Vlaerdings redenrijck-bergh

Gouda, De Gouds-Bloem.

TE recht spreeckt Christus wel, ick en ben niet gekomen
om te geven de vree, maer het zwaert (Aker-bomen)
Ende wy konnen Godt en d'Duyvel dienen niet.
Wil yemandt met den Heer zijn, ende sijn woort romen,
Hebbende de ziel lief, die neme datmen't ziet,
Hoe, sijn Kruyce op hem, na Gods wil en onthiet:
Maer weynigh sulckes doen, die meer den vleesche minnen,
Dan de ziel daer en hier, doende 'swerelts gebiet,
Wand'len na den geest niet, blyven oneens van zinnen,
Zijnde noch heet, noch kout, maer lief laet ons beginnen
te wederstaen, den geest der boosheden staet ree:
Grijpt den Schildt des geloofs, soeckt so te overwinnen.
Dus baert onvrede vree, en vrede vveer onvree.

Toorne, gramschap, gekijf, afgunste ende haet

zijn vrienden des Regents der duysternissen smaet,
Want willen wy den Mensch uytwendelick behagen,
So zijn wy Gods vyandt ghelijck geschreven staet,
Twistende tegens hem, d'welck-men wel mach beklagen.

[fol. Nnn3r]

 

Christus en Belial doch niet over-een-dragen

 

den liefhebbende geest, van allerley goed' dingen,

 

Die leeret u aldus, dat ghy tot genen dagen

 

twe Heren dienen mooght te pas, ghy onderlingen,

 

T'weten Godt, en Sathan, die ons dick komt bespringen

 

met aenlockende lust, en verscheyden list mee:

 

Maer sulx al wederstaet, als die Gods liefd' ontfingen.

 

Dus baert onvrede vree, en vrede vveer onvree.

 

 

 

'tGaet vast dat de Heer haet d'Menschen die booslick leven,

 

Dat tusschen hem en haer geen vreed' is daer beneven,

 

So lange sy moedtwils lopen in't pat verkeert,

 

Ende noch den Magog' meer geloof als hem gheven:

 

Dies sy van 'swereldts weeld' met rust werden vereert,

 

Ter tijt toe dat haer komt, ende van nieuwes leert

 

de meed'-werckende kracht, welcke na mijn onthouwen,

 

Tuygh van haer zelven geeft: dies van 'therte begeert

 

met een knagent gemoet, d'wellusten met berouwen

 

t'verworpen en t'vertreen, en niet langer t'aenschouwen

 

hoe dien beveynsde pays (noch al wat hy hem dee)

 

komt tot Godt, die hem gaet dan met sijn vreed' bedouwen.

 

Dus baert onvrede vree, en vrede vveer onvree.

 

 

Prince.

Princen ist niet also, alsmer te recht op let,

Dat des donckerheyts Prins oock zaeyt sijn zaet besmet,
En die t'ontfangen oock met geneughten gaen voort?
Maer als d'Oegstmeester komt, die het onkruyt verplet,
Wat isser anders dan als een huys vol discoort?
De Vader tegens Kindt, het Kindt (gelijckmen hoort)
tegen d'Vader dan twist: 'sgelijcx de Moeder tegen
hare Dochteren schoon, 'tgaet dus toe zuyd' en noort,
Den Man staet tegens 'tWijf, 'tWijf is oock so genegen.
D'een Koningrijcke wil over d'ander forts plegen.
Op zulckes al gezien hebbende hier ter stee,
Seggen d'Gouds-Bloemkens al door Reden-rijck bewegen:
Dus baert onvrede vree, en vrede vveer onvree.

Wt Ionsten begrepen.

Gods vvet,, Is net.