te maken. Wat de materie en het kleurgebruik betreft, sluit het echter nog volledig aan bij zijn vroeger abstract werk. Het eerste portret dat hij schilderde was dat van Louis Paul Boon, de man die vroeger zijn - weliswaar enigszins vervormd - portret in twee van zijn romans had gebracht. Na meer dan veertig jaar geeft Luc Hoenraet hem in dit werkje lik op stuk. Hoenraet is nooit een schilder met een bont kleurgebruik geweest. Ook voor zijn portretten gebruikt hij uitsluitend wit, zwart en grijs. Maar ook nu legt hij een laag pasta op het paneel zodat het gezicht van de geportretteerde uit een reliëfwereld opdoemt. Zijn portretten hebben allemaal hetzelfde formaat (40 × 30 cm), maar toch schuilt er een grote diversiteit in deze serie. Dat er ook portretten van jazzmusici opduiken is vanzelfsprekend, want Hoenraet heeft in zijn abstracte periode heel wat schilderijen aan bekende jazzmusici opgedragen. Merkwaardig is dat het portret van Boon nog een vrij jonge schrijver toont. Hoenraet heeft blijkbaar het beeld van de auteur willen bewaren, zoals hij hem gekend heeft toen hij pas gedebuteerd had. Ongetwijfeld is dit een overgangsperiode na een periode van twijfels en zorgen. Maar toch herkennen we in deze werken weer de strijd tussen tegengestelde polen, tussen teken en materie, tussen abstract en figuratie. Centraal staat het gezicht van de schrijver, maar dit is omgeven door een abstracte context, gevormd door dik aangebrachte materie, waarin weer krassen werden aangebracht.
Wellicht zal Hoenraet wel weer naar de abstracte kunst terugkeren, maar deze serie portretten zal in zijn oeuvre alleszins als een verfrissend bad, als een unicum blijven bestaan. Bovendien kunnen we deze reliëfportretten toch als een merkwaardig experiment beschouwen, want ze zijn totaal verschillend van de traditionele portretkunst. Wanneer hij deze portretten zal tentoonstellen zal het publiek ongetwijfeld verrast worden door een totaal vernieuwde Hoenraet, die toch zichzelf trouw is gebleven.
Auteursrechtelijk beschermd
