Vlaamsche Arbeid. Jaargang 25 [20]

[p. 204]

Twee sonnetten van William Shakespeare overdicht door J. Decroos

XXVII

Ik sleep me bedwaarts, lam en afgesloofd;
'k Zoek, moegereisd, de zoete rust weer op;
Doch nu begint een nachttocht in mijn hoofd:
't Gesloof des geestes na des lijfs getob.

En mijn gepeinzen, van waar 'k neerlig, gaan
Naar u ter verre, vrome bedevaart;
Mijn vaakzware oogen blijven openstaan
In 't duister starend waar de blinde in staart.

Tot mijner ziel onwezenlijk gezicht
Mijn nachtbeschaduwd oog uw schijnbeeld toont,
Dat - lijk gesteente dat in 't donker licht -
Nachts oud gelaat met nieuwen glans verschoont.

Bij dag en nacht, om uw- of mijnentwil,

Blijft ziel of lichaam nooit een wijle stil.

[p. 205]

LXXI

Niet langer moogt ge weenen om mijn dood
Dan klokken zullen melden geemlijk-droef
Dat ik uit deze lage wereld vlood
En nu bij de allerlaagste wormen toef.

Leest gij dan deze woorden, peins niet weer
Aan wie ze schreef, zóó ligt ge mij aan 't hart:
'k Leef liever in uw heugenis niet meer
Dan dat ge mij gedenken zoudt met smart.

Ja, zoo uw oog dan deze verzen ziet -
Als ik allicht vermengeld lig met klei -
Fluister dan zacht mijn armen naam ook niet;
Zij met mijn leven ook uw min voorbij.

Opdat de wereld uw verdriet niet kenn'

En u niet hoone om míj die niet meer ben.