Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 19

Poëtisch bericht

Hella Gaest
Verdroogde delta's

Handen met nagels als versteende tranen
rusten op wit papier
waarop ik biechten zal.

Handen die eens liefde vlochten
en vruchtbaar waren
vurige arabesken tekenden in geel
en bessenrood
's morgens uit de donkere polk
de zon begroetten
als kelken de morgendauw omsloten

handen zee met eb en vloed
vertakt in kleine beken
vloeiend naar verten
van rust en onzekerheid.

Welk vonnis o mijn handen stolde het bloed
uw voering verkalkt
vernis schilfert af
schreef u af
ongenadig tot twee verdroogde delta's?

[p. 115]

Hervé J. Casier
Enkele woorden voor later

enkele woorden

wij, zwervers van stad
tot stad slaan soms -
bij gebrek aan klei -
tenten in de wolken op

wij denken in de wolken
een nieuwbewoonde akker -
plots splijten bliksems
ons de hersens wakker

wij worden levende stem
met wat woorden bespraakt
beseffen wat wij zijn:
stenen door God aangeraakt

later

later: zijn dit dondersporen
geslagen in het merg van de berg?

later: is dit hagel en ijs
sprekend de harde sneeuwstemmen?

ik trek dwalende verhalen
in de lijnen van je handen:
op de rand van de kim
kras ik mijn letters
tot glazen witte woorden -
vier ogen verdwalen
in de lijn van de verhalen.

zal hagel onze stemmen doven
worden wij dan zwijgende stem

geen bliksems meer zullen ons
de hersens plots doen splijten:
wij hergroeien tot zwijgende steen

nu: op de rand van de kim
kras ik mijn lijnende woorden
tot glazen witte handen -

later: later wanneer is later

Fernand Florizoone
Doorwaadbaar

Doorwaadbaar is het woord
om tot de kern der dingen door te dringen

eens vinden we de eerste steen
gestold uit de vuursprong van het licht,

onder de fancy-fair van deze aarde
woont nog verwantschap aan de zon,

de vuurlijn week voor 't paradijs
de korst werd palm en polder,

toen alles goed was,
in de eerste zomer van de appelboom
verscheen de mens van goed en kwaad.

Dirk Christiaens
Ogenblik

Het gras nu sterft.
En graaft zich verder in.

Paarden paren in de regen
En vertragen in hun daad
Door een spoor van ivoren zaad
De ritselende dood.

Ferre De Groote
Ik

God is oneindig
Ik ook
God is liefde
Wij ook
wij doden de stinkende negers.

God is goed
Ik ook
God is vrede
wij ook
wij steunen de Amerikanen in Vietnam.

Er is geen God

Er is geen liefde

Er is geen vrede

Er is alleen IK.

[p. 116]

Jo Stockman
In articulo mortis

Kan het onder dit gewelf van firmamenten,
gebeuren dat leven vriend is met de dood,
die slechts handen heeft voor wat liefde is?

De vreugde van de natuur bemerkt zich
slechts bewust bij aangrijpen van materie.

De mens moet onderduiken voor blinde
onkwetsbaarheid, waar een sekonde
ogen in scherven doet springen van geluid,
voor een geluk in later geheugen.

Hier kent geen grens nog zijn landen,
geen kleur zijn taal van begrijpen.

Een vrouw wil simmetrie verstaan.
Een man gaat samen naar oneindige gedachte.

Albert de Longie
Morgen in het bergland

Ik wist niet of een kreet me wakker riep
of 't fulpen strelen van mijn moeders handen,
plots zag ik als het ware d' hemel branden
van zon en licht, bedruipend beuk en iep

en buitlend over zachtbewogen grassen
langsheen de bergflank naar het diepe dal
toe, glinstrend in een groene waterval
met huizendake' als vermiljoene plassen.

Ik liep met lome tred. De stilte brak.
Een vogel steeg in zingende contouren,
doch stortte hemeldronken, moe en mak,
weldra terug naar aardes groene vloeren.

Toen sprak een stem uit stralend' horizonnen:
Mijn kind, de wereld is opnieuw begonnen!