Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 42

[p. 44]

Poëtisch Bericht

Samenstelling: Fernand Florizoone en Chris Torfs

Zowel C.V.K.V.-leden als abonnees kunnen gedichten ter selectie sturen aan Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6 - 8700 Tielt.

Per selectie worden slechts twee gedichten van dezelfde dichter(es) - in tweevoud getikt - ter beoordeling aanvaard.

Ingestuurde gedichten worden niet teruggezonden en over ingezonden werk wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd.

Aan de auteurs van de gepubliceerde gedichten wordt achteraf een bewijsexemplaar gestuurd.

De kleinste mensen en de grootste praats,
monden vol liefde en een hart vol haat,
sprake van evennaasten, maar op afstand
want wie niet onze kleur heeft is melaats.

*

Een nieuw millennium, het oude lied.
Alles verandert, maar 't verandert niet.
De wereld wordt volslagen onherkenbaar,
tenminste als men kijkt, niet als men ziet.

*

Wat is het rendement van poëzie,
vraag ik bedremmeld als ik overzie
wat er terechtkwam van mijn kinderwereld:
de wereld tussen Dordt en Overschie.

*

Geboren in een wereld die nog kón,
reikhalzend naar onder dezelfde zon
ooit, ergens een Utopia - ten slotte
verdwaald in een legpuzzel van beton.

Guillaume van der Graft

Drie hanen op verkrampte stelten staande
en streuvelings met hun zes vleugels slaande
kraaien herhaaldelijk met schorre stem
de morgen overeind, de doodgewaande.

Midwinter is: nabije en véraffe
bandhonden in de buurtschap horen blaffen
met barse stemmen bassen baritons
die mij op afstand dissonant bestraffen.

Anton van Wilderode

[p. 45]

Nature Morte

 

1.

 

schepen kanaliseren de zee.

 

vliegtuigen villen de lucht.

 

autowegen storten hun betonnen grafstenen uit

 

over de ademende weiden.

 

de snelheid wordt opgezweept om slechts

 

op een dood punt te belanden.

 

wij verkavelen de ruimte,

 

maar leven op kleine voet.

 

de enige goede weg naar de toekomst is geslecht.

 

de aarde wordt een gloeiende plaat

 

waarop wij dodendansen.

 

 

 

6.

 

koningsarenden vallen uit het zonlicht.

 

van de zwermen vlinders, die de droom van de beemden

 

opvrolijkten, rest nog één opgeprikt exemplaar.

 

 

 

vliegtuigen spuiten kriskras graffiti.

 

gassen scheuren het lievevrouwblauw van de ozonlaag,

 

die de aarde met de mantel der liefde omhult.

 

de lucht is adembenemend.

 

de populieren fluisteren de gebeden der stervenden.

 

 

 

en er is geen wolkje van verwondering aan de hemel.

 

 

 

11.

 

het laatste paradijs ligt nog binnen handbereik:

 

bij jou voel ik weer ontzag voor de engel,

 

krijg ik een helderziend oog voor harmonie.

 

ik draag dieren en dingen een warm hart toe.

 

 

 

de natuur is bij ons ingebed, ingeplant.

 

onze lippen een goudvis, vreugde een leeuwerik,

 

de bloesemstruiken ons bruidsboeket.

 

wij vieren de wittebroodsweken van de nieuwe wereld.

 

 

 

de ontluisterde aarde wordt weer ons huis.

 

de kristallen gaan in de bodem schitteren.

 

een briesje geeft inspraak aan kruiden en kruinen.

 

woestijnrozen van versteende wind gaan geuren.

 

 

 

de cypressen ruisen een morgen- en avondgebed.

 

door de liefde zijn wij opnieuw geaard.

 

het leven wordt weer een stralend wonder,

 

uit de dood gewekt tot Nature Vivante.

 

 

 

Mark Meekers