Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 19

65
Dokter Aloïs Verwaest
70

Anderen dan ik zullen beter kunnen verklaren hoe deze boerenzoon uit Retie het tot geneesheer bracht die, volgens ouder geplogenheden, ook een vader werd voor zijn patiënten. Weer anderen, hoe hij langs het ‘zeer verdachte oprichten’ van een afdeling van de Vlaamse Toeristenbond te Geel, verder een tijdlang afgleed langs het ‘zondige’ pad van de politiek. In deze huldegroet zullen we het liever hebben over zijn schrijverschap. Ja, ik weet het, hij waagt zich ook aan de kunst van Apelles uit Kolophon, doch die bedrijvigheid is voor hem niet méér dan ‘le violon d'Ingres’. Ook zijn literaire ambitie moet aanvankelijk niet méér dan lofwaardig amateurisme geweest zijn. Het begon met het schrijven van zangspelen ten einde de eigen zang- en toneelgroep ‘Gudrun’ (van de Vlaams-Nationalisten te Geel) te kunnen laten concurreren met een

[p. 476]

andere kring aldaar. Daarmee zag ‘De Boerenstudent’ het levenslicht en het werd een succes doorheen heel de Kempen. Vanzelfsprekend volgden nu nog andere zangspelen: ‘Het leven bloeit open’, ‘Het schoothondje van mevrouw Pips’, ‘Helden van 't land’, dat lang voortleefde onder de titel ‘De Daelemansen’ en ‘De gareelmaker in nesten’. Het was volks en goed, zoals de dokter zelf volks en goed was. Helaas, wereldoorlog 2 maakte dat de prozaïst Verwaest een stille dood stierf. Toch kon hij niet zonder ‘prutsen’, zoals hij het zelf uitdrukt. Want na een hele dag dokterswerk en de doktersmiserie, kon en kan hij niet anders dan 's avonds ‘eens uit de band springen’. Ja, hij schilderde, hij timmerde kapelletjes, hij vertaalde gedichten, o.a. die van Rilke, in vloeiende verzen. En wat moest gebeuren, gebeurde ook: zijn vertaalwerk bracht hem tot het scheppen van eigen poëzie. Men moet zeggen dat hij in Rainer-Maria Rilke wel een goed leermeester had ontmoet. De eerste dichtbundel van Verwaest had een volledig godsdienstige inslag. Hij noemde hem eenvoudigweg: ‘Maria met haar Kind’. In zijn diep Kempens geloof wilde hij Maria zo menselijk en zo dicht mogelijk bij het volk brengen. In ‘Mild begrijpen’ werkte hij vooral Bijbelse taferelen uit. In ‘Dat oude hart van mij’, nog zopas in dit tijdschrift besproken, toont hij zich een dichter van formaat, waarbij we, goddank, veel kitsch en humbug van onze moderne ‘poëten’ kunnen vergeten. Hoe mild en begrijpend klinkt thans de stem van de 70-jarige dichter, wanneer hij in eenvoudige en toch zo rake verzen zingt over het leven dat hij leven màg, over dood en eeuwigheid, over echtelijke liefde. De poëzie van Dr. Verwaest verheft de lezer, niet naar een land van droom en onwezenlijkheid, doch naar een hogere realiteit, waarnaar ieder rechtgeaard mens heel zijn leven lang zoekt. Een persoonlijke ontmoeting met de dichter is een gebeurtenis, die men niet zo gauw vergeet. Immers, men ontmoet niet om de andere dag een mild en levenswijs man als hij.

Jos van Rooy