Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 52

[p. 128]

Te gast
Mark van Tongele

Ontgrenzingen

Blind voor me uit

Zigzag de bergrivier: in haar schittering krinkelt alles

wat gehoord is kwispedoor; zinnenzwanzend lapt zij
de tijd binnenstebuiten aan mijn gezicht. Schijtlaars, vort.

Klaploop in het goddelijk geding: een blind gedroom
dondert van doodovertreffende trappen. Kwikzilver

kinkend met de tol van het niets speelsgewijs word.

Appelblauwzeegroen gedicht

Aan de bron in Grospierres taalklaar in de volle
zon. Zowaar rimpelt het appelblauwzeegroene

water. Le grand gala van onvergalde vissen die
de feeërie een heilige allure geven. De lichtmythe

voortverteld in versregels, uitwaaierende woordenwortels.
De kruinen wiegen het eerste uur. Een rilling

vaart me door de leden. Ik houd voorwaar mijn adem in
om het aanzwellende onderaards gerucht te doorgronden.

Lieve deugd, ik herval in paradijselijke conditie: god-
gans appelblauwzeegroen, zoals die van het heelal.

Wel heden mijn tijd

Op hoop van zegen. Te Antraigues. Op bergweg. Daar,

warempel een vulkanische puinzee: aartsgeweldig staart
de opeenstapeling van gestolde geschiedenissen van vuurtongen

me aan. Koudedood. Ik pas ervoor: te veel steen
en verval. Er heelvoets over geraken gaat niet. Brekebeen.

Aan de overkant een uitgerinkeld kastanjebos, total loss.
O grenzeloos vreemdslachtig verliezen, aan het eind komen.

Hier en nu (in een keteldal in Les Vans)

Op deze door rotsen ingesloten plek omringd door krekelkoren,
die de dingen ten einde zon zingen, dring ik samen.

Als uit hun lood geslagen prooien hangen mijn zinnen
aan de karkassen van cipressen, totempalen van de dood.

In hemelsnaam, hoe geraak ik heelhuids uit deze omsluiting,
deze schaduwige sterfplaats? Hoe ontkom ik aan de rui van
overmacht die mij aanrolt? Hoe vind ik de weg weer naar

het licht dat wenkt in de engte die toegang geeft tot dit verval?

Uit de bundel Taalwaterval die eerlang bij Uitgeverij Lannoo-Tielt verschijnt.