Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 44

[p. 128]

Poëtisch Bericht

Samenstelling: Fernand Florizoone en Chris Torfs

Iedereen mag gedichten ter selectie sturen aan: Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6, 8700 Tielt.

Behalve naar de gevestigde namen gaat de aandacht in het bijzonder naar nieuw en creatief talent. Alle ingezonden gedichten moeten in machineschrift (tikmachine of printer) en in tweevoud afgeleverd worden.

Neem voor ieder gedicht een ander blad en schrijf op ieder blad uw naam en volledig adres. Ingestuurde gedichten worden niet teruggezonden en over ingezonden werk wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd. Aan de auteurs van gepubliceerde gedichten wordt achteraf een honorarium uitbetaald: vermeld daartoe bij iedere inzending tevens uw bank- of postrekening.

Karakol

(Voor drie stemmen:
Goudkopje, aan het hinkelen met vriendinnetjes,
Efrem, de verliefde jongen,
Martinus, de grafmaker)

Goudkopje
Hinkepinkelend in de hinkel,

al mijn verstand

zit in mijn teen.

Martinus
De zweep ligt op de hiel,

het krijt, de wet

van spiraal en labyrint.

Goudkopje
Karakol,

plak,

't hieleken,

karakol,

hinkaard,

de halve blinde.

Efrem
Het heilig hinkelperk,

met 't blokje,

waar haar teer teentje tegen stoot...

Martinus
In de schelp,

in de ring,

altijd in een tekening
zit de droom geborgen.

Efrem
Het mooiste been

danste de mooiste hinkel.

't was 't andere dat hinkte.

Martinus
De ouden reikhalzen uit hun graf.

Slakken luisteren met hun buik.

De Dender zoekt de zee.

Efrem
Goudkopje droeg al bellen

aan de lel,

ze rinkelden bij 't hinkelen.

Goudkopje
Aan de overkant
belde een jongen op de fiets

en het water lachte.

Martinus
Tekens die wij niet verstaan

hangen sierlijk

aan de oren der woorden.

Efrem
Het hinkelwoord dat 't bloed

voortschopt in 't labyrint,

mijn hart is 't plateel.

Goudkopje
Hinkepatink dat platte plateel,

hinkepatink

dat houten dink.

Martinus
De turfputten,

't zwart water

onder het groen,

eens hoorden we dieren daarin.

Efrem
Wat taalt mijn lief zo geheim

in de kring

van meisjes,

gebogen?

Goudkopje
Ik had een geheim

met de vlier,

die 't in geuren en kleuren vertelde.

Efrem
De meisjes lachten na 't verhaal

van mijn lief,

gelijk met de gaaien.

Martinus
In vakken der karakol,

kamers van ammonieten,

zij dansen!

Goudkopje
't Gaat om de enkel,

om de schenkel,

't gaat erom 't been te boetseren.

Efrem

De aarde

hangt aan haar hiel,

de rechter,

en dan laat ze die zwaarte los!

[p. 129]

 

Martinus

 

De maan bevaart het oosten,

 

benadert 't zwakste

 

en lokt uit de rivier.

 

 

 

Efrem

 

Goudkopje, 't hippend vinkje,

 

heeft bij 't hinkelen

 

't enkeltje gebroken.

 

 

 

Martinus

 

Een vreemde tocht voor de lijkbaar,

 

met bloeiend leven

 

van 't kerkhof

 

weg.

 

 

 

Goudkopje

 

't Waren zware,

 

't waren plompe

 

dieren

 

die ik hoorde plonzen

 

daar.

 

 

 

Efrem

 

't Hinkelde,

 

tinkelde,

 

rinkelde,

 

het kraakte en krinkelde

 

en lag lam.

 

 

 

Goudkopje

 

Er was bloed.

 

De zwarte putten rood.

 

Vlaanderen verzilvert

 

na de zon.

 

 

 

Martinus

 

Later de maan voor waanzin,

 

water voor wanhoop,

 

de aarde voor vreugde.

 

 

 

Efrem

 

Pluk ik wat rozen op een graf,

 

nu we haar dragen

 

achterstevoren?

 

 

 

Martinus

 

De zon een ondergang,

 

de maan een wassenaar.

 

Kinderen, goede nacht.

 

 

 

Hubert van Herreweghen

^o Een vorm van de hinkel is de karakol, verdeeld in achten: eentje, teentje, hieleke, plak, halve voet, hele voet, halve blinde, hele blinde.

^oo Het hinkelperk is gesitueerd tussen het oude kerkhof en de rivier, de grens tussen Vlaanderen en Brabant. Er staat nog puin van een gotische kerk overeind. De vervallen pastorie doet dienst als hoeve.

^ooo Er wordt gesproken (gezongen) in gnomen van zeventien syllaben. Iemand die mee zou luisteren, kon, niet ten onrechte, menen dat er vespers werden gezongen. Iets als een orgel is hoorbaar onder de grond.

Poëzie

Als ik een hazelnoot kraak voor jou
dan zit ik minutenlang
te kijken naar de schelpen

naar de fluwelig rosse wanden
van een groot geheim. Zo is poëzie
al even hard en houtig rond het vermoeden

van iets dat heel lang geleden niet
onder woorden kon gebracht worden
maar dat zo goddelijk is als bloed.

Robin Hannelore

Te eng
is de kamer
waarin je plant zo
hoekig staat

een specht klopt
de horzel uit je keel
vluchtend
weids over de horst.

Monika Delaere

[p. 130]

Kempense gouden bruiloft
(voor Prof. en Mevr. Keersmaekers-Ooms)

Het kleurrijk jubileum van de liefde,
een lied van vliegensvlugge jaren oud
en, om de tekst niet te verliezen, brieven
die in de kast een rood lint samenhoudt.

Rond vijvers waar zij tederheid uit putten
verspreidde zich het malse groen der tuinen
terwijl de bomekruinen hen beschutten
tegen zandstormen uit verborgen duinen.

Blaren en dennenaalden lieten geuren
achter op vingertoppen die voorzichtig
fijnwreven wat in stilte kon gebeuren.

Wij hebben 't raden slechts naar wat zij weten
omdat het levend landschap zo doorzichtig
blijft dat geen stuifzand het kan doen vergeten.

Bertiven

Miljarden jaren, maanden, dagen,
in kalenders afgemeten.
Maar hoe en wat de tijd mag heten
en wat of waar begin en einde is,
er blijven enkel vragen
bij al wat wonder in de kosmos is:
myriaden sterren en planeten
en al wat leeft in licht en duisternis.
Gesluierd het Geheim
en het Gelaat van wie wij zijn
Zijn beeld en Zijn gelijkenis
en vleselijke bloem
waarvan in elke cel
Zijn woord geschreven is.

Luc Verbeke

Zelden zag ik een kat
zo wit, zo zwart,
als deze morgen
op de vensterbank
naast de vaas met gele tulpen;

geen mens of dier keek ooit
zo roerloos koel, zo zonder gevoel
van binnen naar buiten
naar de witberijmde bomen.

Een droom had een kat gevangen;
zij leek verstild
in een siberisch verlangen
naar 't ijskoude hoge noorden.

Buiten vroor het in de ijle lucht,
maar dit stilleven chambreerde toen mijn hart:
de vaas met gele tulpen
naast de kat in witzwart.

Leen Jacobs