Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 56

[p. 34]

Samenstelling Patrick Lateur
Transit

Que de détours

Que de détours ici et là que d'ombre le peu de jour
les choses ne sont pas aussi simples que nous l'aurions voulu
voilà: c'est ainsi que je l'aurais dit dans une lettre
mais trop de raisons interdisent d'écrire
et toi lointain et oublieux ami occupé de gloire
entendrais-tu ceux du bas de la route les immobiles
une panne a rendu la main inapte et noire
à cause du cambouis
et pas même d'un arbre bienveillant l'ombre de la merci
nous sommes seuls

Comme j'ai crié du profond de mes veines vers la lumière
comme je t'ai appelé de ce tréfonds qui est mouvant
car vers qui se tourner lorsque dans le bruit du monde
Toi seul ne mens pas et n'oublies pas
Seigneur tout manque de silence
dans ce bruit recommencé et dans cette rumeur
et puis voilà c'est le bord de la route la terre du bas-côté
on entend seulement l'insecte stérile sur le caillou nu
J'inscris sur le papier les mots du poème j'entre dans un désert
mais le désert est plus clément
j'ai soif et les mots sont hostiles

Le soleil maintenant cogne de son marteau je l'entends la pous-
sière
d'été gravite au-dessus des gouttières: j'ai ramassé ce fragment
d'ardoise
coupant comme un couteau de boucher
coquillage tombé du chantier sur le toit
la plage de zinc est mate comme une peau de squale la balus-
trade
est noire
la mer autrefois bienfaisante s'est retiré vers le logis de son
inspiration
les mots brûlent plus que les étoiles je le sais bien le désert nous
consume
désert et ciel sont abolis
il est temps d'éternel

Philippe Delaveau

Wat een omwegen

Wat een omwegen hier en daar wat een schaduw valt er over
het beetje dag
de dingen zijn niet zo eenvoudig als wij het hadden gewild
kijk: zo zou ik het in een brief hebben gezegd
maar teveel oorzaken verbieden het schrijven
en jij verre en vergeetachtige vriend bezig met roem
zou jij die van de benedenweg de roerlozen horen
door pech is de hand onbruikbaar en zwart
van de smeerolie
en zelfs geen welwillende boom die de schaduw van de genade
werpt
we zijn alleen

Hoe ik schreeuwde vanuit het diepst van mijn aderen naar het
licht
hoe ik je riep vanuit het diepste der roerselen
want tot wie kan men zich richten wanneer in het geraas van
deze wereld
Jij alleen niet liegt en niet vergeet
Heer alles ontbeert stilte
in dit geraas dat opnieuw oplaait en in dit rumoer
en dan ja dan is er de kant van de weg de aarde van de berm
je hoort alleen het steriele insect op de naakte kei
Ik kerf in het papier de woorden van het gedicht ik ga een
woestijn binnen
maar de woestijn is milder
ik heb dorst en de woorden zijn vijandig

De zon bonkt nu met zijn hamer ik hoor hem het zomerse
stof hangt boven de regenpijpen: ik heb dit stuk leisteen
opgeraapt
vlijmscherp als een slagersmes
schelp die van de steigers op het dak viel
het zinken strand zo mat als de huid van een haai de balustrade
zwart
de ooit zo weldadige zee heeft zich teruggetrokken in het ver-
blijf van zijn
bezieling
de woorden branden meer dan de sterren ik weet heel goed dat
de woestijn ons
verteert
woestijn en hemel zijn opgeheven
het is tijd voor eeuwigheid

Vertaling: Désirée Schyns

In dit zelfreflexieve en religieus geïnspireerde gedicht uit de bundel Instants d'éternité faillible (Gallimard, 2004) beschrijft de Franse dichter Philippe Delaveau (1950) op een ingehouden manier het gevoel afgescheiden te zijn van wat hij ziet en van datgene waarnaar hij verlangt. Opvallend in het gedicht zijn de eenzaamheid, de sfeer van het platteland (berm, kei, boom, insect) en de nabijheid van de zee. De dichter heeft een bundel of twintig op zijn naam staan en vertaalt ook poëzie uit het Spaans (o.a. van de Argentijn Roberto Di Pasquale). In het verleden ontving hij o.m. de Prix Apollinaire en de Prix Max Jacob en in 2000 kreeg hij de Grand Prix de Poésie van de Académie Française voor zijn gehele oeuvre. Delaveau is classicus en doceert oude talen in de classe préparatoire van een lyceum in Parijs. Een deel van het jaar verblijft hij in Bretagne.