Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 42

[p. 125]

Poëtisch Bericht
Samenstelling: Fernand Florizoone en Chris Torfs

Zowel C.V.K.V.-leden als abonnees kunnen gedichten - getikt en in tweevoud - ter selectie sturen aan:

Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6 - 8700 Tielt.

Behalve naar de gevestigde namen gaat de aandacht in het bijzonder naar nieuw en creatief talent.

Ingestuurde gedichten worden niet teruggezonden en over ingezonden werk wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd.

Aan de auteurs van de gepubliceerde gedichten wordt achteraf een bewijsexemplaar gestuurd.

En plots graaft er een stem
zich naar het licht.
Stel ik de vraag, zegt zij
of zal ik maar meteen
het antwoord geven?
Liefst niet, dacht ik,
niet dat ik weiger, nee,
ik wacht alleen maar af
en als het moet
dwing ik mijzelf bekentenissen af.

Zo won ik schamper tijd.
Ik had Uw woord als wapen
dat rakelings de mond voorbij
verdampte in een neveldicht.
Wie noemt Uw naam, doorziet
mijn droom, belet dat
traag het touw zich snoert.
Waar duurt de eeuwigheid het langst,
wanneer komt de beloofde
nieuwe hemel?

Toen wist ik wat ik zeggen moest
want al bij al verkies ik nog
het lichaam van de taaie aarde
als kerft in haar het slachtmes
van de uitgesproken angst.

Christina Guirlande

keer weer
naar de tafel en de bank
het harde blanke hout
eeuwenoude eenvoud
het brood kruimig bruin
de milde landwijn

verkwikking in de stilte

Paul Possemiers

land
waar ik weer de leeuwerik
aan zijn lied hoor hangen
en de koeien eindeloos
die mooie zomer herkauwen
land
waar de oude boeren de getijden lezen
in de stand van de zon
en de stilte
een gouden boog
van einder tot einder gespannen staat

hier smaken de klaprozen nog steeds
naar de dood van reeds zo lang geleden

Gilbert Coghe

Aarde-zwaar en donker
stolt angst zijn stap,
onder zoevend zeil
- gevangen in de riemen -
een ogenblik wankelend;
voor de breuklijn, groen en wit,
zuigen in bruisende wind
schokkende golven hem op.

Ontheven en gewenteld
tussen uit mist tuimelende zon
en kantelende klip,
gedreven grijs-witte stip,
stijgt hij onaards in eigen baan,
een meteoor, hemels-diafaan.

Herman Vanderplaetse

[p. 126]

die kleine vogel. - (voor moeder)

 

zij had de kaarsen reeds ontstoken,

 

de lichten voor de nacht.

 

maar door het avondlicht vloog plots

 

een vogel, die zij in haar kooi gevangen had.

 

 

 

zij zong zijn lied; neuriede zijn gewag.

 

sloeg huizen over; fietste door een lange dag.

 

 

 

zij liet de lichten doven, stil, verheugd;

 

zo blij!

 

 

 

het avondlicht wérd die kleine vogel!

 

en zij? een lichte huivering, haar stille

 

nacht nabij.

 

 

 

Lia Barbiers

Vermetel uur
nu ik de muur afbreek
van nevel en hinder

en alle grenzen
mijn graffiti
als wuivend symbool:
géén is minder.

Mevr. Wrincq-Verelst

San Damiano

Gehurkt tussen olijven en cipressen
het heilig oord van Damiaan, genezer
en thaumaturg. Verval knaagt koude bressen
in muren waar een huilwind stem en geesten

aanwaait en rond het bonte houten beeld
een echo vlecht: ‘Francesco, zie, mijn huis
vergaat; bouw jij het op.’ Hij knielt en beeft,
denkt hout en stenen, olie voor het kruis.

Maar dieper snijdt de stem die voor hem leed
een verse wonde die nooit dicht zou gaan,
hem mee laat lijden, hem geneest en heelt,
een wonder in het huis van Damiaan.

San Francesco

Giotto droomde toen hij met getint
penseel de kale kerkwand kleur en leugen
gaf. Maar dan slaat een januariwind
op muur en plein waar burgers keurig

onthutst de man weerhouden die zoëven
nog vader was: zijn arm gevuld, geleegd
zijn huis. En naakt Francesco met geheven
hand voelt hoe Guido's mantel warmte geeft

en zekerheid. Hij laat het eigen bloed,
weet zich nog enkel zoon van wie bevrijdt,
wiens hand hij in de wolken ziet en groet:
‘Mijn Vader, Gij die in de hemel zijt.’

Patrick Lateur