Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 19



[pagina 32]
Gedichten van Gery Helderenberg
De appelaar Liefste's adem naar zoel-doorzonde blondgebraden appel geurt. Vergeef, Heer, en vergeet 't gebaar der zonde de wollen rok die lag doorgescheurd. Hoe kan Eva Uw grootmoedigheid krenken! Waar 't Hooglied voor mij dit ooft bezingt blijft de Beminde mij bekorend wenken Die de tanden tot bijten dwingt.
De druif Uit de wijngaarden van Kanaän gedragen, o reuzetros van scharlaken en goud, de roem der triomfantelijke dagen toen we leefden onbezonnen en stout. Maar ik zie roder druiven zwellen, gestoofd in feller middaggloed, en kruivend de taaie draden omknellen de donkere wijnbes van Gods Bloed.
De duif In den beginne zweefde over oceanen de Geest Gods, koele en sneeuwblanke duif, en naar de ark langs oneindige waterbanen scheerde de vogel met haastig gewuif. De Liefde schuilt in ravijnen en spleten en uit de boomgaarden klaagt dof gekoer, doch de glans der ogen zal ik nooit vergeten toen ik U om Uw Liefde bezwoer!
De adder De adder speurt de rooftijd en de dood uit giftige tand. Zij roert niet in haar donkere doofheid tot waar de appelaar staat geplant. Ik schrik op voor de listige onteerder in 't satanisch en verholen bedrijf, tot de Heilige verrijst, de felle Bezweerder Wiens Naam ik bevend herschrijf.