Schiedam, De Roo Rosen.
DE Mensche die seer broos en zwack is van natueren,
En kan in stilt en vree geen langen tijt gedueren,
Tot nut oft schaed' altijt sijn iver wat bedenckt,
Dewijl hy dick aengaet 'tgeen hy niet kan uyt vueren,
Hy ziet niet wie daer door oock niochte zijn gekrenckt,
So hy sijn grote goet na meyninge verlengt:
Dies stilt' hem onrust baert, in't trachten om te winnen,
Waer mede dickwils is veel zwarigheyts gemengt,
Dewijl tot sulcke baet bekommert syne zinnen:
Doch so hy buyten hem den strijt heeft niet van binnen,
Hy veel geruster is, weerstaet 'tgeen d'ander dee,
En sijn gemoet in stilt' te zetten zal beginnen.
Dus baert onvrede vree, en vrede vveer onvree.
So wanneer dat de Locht met wolcken overtogen
Dick ende duyster is, ende dat de wint gevlogen
komt, en in onrust stelt 'tgehemelt over al,
Van onder zijnde zelfs met ijseling ombogen,
De middel-locht altijt in stilte wesen sal,
Maer als een heet gedomp, geresen uyt het dal,
De Locht in schoonheyt hout, van buyten hare mynen
is sy geheel beroert, ja raset met geschal,
En schijnt van binnen gantsch te niette wil verdwynen:
De donder met gewelt daer dweers door sich gaet pynen.
Den blixem geeft sijn vier seer schrickelicke mee,
Tot dat vereenicht is 'tgeen in onvree mach schynen.
Dus baert onvrede vree, en vrede vveer onvree.
Also oock hedens-daegs, dewyle wy in rusten
van buyten ongequelt, nu levende met lusten,
Gans sonder zorge zijn, en leyder! ons gemoet
sich daechlicx meer en meer selfs tegen ons verwusten,
Ja voeden twedracht me met groter overvloet,
Daer wy te voren doch so vriendelick en goet
den and'ren zijn geweest, als d'uyterst' onser Landen
seer fel wert aengetast, met zinnen zeer verwoet,
Wy mede zeer vervolcht van onse wreed' vyanden,
Het welck ons wordt geduyt te recht tot onser schanden,
Want twisten nu, daer elck d'een voor den and'ren stree,
Dewijl daer buyten niet voor ons meer is voor-handen.
Dus baert onvrede vree, en vrede vveer onvree.
| |
Prince.
Ghy Princen die noch twist, ophoudet doch by tyden,
En wilt om 'tis, 'ten is, so seer doch niet meer stryden,
Maeckt dat de liefde doch by u weer leven mach:
Om een kleyn zake wilt elck and'ren niet benyden,
Dat twedracht doch so licht niet kome voor den dach,
Op datmen nu voortaen en hore geen geklach,
En datmen leef in vree van binnen ende buyten,
So sal de vyandt oock meer maken geen gewach
om u t'omranden, of de handen toe te sluyten,
Denckt dat het meeste goet uyt d'eendracht doch moet spruyten,
Haer Minnaers tot geen tijt men lichtelick bestee,
Twistige woorden dan voortaen niet en wilt uyten.
Dus baert onvrede vree, en vrede vveer onvree.
Aensiet de Ionckheyt.
|
|
Auteursrechtvrij