Er volgen nog wel een paar verrassende wendingen, waarvan de laatste in het derde bedrijf, als de echtgenote buiten de rechercheur en de detectives plots in een golf van genegenheid een daad zal stellen, waardoor het stuk zou kunnen gevoerd worden naar geheimzinnige verten en uitzichtloze toestanden, maar de auteur weet deze plotse gespannen verwachting braafjes af te weren en het geheel verloopt verder in het platgetreden spoor van de conventionele oplossing. Men kent te vroeg de ontknoping van het drama. En dit lijkt mij een bedenkelijke fout in de structuur zelf van het stuk.
Maar de humor giet een dergelijke kostelijke tover over het geheel dat U zich tot aan het einde waardevol amuseert.
De regie van Bert De Wildeman is zeer te loven.
De Engelse huiskamer uit de Viktoriaanse tijd heeft hij prachtig getroffen en met de aangepaste kostumering heeft hij de sfeer geschapen binnen de wijding waarvan het gehele spel verloopt. De belichting was ongemeen goed en dit is een grote verdienste, omdat de verlichting en de belichting in dit spel een hoodrol speelt. Wijst de titel zelve van het stuk niet reeds in die richting? Het opstellen van de lichten, het hanteren en het doseren ervan waren uitstekend.
Bij de sfeer en de toon van het werk paste de muzikale begeleiding: zij bereidde U voor op de bijzondere aandoeningen die detectiveverhalen medebrengen.
Jo Hendriks, de echtgenote van Manningham met het dubbele leven, had een ongemeen moeilijke taak te vervullen. De scala van menselijke aandoeningen is zo ruim dat men geroutineerdheid moet bezitten om deze veelzijdige gamma gaaf te vertolken. Zij deed dit op een merkwaardige wijze, met de discretie die erbij paste en met de tedere vrouwelijkheid, waarvan deze rol doordrongen is. Haar prestatie was zeer waardevol.
Aan het slot van het stuk hoort U dat zij minder goed de hoge tonen van de tragiek aankan. Maar dat gebeurde slechts éénmaal terloops en op het einde.
De sympatie van de toeschouwer gaat ook zeer sterk in de richting van haar rol.
Maurice Lomme als Manningham leek mij de passende man voor dit dubbelzinnig leven. Hij heeft een zeer helder timber in zijn stem, met een zangerigheid die niet al te sterk mag beklemtoond worden. Hij kan spelen. Hij kan zich indenken in zijn rol.
Bob Herreweghe was de rechercheur. Wat een kostelijke acteur is deze man! Zijn dictie is ongeveer onberispelijk en zijn talent om die menselijke houdingen aan te nemen die als van nature passen op de funktie, hem door de auteur in het stuk toebedacht, is verregaande. Er is een bijzonder genoegen aan zijn spel. Hij speelt de rol van rechercheur eenvoudig meesterlijk.
Jeanne Stock als meid verraadde dat zij plank heeft, met een gemak, en met een vaardigheid, die haar bekwaamheid verduidelijkt voor een grotere rol.
En tenslotte Liliane Bamberg. Wat een frisse ondeugd is deze verschijning en met welk een gladheid, met welk een soepelheid van gelaatstrekken, met welk een inzicht in de bijzondere positie die aan haar rol is vastgehecht, komt zij op het toneel te voorschijn. Haar taal is onberispelijk, haar diktie uitstekend.
En de overdadigheid van dit wilde meisjesgemoed veruitwendigt zij schitterend.
Het moet een fierheid zijn voor de Kortrijkse bevolking dat zij dit teater Antigone bezitten en zij aldus de voet kunnen zetten naast boeiend en inslaand arena-toneel in andere grote steden.
Het was een fijne avond.
M. Vandekerckhove
Auteursrechtelijk beschermd