44
Maria Segers
Prijs voor de Grafiek, Kortenberg
Rond de jaarwisseling ontving Maria Segers de Prijs voor Grafiek te Kortenberg, met een tekening, die tussen 150 andere als eerste uit de bus kwam. ‘Uit de bus’ is zeker niet de juiste uitdrukking, doch wanneer juryleden voor zulk een stapel te delibereren zitten, heeft het er wel iets van weg. En toch was het in dit geval geen toeval dat een groep mensen, bestaande uit inspekteur Van Looy, Humblet, Duchateau en anderen, Maria Segers tot laureaat uitriep van een wedstrijd, waaraan praktisch heel etsend en tekenend Vlaanderen deelnam. Een van de juryleden bekende me dat haar werk waarlijk hoog boven de andere inzendingen uitstak en dat de keuze niet moeilijk was. Ik ontmoette haar te Antwerpen, op haar ruim en licht atelier nabij de Mechelse Steenweg, met een heerlijk uitzicht op de ruime hovingen aan de Belgiëlel en op het verder gelegen Harmoniepark. Daar moet het wel
Maria Segers: Deense kust, 1965.
aangenaam zijn mooie dingen te maken. Langs onze beider liefde voor Noorwegen, zijn literatuur en zijn volk en vooral zijn landschappen, kwamen we mekaar naderbij. En ze wachtte er ook niet mee haar grote voorliefde voor het tekenen kenbaar te maken, zonder daarbij het schilderen te minachten. Hoewel, volgens haar zeggen, het tekenen niet meer ‘in’ is. Men grijpt meer naar schilderijen, omdat die gekleurde dingen direkter tot de verbeelding spreken en van de kijker haast geen inspanning vragen. Een tekening is intiemer, moet van dichterbij en langer bekeken worden en vraagt dus meer moeite om genoten te worden. Maria Segers tekende reeds enorm veel. Dit aspekt van haar kunst kwam haar reeds dikwijls te pas bij illustraties van romans en bij het produceren van kerst- en nieuwjaarskaarten; ook toen ze met het ‘Reizend Danstoneel’ heel Vlaanderen afliep met ontwerpen voor kostumes en decors. En toch is ze ook kunstschilder en met de kleuren wordt ze heel wat vrouwelijker dan met de stift. Vooral haar akwarellen met hun suggestieve tonaliteiten maken een verfijnde indruk. Met de olieverf schijnen de kleuren scherper en combattiever te worden, of toch sterker en dapperder, zoals ze tegenover mekaar worden gezet met grote, soms onderbroken vlakken van helrood, geel en het haar zeer geliefd schijnende blauw.
Maria Segers is verstandig en ze wéét dus dat ze talent heeft. En alzo lijdt ze wel onder een zekere miskenning en nog meer onder de blinde naijver van collega's, die haar tot bitterheid zou willen drijven. Daarenboven heeft ze een volstrekte minachting voor amateurs die grote woorden spreken en het hebben over zo iets als ‘ruimtelijk bewustzijn’, die bollen en planeten schilderen, en die de goegemeente overdonderen met goedkope propaganda. Ik mag niet vergeten dat ik van haar hand ook merkwaardige portretten zag. Een zeer mooi exemplaar hiervan hangt bij onze voorname romanschrijfster Rose Gronon, die Maria Segers als vriendin en als artieste diep waardeert. Zoiets doet haar goed en in dezelfde mate moet dat met haar erkenning te Kortenberg ook het geval geweest zijn. Want voor de rest verzorgt ze haar eigen publiciteit niet; ze vindt er geen tijd voor. Die verzorging moet eerst en vooral naar haar eigen huishouding gaan, om daarna nog zoveel mogelijk tijd uit te sparen voor haar ateller. En, vermits ze een mens en geen machine is, moet er ook op tijd gerust worden. Haar leven is dus op gezonde basis ingericht en ook hiervoor verdient ze onze gelukwensen.
Jos van Rooy
Auteursrechtelijk beschermd