Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 19

69
Monseigneur Jules Vyverman
70

Monseigneur Vyverman is niet alleen een eminent musicus, maar tevens een uitmuntend causeur. Hem te horen vertellen over zijn eigen leven en zijn muzikale



vorming, is een genot. Hoe hij tot de muziek kwam? Wel, hij had een vader, die zijn zoons een volledige opvoeding wilde bezorgen en daarom ‘moesten’ zij ook muzieklessen volgen, tot en met de leer der harmonie. ‘Men kan nooit weten waartoe het kan dienen’, sprak deze man met zijn gezonde volkse wijsheid. Voor onze toekomstige monseigneur kwam de eerste wereldoorlog roet in het eten gooien. Toen week immers zijn geliefde muziekleraar Durieux naar Engeland uit en kwam onze jonge gast willens nillens bij Aloys Desmet terecht. Deze bekwame man heeft zijn aspirant-leerling wel vreselijk op de rooster gelegd, want nu nog kan monseigneur er niet over zwijgen. Nu ja, Desmet vond dat er in dat ventje wat zat en met de regelmaat van een klok en met de toewijding van een monnik, heeft de meester dan zijn discipel aan de piano onder handen genomen ('s zondags was het, voor de afwisseling, aan het orgel). Zelfs toen hij ziek werd, verbeterde hij nog de harmoniewerken van zijn leerling. Enkele dagen na de dood van Desmet treedt de retorikastudent Vyverman in het Klein-Seminarie. Zijn vroegere muziekleraar Durieux keert terug uit Engeland en in het filosofisch Seminarie ontmoet hij Mgr. Van Nuffel, die professor in Gregoriaans is. Hij bombardeert Vyverman tot organist voor de begeleiding. En nu gaat een mooie toe-

[p. 479]

komst voor onze jonge kunstenaar open. Een mis, door Vyverman gekomponeerd en door het St.-Romboutskoor uitgevoerd, opent voor hem, langs Van Nuffel, de poorten tot het Lemmensinstituut. Depuidt, Van Nuffel, Durieux, Mortelmans, Flor Peeters, Marinus De Jong, ziedaar een prachtig lot musici waarlangs Vyverman heeft moeten passeren. In 1926 wordt hij laureaat aan deze orgelhogeschool. Als leraar aan het St.-Stanislascollege te Berchem, heeft hij dan ‘veel tijd om te komponeren’. En daar ontstonden dan ook zijn grote werken, voor koor en orgel of voor groot orkest. Ze brengen hem waar hij wezen moet: hij wordt professor aan het Lemmensinstituut (1935). Als rechterarm van Van Nuffel, krijgt hij in 1949 de leiding van het beroemde St.-Romboutskoor, volgt zijn broer, de tegenwoordige pastoorkanunnik Vyverman op als leraar Gregoriaans en Polyfonie in het Groot-Seminarie, gaat met zijn koor naar Parijs in het Palais Chaillot, met enorm succes, werk uitvoeren van Mechelse Meesters. Hij wordt thans als bedolven onder de talrijke benoemingen en eerbewijzen, tot hij in 1952 de diep betreurde Mgr. Van Nuffel opvolgt als directeur van het Lemmensinstituut. De kerkelijke overheid benoemt hem tot kanunnik en in 1959 ontvangt hij de titel van monseigneur.

Het zou ons te ver leiden over Vyverman én als komponist, én als koorleider én als pedagoog alles te zeggen. Hij is een man van grote verdiensten en groot talent, op wie wij oprecht trots mogen zijn, en aan wie wij nog veel heerlijke jaren toewensen.

Jos van Rooy