Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 44

[p. 243]

Transit

Samenstelling: Edmond Ottevaere en Piet Thomas

In deze rubriek publiceren we ‘literaire’ vertalingen in het Nederlands van goede gedichten uit andere talen. Naast de vertalingen drukken we tevens de gedichten in de oorspronkelijke taal af. Het is o.m. de bedoeling van deze rubriek het vertalen van gedichten te stimuleren en daarom kunnen vertalingen ter selectie ingestuurd worden op het adres van ons redactiesecretariaat. Het team dat instaat voor de samenstelling van deze rubriek, zal tevens de selecties van de ingezonden vertalingen doorvoeren.

Om in aanmerking te komen voor publikatie moet ieder vertaald gedicdht vergezeld zijn van een fotocopie van het oorspronkelijke gedicht en van de bibliografische gegevens van de bundel of het boek waaruit het genomen werd.

De redactie

Die Liebende

Das ist mein Fenster. Eben

bin ich so sanft erwacht.

Ich dachte, ich würde schweben.

Bis wohin reicht mein Leben,

und wo beginnt die Nacht?

Ich könnte meinen, alles

wäre noch Ich ringsum;

durchsichtig wie eines Kristalles

Tiefe, verdunkelt, stumm.

Ich könnte auch noch die Sterne

fassen in mir; so groß

scheint mir mein Herz; so gerne

ließ es ihn wieder los,

den ich vielleicht zu lieben,

vielleicht zu halten begann.

Fremd wie nie beschrieben

sieht mich mein Schiksal an.

Was bin ich unter diese

Unendlichkeit gelegt,

duftend wie eine Wiese,

hin und her bewegt,

rufend zugleich und bange,

daß einer den Ruf vernimmt,

und zum Untergange

in einem andern bestimmt.

Rainer Maria Rilke

Le feu n'a pas de secret

Quand il a pris

il veut tout prendre

Une fenêtre ouverte

Et voici le brasier sur la table

Le feu ne laisse aucune trace

Pourquoi les invités

Ont-ils au coeur une serviette?

Marc Baron

Verliefde vrouw

Dit is mijn raam. Zoëven

ontwaakte ik heel zacht.

Ik dacht dat ik zou zweven.

Tot hoe ver reikt mijn leven,

en waar begint de nacht?

Ik meende welhaast in alles

aanwezig te zijn, rondom;

doorzichtig als van kristallen

de diepte, donker en stom.

Ik dacht dat ik zelfs de sterren

omsluiten kon in mij; zo groot

schijnt mijn hart; zonder marren

liet dit ook hem weer vrij

met wie zou ik willen leven,

misschien delen voorgoed mijn bestaan.

Vreemd, zoals nooit is beschreven

ziet nu mijn lot mij aan,

hoe ik onder een wijde

oneindigheid bevindt,

geurend zoals een weide,

zachtgolvend in de wind,

roepend, maar tevens bang

dat iemand mijn roep heeft gehoord

en die tot mijn eigen teloorgang

in iemand anders verhoort.

Vertaling: Johan van Delden

Vuur kent geen geheimen

Als het genomen heeft

wil het alles nemen

Een open venster

en zie, de gloed op tafel

Vuur laat geen sporen na

Waarom hebben de genodigden

op het hart een servet?

Vertaling: Rita Van Geite