Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 19

40
André Penninck
Prijs voor Schilderkunst 1969 van De Panne

Voor André Penninck is de natuur een onuitputtelijke bron. De schilder wordt ontroerd door het landschap met zijn oneindige afwisseling van vormen en kleuren, door de bloemen met haar frisheid, kleurenschakeringen en toonaarden, door de zee die variatie en beweging is. ‘Omdat de natuur mij ontroert, oneindige bron is van inspiratie en vreugde, ben ik figuratief kunstenaar gebleven’. André Penninck, geboren in 1924 te Brugge, volgde kunststudies te Brugge, Rotterdam en Parijs. Vóór hij in 1969 de eerste prijs voor schilderkunst kreeg te De Panne, was hij in 1968 reeds bekroond te Villers-la-Ville met een bronzen en een zilveren ereteken. Om kunst te scheppen, zegt Penninck, moet je iets te zeggen hebben of je het nu concreet of abstract doet, en dat onderwerp moet je tot uitdrukking brengen op een manier die opwekt tot schoonheidsontroering. Die uiting moet de kunstenaar eigen zijn, hij mag geen modeverschijnsels nabootsen, zijn schepping moet aan een innerlijke drang beantwoorden.

[p. 460]

In de optiek van de schilder wordt de schoonheidsgraad bepaald door ‘de verhevenheid (waarde) van het onderwerp, het vermogen tot ontroeren, de eerlijkheid van de kunstenaar en vanzelfsprekend zijn technische vaardigheid, zijn greep op de materie.’ Ten slotte geeft André Penninck de kunst ook een sociaal en educatief doel mede: het mededelen van een stukje schoonheid en geluk.

Op zijn terrein en binnen de strenge regels, die hij zichzelf oplegt, is deze kunstschilder ongetwijfeld een meester. Landschap, bloemen, zee, vissersboten, stillevens worden met zekere hand tot leven geroepen. Een criticus schreef dat het wonderlijk is dat een kunstenaar steeds zichzelf blijvend tot een zo grote verscheidenheid kon komen en op elk terrein waardevol werk leveren.

Atelier: Diksmuideheirweg 100, St.-Andries-Brugge.

Lucien Dendooven