Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 19

Discotheek

Willem Vermandere: Langs de Schreve, Decca 193.479, 30 cm., stereo.

Een nieuwe L.P. van Willem Vermandere kunnen alle kleinkunstliefhebbers met een gerust hart een gebeurtenis noemen. Willem heeft zich trouwens, op relatief korte tijd, een stevige reputatie verworven als graag gehoorde liedjeszanger: hij bezit dat wel ondefinieerbare vermogen om een hele zaal op sleeptouw te nemen, direct en hartelijk, en dit gebeurt - niettegenstaande Willem in het Westhoeks zingt - van de kust tot ver in de Kempen. Dat dus ongeveer een jaar na zijn eerste L.P. een tweede zou verschijnen, en mét succes, lag zeker voor de hand. Andermaal een dozijn liedjes, pretentieloos en volks, en waar er een vleugje triestigheid opkomt, wordt dit alles met de glimlach weggezongen, want daarin is Willem o.i. weergaloos.

Tekstdichter Rossey leverde twee liedjes: ‘De barmhartige Samaritaan’ (helemaal in de lijn van de verwachting, nadat wij op de eerste L.P. reeds ‘De verloren Zoon’ en ‘De bruiloft van Cana’ hadden gekregen) en ‘De student’. Dan een paar mooie wijsjes, tekst én muziek van Willem zelf: ‘De speelman’ en ‘De wonderbare genezing’. De acht andere werden, wat de tekst aangaat, geleverd door Joris Declercq: een wiegeliedje en een drinkliedje, de ‘schooiere’ en de ‘schoaper’, ‘An'n hoek van de stroate’, ‘Nee'w we goan nus vlams nie loat'n’, ‘Myn dingsche ût duneland’ en ‘Amour, amour toujours’.

Om heerlijk van te genieten! En kwaliteit beslist beter dan ‘Liedjes van de Westhoek’. Een kleine suggestie: misschien zou het, voor niet-Westvlamingen, wél interessant zijn, indien een tekstboekje zou bijgevoegd zijn met de verklaring van de ‘moeilijkste’ woorden en/of uitdrukkingen.

Golden Gate Quartet, EMI Columbia, C 2023/24, 2 platen van 30 cm., stereo/mono, 195 fr. per plaat.

In 1934 verlieten vier jonge, door de muziek begeesterde Amerikaanse negers het conservatorium van Norfolk in Virginia en besloten, als kwartet, de boodschap van de gospelsong en de spiritual overal in de wereld te verkondigen. Zij zijn erin geslaagd de U.S.A., Mexico, Frankrijk, Engeland, Scandinavië, Duitsland en Azië te veroveren en te begeesteren. Wat u wel niet zult verwachten is, dat zij in Parijs wonen, maar het is zo. En in hun groepsnaam zal ‘Golden Gate’ wel meer met de gouden hemelpoort te zien hebben, dan met de Golden Gate-brug in San Francisco. Orlandus Wilson (bas), Caleb Ginyard (bariton), Clyde Riddick (1ste tenor) en Clyde Wright (2de tenor) zingen dus dit heerlijke muziekalbum - 4 L.P.-kanten - bomvol. Down by the riverside, Little David play on your harp, Round the bay of Mexico, When the saints go marching in, Deep river, Joshua fit the battle of Jericho, Glory

[p. 70]

hallelujah en nog zeventien andere evenzeer bekende liederen worden u op deze beide schijven aangeboden in een superbe uitvoering. Vier mannen, die op een bijna voor onmogelijk te houden wijze samen-zingen en dat met een overgave, een intensiteit en een ritmiek, die hun weerga niet vinden. Kortom: enorm!

Technische verzorging van de schijven: al even enorm.

Voor wat betreft de instrumentale muziek, gingen wij andermaal putten uit de overvloed van Christophorus en onze keuze viel op een 3-tal uitstekende platen:

Concerti grossi, Christophorus SCGLP 75.896, 30 cm., stereo/mono, 21,- DM.

Omstreeks 1600 ontwikkelde zich vanuit Italië een nieuwe compositietechniek, waaruit dan, tachtig jaar later, de bewuste vorm van het concerto grosso zou voortkomen. De eerste concerto-grossicomponist, die naam tenvolle waardig, was Corelli; de vruchtbaarste evenwel kunnen wij Antonio Vivaldi noemen (met bijna 500 bekende concerti). Deze plaat bevat van deze beide meesters een concerto, plus dan nog twee van Scarlatti. Roland Douatte leidt het Collegium Musicum van Parijs en als solisten treden op: Maxence Larrieu en Raymond Guiot, fluit; Pierre Pierlot, hobo; Maurice André, trompet; Laurence Boulay en Alain Roizenblatt, clavecimbel. Zij kwijten zich allen voortreffelijk van hun taak.

De technische zorg, die Christophorus aan haar uitgaven besteedt, is spreekwoordelijk. Dit geldt evenzo voor de beide volgende L.P.'s.

W.A. Mozart: Konzert für Fagott und Orchester B-dur, K.V. 191-F.X. Richter: Sinfonia A-dur, op. 4, nr. 5-C. Stamitz: Sinfonie E-dur, Christophorus SCGLP 75.887, 30 cm., stereo/mono, 21, - DM.

Het fagotconcerto van Mozart (K.V. 191) behoort tot de moeilijkste stukken uit de fagotliteratuur. Met een verbazingwekkende kennis van het instrument heeft Mozart de mogelijkheden van de fagot uitgebuit. Gerhard Haase, die lange jaren als leraar en solist in Zuid-Amerika doorbracht en momenteel solo-fagotspeler is bij de Süddeutsche Rundfunk Stuttgart, wordt in deze nieuwe opname dus voor de zwaarste moeilijkheden gesteld, maar neemt ze met een uitzonderlijke virtuositeit en een zwier, die Mozarts muziek knap tot haar recht laat komen. Hij wordt begeleid door het in 1951 opgerichte Praagse Kamerorkest, dat door zijn vele concertreizen ruime bekendheid verwierf. Tot het vaste repertoire van dit orkest - dat de eigenaardigheid bezit zonder dirigent te spelen - behoort de vroegklassieke muziek en de componisten van de Mannheimerschool. Twee werken uit deze tijd, nl. van Richter en Stamitz, passen dus goed bij de compositie van Mozart.

Alleszins hard aanbevolen!

Max Reger: Variationen und Fuge fis-moll, op. 73; 3 Choralvorspiele aus op. 79b; Kyrie, Gloria, Benedictus - Orgelmesse aus op. 59, Christophorus SCGLX 75.928, 30 cm., stereo/mono, 21, - DM. Over Regers orgelmuziek en haar waarde voor onze tijd, bestonden tot voor kort nog de meest onderscheiden opvattingen. Momenteel echter dient zij zich geschiedkundig waardevoller aan, dan het ooit het geval was sedert Regers dood in 1916.

Het orgelwerk van deze componist werd totnogtoe zelden op plaat gebracht. Zijn opus 73 - het hoofdwerk op de schijf, die hier onze aandacht gaande houdt - komt nergens anders voor in de nochtans enorme Duitse fonoplatenproduktie. De vertolker, Werner Jacob, die het Peter-orgel van de St.-Nicolaihoofdkerk te Hamburg bespeelt, werkt als cantor in Nürnberg en verwierf door talrijke radioöpnamen en concertreizen ruime bekendheid. Hij maakt van Regers muziek a.h.w. een droomtocht doorheen klankkleuren, nogal hermetisch bij de eerste beluistering, maar bij nader beschouwen (of ‘behoren’?) wordt het een boeiende ontdekkingsreis doorheen het werk van een groot meester, die jammer genoeg té weinig bekend is.

J.v.R.